Harde, maar toch melodieuze gitaren; snelle, doch maar groovy drums en een buitengewoon breed vocaal bereik variërend van boze grunts tot opvallende cleane zang zijn de handtekening van de Deense metalcore band Ghost Iris.
Met als doel de luisteraar een ervaring te bieden die even pakkend en gevarieerd is als keihard, slaagt Ghost Iris erin verschillende stemmingen en sferen te verkennen.
(3815935) is een stevige intro waarbij ik geen benul heb waarvoor die cijfers staan. Desert Dread begint heel zwaar, maar evolueert naar melodieuze en aanstekelijke metalcore . Zanger Jesper bewijs hier al meteen hoe veelzijdig zijn stem is. Paper Tiger blijkt massieve moderne metal. Cult begint dromerig met een alternatieve rock riff en zet je hiermee even op het verkeerde spoor. Want dit is wel degelijk een metalcore song, maar dan wel eentje met originele dreampop invloeden. Former Self doet me aanvankelijk erg denken aan Machine Head, maar zoals we inmiddels van Ghost Iris gewoon zijn, gaat de song verschillende kanten op, verandert van brutaal naar melodieus en weer terug en vormt een afwisselingsrijk geheel. Het knappe en spannende Coda bevindt zich ergens halfweg tussen Slipknot en Bring Me THe Horizon. Ebb // Flow bouwt voort op de spanningsboog tussen straffend en zalvend, tussen woede en troost.
Cold Sweat is een echt topnummer met van die prachtige melodieuze meezingrefreinen tussen de agressieve springerige strofen. Coma begint net zoals cult met een shoegaze-achtige aanloop. De liefelijke tonen maken snel plaats voor stevig gebeuk en luid gebrul, dat op zijn beurt verzacht wordt door het reeds bekende recept van melodieuze cleane zang. Het thrashy doodsmetalen offensief van Power Schism sluit het album op passende wijze af. Enkel de fade-out helemaal op het iende mocht voor mij vervangen worden door een bombastische climax.
