Melancholia is het debuutalbum van de Belgische metalband Lethal Injury. Lethal Injury bestaat uit Josha Pylyser (bas), Dennis Wyffels (gitaar en songwriting), Kevin 'Rambo' Van Eeckhoutte (vocals), Jonjo Hardy (gitaar) en Arthur Loobuyck (Drums).
Deze jonge, talentvolle thrash metal band deelde reeds het podium met vrij grote namen binnen het thrash metal gebeuren zoals Nervosa, Hirax, Legion Of The Damned en Anthrax en kan terugblikken op een uitstekende live-reputatie.
In juni 2018 naar aanleiding van hun optreden op Zandrock schreef collega Erik Van Damme reeds : “Een band die bestaat uit enorm talentvolle muzikanten, een zanger met enorm veel charisma. Maar vooral een goed geoliede machine, waar elk van de leden een spelplezier uitstraalt dat ons doet uitzien naar een gouden toekomst voor deze Oostendse Thrashers.”
“Melancholia” mogen we gerust beschouwen als het nemen van meer dan één trede op het steile bergpad dat naar die gouden toekomst leidt. Het album met het indrukwekkend artwork door Cédric 'Demiror' Lepère, is een echt trashpareltje geworden. Het geluid is een geslaagde mix van old-school thrash doorspekt met een potpourri van death, black en moderne metal invloeden. Het spel is snel, hard en technisch vol pakkende, hakkende riffs.
Na Haima, een superbe intro van een marcherende drumband over een donker muzikaal landschap, maken we op Mothman kennis met het zeer specifieke stemgeluid van zanger Kevin 'Rambo' Van Eeckhoutte dat heel erg lijkt op dat van Steve "Zetro" Souza van Exodus. In Mothman is het al onmiddelijk headbangen geblazen. Van Eeckhoutte’s giftige stem lijkt wel van een echte mothman afkomstig. Kortom, een bijzonder geslaagd nummer.
Bij Melancholia de titelsong gaat het headbangen verder. Dit is fijnversneden trash metal van de bovenste plank met de nodige tempowisselingen en af en toe hoge vocale uithalen.
In Denounce blijft het gaspedaal ingedrukt. De song zit heel goed in elkaar en de zang is subliem afgesteld op de muziek. Bij Suicidal Call dat begint met filmsamples, gaat de snelheid zelfs nog wat hoger. Het nummer heeft een eenvoudig kort refrein dat je lekker mee kunt brullen. Al zullen we nooit kunnen tippen aan Van Eeckhouttes stem. Op het einde wordt gas teruggenomen en dat telt als een goed contrast.
Scream Burn Die is een hogesnelheidstrein die door een brandend landschap raast. In The Downward Spiral glijden we met een wijdse gil van een kilometerslange bochtige glijbaan naar beneden terwijl Van Eeckhouttes hoge raspende stem ei zo na onze huid afschuurt.
Melancholia Pt.2, een gevoelige rustige melancholische instrumental , bewijst ook dat deze jongens ook wat anders kunnen en durven dan snel spelen. Veiled Woman of the Black, het langste nummmer van de plaat, verveelt nooit, is onze persoonlijke favoriet en sluit “Melancholia” in schoonheid af.
