Door een voor hen nieuw creatief proces - vrij van tijdsdruk - had de band de luxe om met “Requiem” datgene uit te proberen, wat twee decennia ervoor niet mogelijk was. Ze konden eindeloos experimenteren met nieuwe geluiden en die vervolgens opnemen met analoge tapes.

Korn veranderde de wereld met de release van hun titelloze debuutalbum. Het was een plaat die een genre zou pionieren, terwijl het aanhoudende succes van de band wijst op een groter cultureel moment. The FADER merkt op: "Er was een onverwachte opening in het poplandschap en Korn verwoordde een generationele coming-of-angst voor een claustrofobisch, zelfgesurveilleerd bewustzijn. Korn werd de soundtrack voor de komst van een nieuwe generatie als een snerpende, systemisch ingetogen freakshow.

Sinds de oprichting heeft Korn wereldwijd 40 miljoen albums verkocht, twee Grammy's verzameld, talloze keren de wereld rondgereisd en daarbij vele records gevestigd die waarschijnlijk nooit zullen worden overtroffen. Zanger Jonathan Davis, gitaristen James "Munky" Shaffer en Brian "Head" Welch, bassist Reginald "Fieldy" Arvizu en drummer Ray Luzier zijn de grenzen van de rock-, alternatieve en metalgenres blijven verleggen, terwijl ze een pijler van invloed blijven voor legioenen fans en generaties artiesten over de hele wereld.

Korn vliegt er meteen in met Forgotten. In het begin heb ik het gevoel dat dit niet meteen het meest memorabele nummer in de geschiedenis van de band zal worden. Maar het nummer evolueert en wordt telkens sterker en aantrekkelijker, dat ik uiteindelijk moet besluiten dat dit toch een straf en typisch Korn nummer is. Bij Left The Dark To The Rest lijkt het wel of Jonathan Davis’ zanglessen heeft genomen of gestopt is met roken of zoiets, want zijn stem klinkt verrassend schoon en zalvend. Naar Korn-normen is dit overigens een zeer melodieus nummer. Start The Healing ontpopt zich als een dijk van een nummer. De refreinen hebben een hoog oorworm-gehalte en zorgen samen met die typische Korn-vibe dat dit voor velen een favoriet zou kunnen worden.

Lost In The Grandeur wisselt zacht en hard. Dir is alweer een erg melodieus nummer en een verrijking van het Korn-geluid. Op Disconnect lijkt Korn haast herboren. Je voelt de zon schijnen tussen de donkere wolken van deze song. Hopeless And Beaten gaat de richting van progressive metal op. Wat niet wegneemt dat er nu en dan een ferme uppercut wordt uitgedeeld. Penance To Sorrow heeft veel weg van een klassiek Korn nummer, toch kan ik het gevoel niet afschudden dat Jonathan Davis’ zang nog nooit zo zuiver en fris heeft geklonken. My Confession is weeral zo’n clair-obscur werk waarin de zonnestralen door de kogelgaten van een donkere hut schijnen. Worst Is On Its Way blijkt een mooie afsluiter met traditionele Korn-ritmes maar toch ook vaak erg melodieuze zang.