Glutsucht - Urbane Dekadenz (STF Records)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    16 juli 2021

Glutsucht is de verderzetting van Gentility, een Duitse hardrockband die aanvankelijk in het Engels zong. In 2013 nam de Oldenburgse HardRock-formatie afscheid van hun Engelstalige publicaties en besloot ze een muzikale kwantumsprong te maken in de Duitse poëzie.


Ontketend en taalkundig bevrijd, heeft de band sindsdien aangrijpende en pakkende refreinen, tot nadenken stemmende berichten en bijtende kritiek op het kwaad van deze wereld naar de focus van hun nummers verplaatst. Deze mix vormt een synergie van veeleisende, expressieve teksten en melodieuze, verpletterende gitaaronweersbuien die de geest infecteren en je tegelijkertijd weten mee te nemen met stuwende beats en virale hooklines.

Met het nieuwe album "Urbane Dekadenz" heeft de band een indrukwekkend werk uitgebracht, dat de mondiale ontwikkelingen en de toenemende decadentie van westerse samenlevingen weerspiegelt. ”Urbane Dekadenz” is een muzikale oproep aan de wereldgemeenschap om meer verantwoordelijkheid te nemen, gedragen door gloeiende kritiek en verslavende rock.

 

 

Het album begint veelbelovend met Im Auftrag des Herrn. Ik maak aangenaam kennis met de doorleefde stem van leadzanger Dirk Michaelis die de lekkere heavy Deutschrock animeert. Titelsong Urbane Dekadenz is iets langzamer en melodieuzer en blijft plakken als hondepoep aan een schoenzool. Een prachtig nummer dus, dat meer Deutschrock dan klassieke hardrock is. Op Kommt mit uns nodig Glutsucht uit om aan te sluiten bij de kinderen van de revolutie. Het is hardrock maar dan in een typisch Duitse stijl die mij persoonlijk erg aanspreekt.

 

 

Steht auf! Begint erg balladesque, maar schakelt vlug een versnelling hoger. En daarbij mag het ook wat harder klinken. Ik heb zo het vermoeden dat Glutsucht live nog beter is dan op plaat. Naast binnenlandse festivaloptredens heeft de band overigens ook al voor de ISAF-troepen in Oezbekistan en Afghanistan gespeeld. Net zoals bij de vorige nummers komt de band tekstueel heel scherp uit de hoek op Germania, toch ontbreekt er iets om van deze song een echte knaller te maken. Het heeft alleszins potentieel. Met het puike Medusa gaat de hardrock party verder.

Bij Ich bin zurück begin ik zowaar mee te zingen. Ja, Glutsucht voegt weinig tot geen vernieuwing toe aan het Duitstalig hardrockgenre, maar excelleert wel zodanig in deze stijl, dat ze me meer dan positief verrassen. De tekst van Weil der Mensch ein Mensch ist komt van Bertold Brecht en de muziek is sterk geïnspireerd door het Einheitsfrontllied van Hans EIsler. DIe Iden des März is dan weer volledig origineel werk en biedt Duitse rock met heel wat hevig gitaarwerk. Dreh dich Frei zou je een powerballad kunnen noemen en staat bol van donkere romantiek. Het verrassende intieme Viele Jahre Später wordt opgeluisterd met piano en saxofoon en klinkt als een pakkend afscheidslied.

Conclusie:
Glutsucht mag dan niks nieuws brengen, toch overtreffen ze met “Urbane Dekadenz” mijn verwachtingen. Dit is klassieke Duitse hardrock van constante hoogstaande kwaliteit met schitterend spel, uitstekende stem en scherpe teksten. Een aanrader.