Geboren in Amerika in 1949 en in 1984 leek Den Baas er nog altijd trots op om deze woorden uit te spreken in zijn best verkochte album aller tijden. Een Amerikaan, maar vooral een complete Folk/Rockartiest. Dat is hoe we Bruce Springsteen na een carrière van 35 jaar nog steeds kunnen omschrijven. Momenteel staan er alreeds meer dan dertig albums op het conto van Springsteen en aan stoppen denkt deze oude rot nog steeds niet. Deze maand bracht hij nog High Hopes uit en bewees hij nog maar eens dat hij pure magie uit een gitaar kan toveren.
Springsteen vult op zijn eentje al een redelijke CD-box en leent zich daarom ideaal om te integreren in onze rubriek “Was het nu 70, 80 of 90?”. Daarom kozen wij, op Marc Diddeniaanse wijze, uit onze rijkelijk gevulde platenkast voor het album Born In The U.S.A Kiezen is uiteraard verliezen, aangezien we door deze keuze prachtige albums zoals The River en Nebraska links moeten laten liggen. Deze keer spraken echter de verkoopcijfers boekdelen. Born In the U.S.A is tot vandaag nog altijd het best verkochte album van Bruce Springsteen. Of het daardoor ook het beste album is dat hij ooit heeft uitgebracht, laat ik aan jullie over, maar ik kan echter beamen dat het op zen minst het beluisteren waard is.
Born in the U.S.A start met, hoe kan het ook anders, de titelsong. Een track die iedereen die in de jaren tachtig tiener was waarschijnlijk honderd keer luidkeels heeft mee geschreeuwd, geboren in Amerika of niet. Tieners moesten namelijk niet geboren zijn in het land om zich te kunnen vereenzelvigen met de song, aangezien iedereen zich door de doorzettende Amerikanisering van Europa een stukje Amerika in zijn achtertuin had. Daarnaast is het gewoon ook een nummer dat lekker bekt. Born In The U.S.A wordt daarom vandaag ook nog steeds door mij luidkeels meegebruld, ook al zou ik er alvast zelf niet geboren willen zijn. In de intro maken we de nuance dat hij zichzelf leek te vereenzelvigen met de patriotten van het Amerikaanse vasteland, niks is minder waar. Born in the U.S.A is naast een steengoed nummer ook een bekende anti-Vietnam song en is een sneer naar de regeringen van toen. Bruce is dus naast een goed artiest ook politiek geëngageerd!
Terug over muziek dan of beter gezegd op de trein naar mijn favoriete nummer van The Boss sinds mensenheugenis. Downbound Train is een song dat puurheid uitstraalt en de ‘grain’, of zo zou Alex Callier het toch noemen, in de stem van Springsteen naar boven brengt. Artiesten met een typisch stemgeluid zijn altijd al iets geweest waar mijn muziekhart sneller van gaat slaan. Dat is ook één van de hoofdredenen waarom ik een grote fan ben van bands als TheNational en Elbow en een belangrijke reden om dit nummer zo te koesteren.
Het midden van Born In The U.S.A is duidelijk mijn favoriete stuk en zet mij bijna even hard in vuur en vlam als een shot Chartreuse in mijn favoriete Gentse kroeg. I’m on Fire zou in mijn top 3 van Springsteensongs waarschijnlijk net achter The River belanden. Wederom omdat het een track is dat puurheid uitstraalt en waarbij de stemkleur van de zanger primeert. De instrumenten worden namelijk gedegradeerd tot achtergrondgeluid door sublimiteit van de stem van een baas.
Glory Days is dan weer een nummer dat mij vooral aan de toekomst doet denken. Ik zie mezelf ook aan een toog plakken binnen een jaar of vijf terwijl ik zit te palaveren over mijn studententijd alsof het gisteren was. Want als geen ander besef ik dat dit de beste tijd van mijn leven is, een realiteit die alleen nog maar sterker zal worden als die tijden voorbij zijn. Daarnaast is het uiteraard ook een sterk nummer dat net iets meer Rockgehalte uitstraalt dan de twee vorige songs. Een track waarop je niets anders kan doen dan dansen.
Van dansen gesproken Bruce is duidelijk zelf niet vies van een stevige dans in het donker. Dancing In The Dark is het eerste nummer waarin The Boss Synthesizereffecten verwerkt en waarin er ook enkele flarden van een saxofoon te ontdekken naar het einde toe. Het is een meezinger en hij zal ook nooit vergeten om dit te spelen tijdens een Live-optreden. Zo speelde Springsteen het deze zomer nog Live tijdens zijn concert op TW-Classic waarbij het publiek niet anders kon dan het luidkeels mee te zingen. You can’t start a fire, without a spark, maar met de vonken die The Boss uit zijn gitaar schudt kan je volgens mij een serieuze bosbrand stichten.
Superlatieven dat zijn de enige woorden die gepast zijn bij het reviewen van Born In The U.S.A. The Boss is een niet meer dan terechte bijnaam voor Springsteen. En nadat die andere Amerikaan met deze bijnaam, Lance Armstrong, in een donker hol verdween, is hij duidelijk de enige die deze naam met trots mag voort dragen. Wat een baas!
