Langzaam aan kan er alsmaar meer! Eén van de dingen die jullie niet kunnen missen en alzeker als jullie houden van de jaren '80 muziek is deze tour. Sappige verhalen, leuke anekdote's en fantatische optreden aaneengepraat door een levende legende die een hele rits artiesten lanceerde! Meer moet dat niet zijn!
Gust De Coster is niet alleen een radiomaker en DJ, maar ook de uitvinder van de term ‘Belpop’ (en dat zowat 40 jaar geleden). Al moest hij deze avond nog wel wat wennen aan zijn nieuw mengpaneel, was hij ook wat laat toegekomen (moderne technologie is zijn ding niet en de GPS liet hem in de steek). Het publiek opwarmen doet hij als DJ en draait uiteraard enkel Belpop tracks: één en al nostalgie en we snappen ook waarom radio Willy dit even wou sponsoren!
Voor elke stop in deze tour mag hij artiesten aankondigen, fijne tracks (en soms ook vergeten pareltjes) draaien, mag hij er een quizje aan toevoegen (u kan een prachtige retro affiche winnen, met bijhorende handtekening van de ontwerper die ook in de zaal aanwezig is), mag hij de vier artiesten interviewen en tracht hij de zaal ook aan het lachen te brengen. Eersteklas plezier!
Elisa Wauta.k.a. Elsje Helewaut mag als eerste aan het woord. Ze mag praten over hoe het allemaal begonnen is en dat we dit eigenlijk aan haar latere man te dank hebben. Het was hij die hen inschreef voor Humo’s Rock Rally in 1984. Samen met haar broer beleven ze tot dan low profile. Het succes was ook compleet onverwacht, want de muziek (New Wave en Cold Wave) was ook niet meteen iets waarvan je toen zou verwachten dat ze het ver konden schoppen, laat staan de finale halen! Een ander verhaal komt kijken bij hun tournee in Japan waar bleek dat ze eigenlijk alles moesten ondergaan (ook aanpassing aan de lokale schmink) en spelen voor een zittend publiek waarbij de enige die een beetje wou dansen al snel onder dwang de zaal moest verlaten.
Aansluitend mocht Jo Lemaire als eerste optreden. Dat ze nog steeds een stem als een klok heeft bewijst ze meteen tijdens Tentations. Haar inzet en speelgenot is er: overduidelijk! Hierna brengt ze zelf wat anekdotes te berde: “Het begon toen ik 13 was”, vertelt ze, “en ik op tv beelden van Woodstock zag. Ik zei tegen mijn ouders: ‘Dat wil ik ook doen!’”. Hierna brengt ze haar grootste hit: Je Suis Venue Te Dire Que Je M’en Vais (een cover van Serge Gainsbourg). De cover van dit nummer kwam er overigens na contact met de heer zelve.
De volgende twee nummers zijn van haar Concorde-album (1983): Parfum De Rêve waarmee ze verwijst naar de onschuld zelve, de jeudige onschuld en La Memoire En Exile, waarbij ze vertelt dat ze hier droomt van een wereld zonder grenzen en vooroordelen.
Iedere artiest brengt ook een cover van een overleden Belpop-artiest. Lemaire koos voor Opération Coup De Poing van 2 Belgen (1981). Voor het eerst doet ook héél het publiek enthousiast mee, waardoor het echt wel aanslaat en een mooi eerbetoon is geworden! Chapeau Jo!
Gust De Coster krijgt het even niet gemakkelijk als interviewer, want hoewel hijMarcel Vanthilt al erg kent en al vaak met hem mocht samenwerken (denk aan het legendarische project Get Sprouts!) neem Marcel maar al te graag over, onderbreekt hij Gust regelmatig en zorgt hij voor de nodige chaos en humor. Marcel was vroeger bezig met piraten zenders, waaronder ééntje in mijn eigenste Jette. Het was werken toen met een cassette en een timer zodat er bij een politie inval nooit iemand aanwezig was. Het war best spannende tijden. We vernemen tevens ook dat Arbeid Adelt werkt aan nieuw materiaal, want het gaat opnieuw beter met Luck Van Acker.Marcel was toen ook lichtman voor TC Matic en zond zo vanuit het buitenland een airgram die blijkbaar nu in de kluis vertoeft van Gust zelve en die mocht die voorlezen tot grote hilariteit van de zaal, Marcel blijft een grappige observeerder die het goed kan verwoorden. Hoe is hij bij Arno terecht gekomen kan u vragen, wel dat krijgen we ook te horen: “Ik studeerde in Brussel en ging daar meteen uitzoeken hoe ik in contact kon geraken met de muziek- en radiowereld, want dat interesseerde me veel meer dan mijn studie. Ik begon te schrijven voor het muziekmagazine Riff en mocht naar Oostende voor een interview met Arno. Uiteindelijk ben ik daar 3 dagen blijven plakken, waardoor ik ook met Arno naar de repetitie ging en kon zien hoe muziek gemaakt werd.” Dat Marcel uiteindelijk zelf muziek is beginnen maken komt dus door Arno.
