Joachim Witt is terug. Sterker en consistenter dan ooit. Op 71-jarige leeftijd en in het verlengde van de 40ste verjaardag van zijn eerste hitalbum "Silberblick" met de NDW-hit "Der Goldene Reiter", daalt hij als Rübezahl weer af naar de stervelingen en kondigt zijn boodschappen controversieel en resoluut aan met opvallende – melodieuze, onmiskenbare vocale kracht.
Na zijn album "Rübezahl", dat in 2018 uitkwam en wordt beschouwd als het donkerste album van zijn discografie tot nu toe en het orkestrale klassieke meesterwerk "Refugium" uit 2019, presenteert de uitzonderlijke artiest nu zijn opvolger release: "Rübezahls Rückkehr".
"Rübezahl's Rückkehr”" komt ook voort uit het gezamenlijke genie van Joachim Witt en Lord of the Lost meesterbrein Chris Harms. Voor de tweede keer vertrouwt Witt op de invloeden van de darkrock visionair met zijn monumentale geluid. Het mag dan ook geen verrassing heten, dat Lord Of The Lost-leden Gared Dirge en Niklas Kahl, samen met Corvin Bahn, op dit album meespelen.
Opener Geist An Das Licht klinkt dan ook niet toevallig zeer erg als Lord Of The Lost met een andere Duitszingende zanger. Verwacht je aan een groots, hard maar toch ook melodieus geluid. Ja opa Witt voelt zich niet te oud om nog stevig te rocken. Integendeel. Kopfschwul kruist het Lord Of The lost-darkrockgeluid met Neue Deutsche Hârte. Ook tekstueel doet dit erg aan Rammstein denken.
De prachtige emotionele ballad Die Ruckkehr drukt de nederigheid en kwetsbaarheid uit die inherent zijn aan een diepe liefde en verduidelijkt zo het kernpunt van het album. Het nummer doet erg neoklassiek aan, dus dit is wellicht ook spek naar de bek van Lacrimosa-fans. op Schmerzende Welt pakt Witt uit met een meeslepend bombastisch gotisch geluid. Gib Mir Den Himmel staat voor gevoelige symfonische Deutschrock. Dit is wederom een geweldig rakend nummer. De licht-breekbare en licht-nasale stem van Joachim Witt past op wonderlijke wijze perfect bij dit soort nummers. Steinzeit combineert kalme gotische frasen met een hevig rockende refreinen. Dit zou wel eens een grote hit kunnen worden in de Duitse “Schwarze Szene”(de wave/gothic/dark electro... scene).
Het introspectieve Ich Bin Immer Noch Hier (feat. Eklipse) blijkt een gezwollen ballad in de stijl van Witts hit ‘Die Flut’. Ja, Joachim Witt staat er nog altijd ondanks zijn 71 jaar en zijn muziek lijkt wel met het jaar sterker en boeiender te worden. Wo Blüht Der Mohn? serveert een lekkere portie stevige darkrock in de stijl van Lord Of The Lost. Zora (feat. Gergana Dimitrova)doet onmiddellijk erg oriëntaals aan. De namen Ofra Haza en Natacha Atlas komen bij me op. Al zit er ook wel heel wat Bulgaarse mysteriositeit in. Het is alleszins een mooi duet en wisselwerking van Witt’s oude stem met een jongere vrouwenstem. Met Rote Tränen krijgen we weer een ijzersterke bombastische ballad voorgeschoteld. Deze song refereert duidelijk naar de Rûbezahl legende die uitvoerig aan bod kwam op het “Rübezahl” album. Windstille tenslotte begaat soorgelijke paden. Misschien moeten we Witt ook wel de meester van de bombastische Duitse ballads noemen.
