Mainsquarefestival 2014: Het Rock Werchter van Frankrijk (Een gesprek met Arsenal)

Interviews:Nederlands
  Jordy Sabels    11 juli 2014

Het allerlaatste interview dat we mochten afnemen op het Mainsquarefestival van 2014 was met de Belgische band Arsenal. Ze brachten in April hun nieuwe plaat Furu uit die gebaseerd is op een film die de band zelf produceerde en die op 22 oktober in première zal gaan op het filmfestival van Gent. Naast over hun nieuw album werd ook duchtig gekeuveld over de invloed van het internet op de muziekindustrie en hun drukke festivalzomer. Lees hieronder de boeiende antwoorden op de vragen die we stelden aan Arsenal:


Ik heb weer gemerkt, zoals enkele jaren geleden ook het geval was, dat jullie een bijzonder druk schema hebben deze festivalzomer. En ik was eigenlijk benieuwd naar welk festival jullie het meeste uitkijken/uitkeken om op te spelen?

Ja naar eergisteren eigenlijk, daar keken wij het meest naar uit. Ja, Werchter is ook gewoon het meest prestigieuze festival van de gehele zomer natuurlijk. Er zijn nog toffe festivals om te spelen natuurlijk. Kijk bijvoorbeeld naar de Lokerse feesten. Dat is een beetje een thuismatch. Het ligt tussen Antwerpen en Gent, de plaatsen waar wij wonen. En wij hebben er ook al zo vaak gespeeld. Het is altijd wel fijn om naar daar weer te keren.

De Lokerse Feesten is trouwens ook het eerste festival die ons de kans heeft gegeven om op een festival te spelen. We waren toen eigenlijk echt nog broekventjes toen. [Ze speelden namelijk voor het eerst op de Lokerse Feesten na het uitbrengen van hun debuutplaat in 2003.] De eerste keer onervaren op Lokeren en die gaven ons toen die kans en dat was wel iets unieks dat we apprecieerde want je leert echt heel veel van op zo'n festival spelen. The Sore Losers hebben bijvoorbeeld Coely vervangen op Werchter dit jaar en dat is belangrijk voor die mannen. Op die manier was de eerste keer Lokerse Feesten ook belangrijk voor ons.

Spelen jullie eigenlijk het liefst op een klein, groot of middelgroot festival? Ik vond jullie optreden op Cactusfestival in 2011 tot nog toe het beste concert van jullie dit ikzelf heb mogen meemaken.

De programmatie op Cactusfestival is vaak moeilijker dan het publiek. Het publiek gaat eigenlijk eerder naar het festival voor de hele setting, die eigenlijk heel kindvriendelijk is waardoor er veel families naartoe komen. De smaak van de organisatie gaat echter verder dan die van vele aanwezigen en gaat een beetje over hun hoofd. Dan sta je daar en speel je na een paar super goede edoch bijzonder technische bands. Als wij dan daarachter spelen en een set vol nummers spelen die ze allemaal kennen van op de radio, dan is dat een verademing voor het publiek. Op dat moment voel je een soort van euforie bij het publiek dat denkt: Yeah, dit kennen we! Het is echt een redelijk technische affiche, ook dit jaar weer met namen zoals Caribou en Mogwai. In het jaar dat wij daar stonden speelden er achter ons een koppel. Hij was de bassist, zij speelde gitaar en zong ook. [The Kills in 2008]. Dat was echt een band die heel ver van het publiek stond en eigenlijk niet op het festival paste.

Cactusfestival is niettegenstaande wel een fantastische setting om op te spelen, misschien wel één van de festivals in België met de leukste omkadering.

Een vraag over het nieuwe album dan: Jullie hebben er een tijdje aan gewerkt en brachten de plaat eerder dit jaar uit. Jullie zijn fan van constante verandering en in elk album steken jullie wel een nieuwe invloed. Ik vroeg mij daarom af waar jullie deze keer de mosterd haalde voor het maken van de cd? In welke soort genres van muziek? Omdat het vaak moeilijk is om jullie platen in een bepaald hokje te plaatsen.

De Shoegaze, 80's stofzuigersound, is een belangrijke invloed geweest voor dit album, op één of andere manier. Het is wel niet altijd duidelijk en hoorbaar, maar toch hebben we voor het maken van deze plaat veel naar van die dingen geluisterd. Dit om een soort van vibe op te vangen en te verwerken in de nummers.

Daarnaast uiteraard ook het Japanverhaal. We hebben een verhaal geschreven dat verfilmd is en dat ik [Hendrik Willemyns] momenteel aan het monteren ben. Deze verfilming [Dance! Dance! Dance!] gaat op 22 oktober in première op het Filmfestival te Gent. En dat verhaal hebben we eigenlijk zowat leeggezogen als inspiratiebron voor Furu. Vooral door de scenes apart te nemen en te bekijken welke soort muziek er rond dit stukje film kan worden gecreëerd.