Volgende artiest die live iets mag komen brengen is Elisa Waut (op haar CV staan 7 albums). Russia is het eerste nummer, welke ze dus speelde op Humo’s Rock Rally. Ik vraag me wel af of het nog veilig is om in de huidige situatie dit nummer nog te spelen, maar het blijft wel rechtstaan als een huis. After Today schreef ze in memorie van haar overleden opa en is het volgende nummer dat ze mag brengen.
Aansluitend hierop vertelt ze het verhaal van Four Times More. Blijkbaar had haar broer een opdracht van zijn school gekregen waarvoor hij muziek moest componeren. Het vorige nummer indachtig ging ze een stapje verder. Ze vertelt dat het nummer gaat over iemand die net voor zijn dood zijn engelbewaarder ontmoet die hem nog 4 keer van de hoogtepunten uit zijn van zijn leven laat genieten. Het bleek achteraf haar grootste hit te zijn. Voor zijn Film Sailors Don’t Cry vroeg Marc Didden aan Elisa Waut en Raymond Van Het Groenewoud om de titeltrack te schrijven: ze kregen carte blanche en dat leverde een melancholisch zeemanslied op. Elsje koos voor Beats Off Love van NachtUnd Nebel als afsluiter, waarbij genialesaxofoonklanken horen.
De volgende die Gust De Coster mag ondervragen is Jo Lemaire. Zo komen we te weten dat ze – hoewel ze daar niet naar uitkijkt – haar laatste optreden liefst met een intieme bezetting zou spelen. Puur, zodat alleen de emoties nog tellen. Wisselde graag van producer om af en toe een andere klank te krijgen, wat Gust de flauwe mop ontlokte: ook van mannen. Jo bleef er vriendelijk bij.
De korte pauze zorgt een beetje voor chaos bij de start van de quiz, maar het hoort er allemaal bij. Om één of andere reden met het toch wel pijn doen bij Gust dat deze tour niet stopt in de AB, wat hem de woorden ontlokt: “Vilvoorde, dichter bij Brussel geraken we dus niet”. Tip voor de quiz: luister goed naar alle plaatjes die Gust draait!
Peter Slabbynck is al meer dan 40 jaar de frontman van Red Zebra, hun eerste naam was overigens The Bungalows: met die naam werden ze echter overal uitgelachen en dus ging hij op zoek naar een serieuzere naam en dat werd dus Red Zebra. In zijn beginperiode waagde hij zich wel eens aan het verspreiden van fake news in de hoop zo meer gedraaid te worden op de radio, zo blijkt uit het interview. In 1980 zat hij met Red Zebra in de preselecties van Humo’s Rock Rally, samen met The Machines die toen wonnen en De Brassers die de publieksprijs wegkaapten. Dat was ook de periode waar hun grootste hit I Can’t Live In A Living Room. Mooi terugblikken op het Seaside Festival in 1982 hoort er ook bij. Ze hadden toen net een nieuw lid en die man speelde de week ervoor zijn eerste optreden met hen voor 50 man om de week daarop plots voor 5.000 man te mogen aantreden. Dat was wel even slikken voor die arme man. Ze deelden daar ook het podium met Simple Minds. Peter kan zich ook nog herinneren dat een artiest hem opbelde met de vraag hoe ze dat deden in eigen beheer. Kom naar de voorstelling en u zal horen wie dat was.
Marcel Vanthilt loopt het podium op in zijn gestreept clownspak of is het eerder een stukje Alice in Wonderland? Soit: hij brengt cassettespeler mee en een synth, want meer dan dat had hij destijds niet om muziek mee te maken en potten en pannen mochten als drums dienen. Als een ware chaoot en oerpunker weet hij de situatie naar zijn hand te zetten en brengt hij een stevige versie van Ik Sta Scherp. Nog altijd even gek en even energiek brengt hij zijn grootste hit: De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen. Meteen ook een hoogtepunt! Marcel laat ook nog even tussendoor weten dat hij niet voluit heeft kunnen leven tijdens de afgelopen COVID-19 periode en dat het een beetje aanvoelde als een kleine oorlog voeren. We horen hierna ook nog Jonge Helden.
