Alwaid - The Machine and the Beast (Sonic Rendezvous/Valkyrie Rising)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
  Erik Vandamme    24 januari 2018

De Franse Female fronted Melodieuze Heavy Metal band Alwaid zag het levenslicht in 2010. Na een demo en debuut album Lacus Somniorum (2014) Bracht Alwaid vorig jaar reeds een nieuwe plaat uit, althans de digitale versie, via Valkyrie Rising. Op 2 februari wordt The Machine and the Beast in de Benelux op de markt gebracht via Sonic Rendezvous. We legden ons oor te luisteren, en geraakten vooral in vervoering van de hypnotiserende stem van zangeres Marie Perrier. Die je door haar bijzondere uitstraling en indrukwekkende stembereik letterlijk bij de keel grijpt, van begin tot pril einde.


Je hoort duidelijk occulte en vooral donkere invloeden terug in songs als Amphisbaena, when giants Wake, The Whale. Sage en legendes uit een ver, rijkelijk verleden, komen ons voor de geest. Strijdvaardigheid die Helden heeft naar voor gebracht, die nog steeds tot de verbeelding spreken. Het keert steeds opnieuw terug op The Machine and the Beast. Meermaals klieft de gitaar riff daarbij doorheen het vlees, als een botte bijl. En klinken drumsalvo's als het geroffel van donder en bliksem in de verte. Waarna de stem van Marie enerzijds zalft, en anderzijds je meesleurt in een draaikolk recht naar de bodem van de zee.

 Alwaid begeeft zich daarbij wel degelijk in het vaarwater van de doorsnee Female Fronted Metal muziek, waardoor fans van dit genre zeker zullen vallen voor deze band. Echter horen we links en rechts toch wendingen die eerder ons terugbrengen naar een grimmig sprookjes wereld, waar mythische wezens leven die het niet zo goed met de mensheid voorhebben. Het lijkt wel alsof de band de ongelijke strijd met die wezens aangaat. Songs over heroïsche gevechten, zijn daar het levende bewijs van. Een aanpak die je ook terugvind bij bijvoorbeeld de betere Power metal tot Folk Metal. Daardoor zou Alwaid een heel ruim publiek aan metal liefhebbers over de streep moeten kunnen trekken.

Die variatie hoor je bijvoorbeeld terug in een song als So the song went (SilenceO'Moyle). Waar enerzijds, een aangrijpende instrumentale tot vocale aankleding je koude rillingen zal bezorgen. Waarna een ware wervelstorm je meesleurt, de dieperik in. Zalven en slaan zijn zodanig dicht bij elkaar verbonden, en vloeien bovendien telkens opnieuw perfect in elkaar. Waardoor je als aanhoorder prompt mee bent met het verhaal. Want inderdaad hier wordt dus een verhaal verteld. Spookachtig en filmisch. Met de ogen gesloten roept het inderdaad indrukwekkende beelden op. Eens op het podium moet die combinatie tussen visuele effecten en die wonderbaarlijke muziek zorgen voor een magische totaalbeleving, dachten we daar prompt bij.

We kunnen dan ook besluiten:

Alwaid brengt een visuele, sprookjesachtige schijf uit. Waarbij de vocale inbreng van Marie Perrier wellicht het meest in het oog springt. Haar stembereik is zodanig hoog, dat je als het ware wordt gehypnotiseerd en in een heel andere wereld terecht komt. Zonder afbreuk te doen aan de instrumentalisten die klanken uit hun instrumenten toveren, die telkens opnieuw de gevoelige snaar raken. Kortom kunnen we stellen. Binnen het typische female Fronted Metal gebeuren is een gloednieuwe, nog steeds onontgonnen parel, opgestaan die niet moet onderdoen voor eender welke band binnen het genre. Meer nog, de globale metal liefhebber die houdt van donkere , mythische trips door eerder vernoemde sprookjesachtige en al even donkere bossen? Die zal zich in dit concept zeker kunnen vinden.

Tracklist:

  1. Enter the Other One Inside
  2. Amphisbaena
  3. When Giants Wake
  4. The Whale
  5. The Lord of Cities
  6. Monsters by Gaslight
  7. Sang Noir
  8. And the Song Went
  9. Idle Riddles and Rhymes
  10. Fractalized
  11. The Call of the Wild