Amenra akoustisch Ancienne Belgique

Previews:Concerten
 Florian Cassier    28 september 2014

Amenra staat bekend om zijn sterke live shows met lichteffecten en harde gitaren. Zaterdagavond in de AB stond mij iets totaal anders te wachten. Een serene akoustische set waar geëxpirimenteerd werd met elk aspect van de kunst en het esthetische.


Het was de eerste keer dat ik Amenra live ging zien. Op een eenmalige akoustische tour dan nog wel. Een tour waar ze liever aantreden op ongewone locaties zoals we van hen gewoon zijn. Ik wist dus helemaal niet wat ik er van moest verwachten. Het resultaat echter was overdonderend. Toen ik de zaal betrad, bleken het zelfs zitplaatsen te zijn, dat wordt interessant! Om stipt eenentwintig uur gingen de lichten uit en begon Amenra. Van het eerste moment namen ze je bij de hand en begeleidden je doorheen je eigen duistere ziel. Ze begonnen met Aorte en Razoreater waarmee ze je rustig lieten inslapen om je dromen te gaan beheersen. In een kring links op het podium, met zanger Colin Van Eeckhout rugwaarts naar het publiek, zaten zij, enkel verlicht door een spot loodrecht boven hun. Dit gecombineerd met de amper verlichte kerkstoel, die zijn dienst nog zou bewijzen, aan de rechterkant, toonde aan hoe zij flirtten met de kunsten van toneel.

Colin zijn zweverige stem viel voor mij te vergelijken met die van Maynard James Keenan. Niet verwonderlijk dan ook toen ze een magistrale cover brachten van Tool’s Parabol. Kippenvel maakte zich meester van mij. Naarmate het nummer vorderde kwamen ook de langverwachte beelden in de achtergrond tevoorschijn. Ze leidden ons rond door donkere bossen gevuld met kruisen en kraaien. Jammer genoeg zorgde het applaus achteraf er telkens voor dat je even ontwaakte en back to reality kwam. Het contrast tussen die twee geestestoestanden was groot.

amenra ab

Toen kwam Femke de Beleyr, vriendin van de familie, heel sereen de band op viool vervoegen. Pas dan werd de ware toedracht van de kerstoel ons bekend gemaakt. Dichteres Sofie Verdoodt liet ons op die stoel kennis maken met haar duistere gedichten uit Doodwater. Zwevend op de trage en duistere muziek kwamen haar woorden nog zo hard aan.

Amenra AB 3

Met ‘To go on’ speelde Amenra ook nieuw werk daar in Brussel en veelbelovend is het zeker. Na vijenveertig minuten was het echter al gedaan en was het tijd voor iedereen om te ontwaken uit de hypnose die ze vijfenveertig minuten lang hadden opgebouwd. Mijn eerste reactie was dat het langer had mogen duren, maar misschien was het zo ook goed. Een bepaald verlangen naar meer zal zich nu altijd meester blijven.

 

Amenra bracht hier voor mij een speciale, gedurfde en intense uitvoering van hun nummers. Ze mengden elke vorm van kunst en toonden daarbij dat ze esthetisch tot veel meer in staat zijn dan enkel je gehoor te bespelen. De sfeer was op sommige moment zelfs bijna te proeven denk ik. De ideeën van hen om concerten als deze in verlaten grotten te spelen, kan ik alleen maar aanmoedigen. Voor mij één van de meest geslaagde muziekavonden van dit jaar.