Hij geeft tussendoor ook zelf aan dat er op het album Le Chagrin En Quatre-Vingts wat foute en vooral rare nummers staan. In één van de opnames krijgen we een telefoongesprek te horen waarin men over eten en een trouwfeest praat te horen en dat vervolgens tot muziek verwerkt. Bij Lekker Westers krijgt hij de steun van Frits Standaert op gitaar (Red Zebra).
Afsluiten doet hij met een zeer gesmaakt eerbetoon aan de overleden Willy Willy. Toen Willy Willy gitarist was bij Arbeid Adelt!, werkten ze op een bepaald moment samen met zangeres Dani Klein (Vaya Con Dios). De vlam tussen Dani en Willy wakkerde meteen aan, maar de relatie tussen hen bleef niet duren (Willy verdween soms ettelijke dagen na elkaar om dan plots op te duiken en dat viel niet in goede aarde bij Dani). Dani liep haar nieuwe liefde (Dirk Schoufs) tegen het lijf in een Brussels café waar Willy in de achtergrond vertoefde en hen de hele tijd volgde. Toen Dirk vroeg wie die gast was antwoorde ze met de legendarische woorden: he’s just a friend of mine. Een best droevig verhaal, maar dat bracht ook meteen naar de keuze van Marcel: Just A friend Of Mine van Vaya Con Dios.
De manier waarop Marcel dit nummer bracht is het duidelijk dat we hiervan snel over een studio versie moeten beschikken: een bijzonder melancholische en droevige versie van een bijzonder grote hit! Bijzonder pakkend en ontroerend mooi!
Vervolgens magRed Zebra optreden start meteen met The Art Of Conversation, van op hun album Bastogne (en tevens een verwijzing naar Zuckerberg).Volgende is Shadows Of Doubt dat zijn titel leent aan een Hitchcock-film. Blijkt ook dat hun baslijn nog opdook bij een andere grote hit: This Is Not A Lovesong, welk ze dan ook nadeloos in dit nummer verwerken. We krijgen ook een zeer mooie versie van Beirut By Night en dat onder accordeonbegeleiding van Ad Cominotto.
Dat Sam goed kan zingen weten we al sinds we voor het eerst PESCH EBM mochten aanhoren. Peter laat Sam even de grote hit solo brengen: I can’t Live without you tot groot plezier van het publiek en omschrijft hem ook als een vrouwenmagneet. Dit sluit natuurlijk perfect aan bij hun grootste hit: ICan’t Live In A Living Room. Waarbij het dak er afgaat! Peter Slabbynck had eigenlijk Pick It Up van The Employees willen coveren, maar omdat hij die woorden niet meer dan 3 keer na mekaar kon zingen zonder struikelen, koos hij voor Hey Ronny, waarbij duidelijk te horen is waarom Sam een aanwinst is voor red Zebra met zijn zuivere stem! Peter zorgt dan weer voor de rauwere vocalen.
Afsluiten doen ze door allemaal samen op het podium te verschijnen. Daarbij krijgen ze de muzikale steun van: multi-instrumentalist en deze avond vooral saxofonist van dienst: Hans Helewaut (zie ook Elisa Waut), Ad Cominotto aan de toetsen en op accordeon (Pas De Deux, Arno, Charles Et Les Lulus…), Sam Claeys op bas en gitaar (Red Zebra/Pesch EBM) en gitarist Frits Standaert (Red Zebral). Ze brengen een krachtig eerbetoon aan Arno met hun cover versie van TC Matic’s hit: Oh Lalala.
Als bisnummer, want uiteraard wou de zaal meer van dit kregen we de hername van Opération Coup De Poing (2 Belgen).
Het was een fantastische avond: magisch en pakkend! Ik ben zeer blij dat ik hiervoor een uitnodiging kreeg! Valt me overigens op dat er geen drummer op het podium stond! Soit! Ik gun het hun en hoop dat ze vooralsnog een knallende finale kennen in de AB! Ga dus gerust eens aankloppen bij de AB met die vraag! Op nu naar nieuw werk van eigen bodem!
En ja er komt reeds een extra optreden bij: op vrijdag 1 april (geen grap) in CH De Leest in Izegem.
