De reis van “Mnemosynean” omvat het met gothic doordrenkte experimentele epos 'Scarlet Heavens' dat helemaal terug in 1994 werd opgenomen, tot tracks die zijn opgenomen tijdens de sessies voor het stellaire opus uit 2016, “The Fall of Hearts”.

De intrigerende titel “Mnemosynean” zelf vertegenwoordigt herinneringen en werd geselecteerd omdat grafinscripties die dateren uit 400 v.Chr. zeggen dat de doden hun herinneringen konden bewaren door te voorkomen dat ze uit de Lethe dronken, en in plaats daarvan dronken uit de stroom die uit het meer van Mnemosyne (de godin van het geheugen) stroomde.

Het verzorgde “Mnemosynean”-booklet bevat een nieuwe bandbiografie met dank aan muziekjournalist Eleanor Goodman, evenals de volledige teksten van de nummers, plus achtergronden van de oorsprong van het nummer, beschreven door oprichters Anders Nyström en Jonas Renkse, samen met andere nauwe Katatonia-medewerkers.

Katatonia opent met Vakaren, een mooie in het Zweeds gezongen progressive rocksong. Sistere blijkt een prachtig akoestisch slaapliedje. Wide Awake In Quietus is het eerste nummer op dit album dat naar metal neigt. De Katatonia-fans zullen hiervan smullen. Al zal dit harmonieuze progressive nummer voor vele metalheads veel te soft klinken. Night Comes Down is een rustig melancholisch progrocksong. Ook Second bevat meer schoonheid dan kracht en zwaarte, bekroond met de mooie onmiskenbare stem van Jonas Renske.

The Act Of Darkening komt uit dezelfde periode als ‘Second’ en baadt dan ook niet toevallig in dezelfde sfeer. Ashen is nog zo’n schitterende progrocktrack. Sold Heart drijft melancholisch mijmerend voorbij. Net wanneer je denkt dat Displaced alle registers zal opentrekken, valt het weer terug op rustige maar erg mooie passages. Prachtige zang, maar die rem hoefde niet ingedrukt te worden. Van Dissolving Bonds valt min of meer hetzelfde te zeggen. Heel mooi, maar het kan wat extra power gebruiken. Unfurl vermengt dark progressive rock met triphop. Code Against The Code eindigt het eerste deel van dit album met wederom prachtige ingetogen progrock.

Deel 2 van het album begint met Wait Outside, een overdonderend donker progrocknummer. Sulfur vangt aan als een introspectief akoestisch nummer. Gelukkig krijgen we verder in het nummer toch wat gieren elektrisch gitaarwerk. Bij March wordt het pedaal al steviger ingedrukt. Het zal voor de verstokte metalfan echter nog veel te zacht klinken. En wat mij betreft mocht het ook wel wat krachtiger. How I Enjoy The Light blijkt een ingetogen rocknummer dat me doet denken aan het solowerk van Eddie Vedder. Help Me Disappear lijkt zowaar op een mengeling van The Cure en Placebo. Fractured is een rocknummer dat wisselt tussen stevigheid en stillere intieme momenten.

No Devotion serveert straffe melodieuze rock overgoten met de prachtige stem van Jonas Renske. Quiet World biedt de luisteraar intense post-rock. Scarlet Heavens garandeert grandioze gotische rock. Van zwarte gothrock gaan we met The White (Urban Dub) over naar langzame witte indiepop. My Twin (Opium Dub) presenteert het betere electropop-werk. Soil’s Song (Krister Linder 2012 Remix) is nog zo’n supermooi trippy electropopnummer. Day And Then The Shade (Frank Default Remix) zet de electropoptrip verder. Idle Blood (Linje 14) koketteert met symfonische poprock. Hypnone (Frank Default Hypnocadence Mix) tenslotte is een in trance brengende progrock ballad met piano en strijkers.