We zijn wel nog altijd op zoek naar een manier om deze plaat dansbaar te maken. Het was bij het nummer Lokemo de eerste keer dat we dit probeerde en ik vind dat een bangelijk nummer, nog altijd trouwens. [De twee frontmannen discussiëren even over het feit of ze Lokemo in hun setlist gaan opnemen vanavond en beslissen uiteindelijk om het nummer in Arras nog eens te brengen.] Bij Not Yet Free, een nummer op Furu, is die dansbeat echter al meer doorgedrongen.

Wat ik mij ook afvroeg is of dat het niet lastig is om een fanbase te behouden wanneer je muziek constant in verandering is?

Ik denk dat dit bij ons niet echt het geval is. Als wij soms denken van nu zijn we echt een compleet andere weg ingeslagen en we laten dat nummer aan iemand horen, die niet weet dat we het geweer van schouder hebben veranderd, dan zegt die persoon altijd dat is Arsenal. Dus ik denk dat er in elke plaat wel genoeg ingrediënten aanwezig zijn die het heel typisch Arsenal maken, waardoor je toch die rode draad hebt die door alle platen loopt. En die sound gaat nooit verdwijnen of we dat nu willen of niet. Op één of andere manier kruipt dat geluid er altijd opnieuw in en we geraken daar niet van af. Niet dat we daar van af willen geraken natuurlijk.

Hetzelfde argument zou ook gelden voor die groep maakt altijd dezelfde plaat en daarom verliezen ze fans. Een goede tip voor muzikanten is dat ze niet de muziek moeten maken waar ze zelf de hele tijd naar luisteren, want dan ga je vaak de clichés van die genres opzoeken. En ik kan best geloven dat Muse de laatste tijd vaak naar Drum and Bass heeft geluisterd en gezegd heeft dat die muziek geweldig klinkt. Ze gebruiken die invloeden dan in hun plaat, maar doen eigenlijk iets wat andere mensen veel beter doen dan zij.

Stel u nu eens voor dat wij ineens enorm veel naar countrymuziek zouden luisteren, not gonna happen, en van daaruit gaan redeneren dat we ook een countryplaat gaan maken. Dat zou echt een bijzonder dom idee zijn. Wij luisteren veel naar metal en naar hele zware muziek zoals hardcore. Maar als wij een hardcorealbum of een metalplaat zouden maken, dan zouden wij ook gewoon verschillend luisterflarden aan elkaar rijgen zonder het te beseffen. Een intro van Carcass, een stukje van Mastodon en een Slayer refreintje. En dan hebben we een heel kort nummer geproduceerd, want het is een song van Napalm Death.

Waar zien jullie het belang van internet in de toekomst van de muziekwereld? Hoe zien jullie dat evolueren, zoals met Spotify en Itunes?

Het is voor ons een mes dat aan twee kanten snijdt en dat mes steekt heel diep [aan de verkeerde kant].

Aan de ene kant kunnen wij bijzonder veel mensen contacteren en vinden voor samenwerkingen. Iedereen is aanspreekbaar. Zo kan je met een mixer samenwerken uit Tasmanië en dat kan op de dag zelf nog geregeld worden. Daardoor zijn er ook veel zaken een stuk goedkoper geworden. Er is echter ook veel know how uit België aan het verdwijnen doordat iedereen met mixers van overal kan beginnen werken. Zo werden al vaak Belgische studio's gesloten, omdat het werk verschoven is naar het buitenland.

Aan de andere kant is er echter een soort van democratisering aan de gang. Hierdoor ontstaat er een wereld waarin iedereen zijn muziek kan uitbrengen. En deze democratiseringstendens gaat uiteindelijk de muziekindustrie op termijn volledig naar de klote helpen. De muziek gaat gewoon naar de zak en alles gaat te grabbel geraken. Niets gaat nog iets waard zijn. Dat is meestal wat een democratisering doet.

En dan heb je tot slot de webzines, die zijn echter weer met zoveel en je weet niet meer waar eerst lezen. Die webzines zijn daarnaast ook vaak gesponsord, want dat is niet zoals bij muziekmagazines die werken met betaalde journalisten. Neen, die blogs worden gesponsord of betaald om iets goed te vinden. Mensen komen daar dan uiteindelijk achter als ze een paar keer op het aanraden van een blog iets kopen dat hen echt niet aanstaat en dan haken ze gauw af. Er is niemand die eigenlijk nog instaat als gatekeeper binnen de muziekwereld, zoals de labels vroeger wel deden doordat ze veel geld pompten in goede muziek. Er is heel veel muziek en niemand controleert de kwaliteit nog dus ik kan niet anders dan deze evolutie negatief bekijken.

Tot slot: Maak het verschil zou ik zo zeggen. En als ik één tip mag geven: Blijf niche! Stay Hardcore!