Isaac Howlett (vocals, songwriting) en Adam Relf (compositie, productie) zijn al jarenlang vrienden, wanneer ze in januari 2013 de synthpopband Empathy Test oprichten. Hun eerste live optreden in september 2014 werd opgemerkt door de organisator van het Wave Gotik Treffen, die hun prompt programmeerde voor de volgende jaargang van zijn festival. Daar traden ze in 2015 op voor meer dan 1000 man en verkochten alle 200 exemplaren van hun zelfgeproduceerde EP binnnen de 30 minuten na hun optreden.
In 2016 speelde Empathy Test meerdere malen in het voorprogramma van De/Vision, Mesh en VNV Nation. (die 2 laatste bands zijn dit jaar te zien op het W-Fest). In 2017 werden via crowdfunding genoeg fondsen binnengerijfd om hun debuutalbums “The Losing Touch Remastered” en “Safe From Harm” op te nemen en in eigen beheer uit te geven. In 2018 speelde Empathy Test als voorprogramma van Covenant en De/Vision en op festivals in Duitsland,Zweden Polen en Canada.
Tegenwoordig bestaat de band uit Isaac Howlett (vocals, songwriting), drumster Christina Lopez en keyboardspeler Jacob Ferguson-Lobo.
Dit jaar staan Empathy Test in het voorprogramma van Covenant en VNV Nation en krijgen ze niet toevallig een plaats op het bekende Wave Gotik Treffen, op het grote M'era Luna Festival in Heildesheim (D) en op het prestigieuze W-Fest in Waregem op donderdag 15 augustus naast bekende namen zoals Blaine L. Reininger (Tuxedomoon), The Stranglers en Echo And The Bunnymen .
Hoog tijd dus dat Snoozecontrol Empathy Test eens onder de aandacht brengt. Want we zijn ten zeerste gecharmeerd door de albums “Losing Touch [remastered]” en “Safe From Harm”
"Losing Touch” verbindt de synthpop uit de jaren 80 met hedendaagse elektronische indiepop.
In Kirrilee horen we flarden OMD, Duran Duran, Grace Jones en zelfs een catchy keyboardlijntje à la Phil Collins “Another Day Paradise.Maar vooral horen we de mooie stem van Isaac Howlett. Tijdens Where I find myself bevinden we ons terug bij de new wave/ synthpop van de jaren 80. Empathy Test kan doorgaan voor een band uit de jaren 80, maar dan wel eentje met een eigen geluid en niet zomaar een kopie van bestaande bands. Last Night On Earth is zwevend en wavend , een mengeling van vroeger en nu. Holding On houdt ons in een dromerige houdgreep. En wanneer Isaac Howlett uithaalt met een hoge bijna vrouwelijke stem zijn we volledig geboeid. Hope For Me heeft een moderner hedendaags geluid. Throwing Stones gaat de boot in met Orchestral Manoeuvres in the Dark en Erasure met een sterke zanger aan het roer.
De titelsong Losing Touch telt een modern electropopgeluid waarbij Hurts om de hoek komt kijken. Demon is in tegenstelling tot de duistere titel lichtvoetige dansbare indiepop van de bovenste plank. In Siamese krijgen we intieme minimalistisch electropop voorgeschoteld. Sleep is een prachtige dromerige song waarbij we weer geboeid luisteren wanneer Isaac Howlett hoge noten zingt. Met Here is the place sluit “Losing Touch” af met een droevig maar toch erg aanstekelijk synthpopnummer.
