Laten we beginnen met een weerbericht, Groezrock 2013 zal een droge editie worden, hoewel de temperaturen vooral op zaterdag niet al te warm mogen genoemd worden, ik denk dat vele fans op de camping de nacht van zaterdag op zondag bittere kou hebben geleden. Zondag was op dat vlak merkelijk beter. Tot daar de weersomstandigheden. Voor een stevig potje punkrock, hardcore en metalcore begaven we ons in die twee dagen vooral naar de Impericon Stage en Monster Stage. Op deze eerste dag van Groezrock was het vooral uitzien naar Frank Turner, Hatebreed, Rise Against en Pennywise. Maar ook de wat vreemde eend in de bijt ...And You Will Know us by the Trail Of Dead en het geweldige Tubornegro waren hoofdpunten om naar uit te zien.
Wij starten de dag iets later op de namiddag met A Wilhelm Scream. Zij brengen een combinatie van Punkrock en Hardcore toestanden, op zich zou dit toch moeten zorgen voor een hoogstaand feestje. Nu slecht was het zeker niet en er was voldoende interactie naar het publiek toe dat er gretig op inging. Altijd leuk om te zien dat een band hun fans meesleurt in hun set. Echter was het net iets te wisselvallig om de gehele tijd te blijven boeien waardoor we een heel klein beetje op onze honger bleven zitten. Maar al bij al een degelijk concert, we hadden er echte net iets meer van verwacht.
Over naar de Impericon Stage dan maar voor Samiam. Bezwaarlijk kunnen we zeggen dat er zo concerten zijn die je wel grijpen, maar nergens een blijvende indruk nalaten. Het optreden van Samiam was een stap in de veelbelovende goede richting, echter hadden we niet het gevoel iets uniek mee te maken. Op zich hoeft dit uiteraard ook niet, en de band deed waarvoor ze gekomen waren, een stevig feestje bouwen. Met een strakke en beenharde set kregen ze vooraan menig handen op elkaar. We zagen zeker geen slecht concert of zo, integendeel, maar meer dan een leuke belevenis was het ook niet.
The Kids op Groezrock? We mogen toch zeggen hier een Belgische legende op het podium te hebben gezien. Een stevige en potige set werd razendsnel over de hoofden heen gebracht. Welke punkfan kent niet Facist Cops , No Monarchy of Do You Love the nazi's? Met een gevarieerde setlist met vooral nummers uit die punkperiode slaagden The Kids wederom in hun opzet, een stevig punk feestje neerzetten, zonder daar veel aan toe te voegen. Gewoon het ene nummer na het andere brengen in een typische sfeer die ons doet terugdenken aan de tijden eind jaren '70. En toch was de climax niet echt een van hun punkklassiekers, maar hun wellicht grootste hit: There Will be no next time zorgde er voor dat het dak er geheel afging. The Kids floreren nog het best in een eerder kleinschalige bedoening, en dat was op dit podium toch ook het geval. Een situatie die hun muziek nog het best tot hun recht laat komen. Tussen al dat jong hardcore, metalcore en ander geweld bewezen The Kids dat ze live nog steeds staan als een huis. Mooi concert, een blij weerzien, wederom.
Het oog wil ook iets en dat was bij Aquabats! zeker het geval. Allen gekleed in hetzelfde blauwe kostuum en gemaskerd stonden ze op het podium en gaven daardoor reeds een opvallende indruk. Als een soort superhelden huppelden ze over het podium heen, het zou vooral voor een grappig ska punk feestje moeten worden. Maar we hadden niet echt de indruk dat ze het publiek volledig meekregen. De verwoede poging om de mensen vooraan aan te zetten tot bijvoorbeeld, het knielen kregen niet het gewenste effect. Het uithalen van allerlei opblaasspeelgoedjes zoals zwembadjes, ballen en veel meer zorgden wel eventjes voor een waar punkfeestje maar daar bleef het bij. De aankleding was er, visueel was het ook mooi om te zien, maar daar bleef het jammer genoeg ook een beetje bij. Grappige ska-punk, maar in het genre al beter gezien moeten we eerlijkheidshalve toegeven. Hoewel het erop lijkt dat deze groep niet voldeed aan onze verwachtingen deden ze dat wel. Maar de publieksinteractie kon beter.
Over naar de Impericon Stage waar Emmure hun gading mocht doen. Deze metalcore band oefent hun agressie en angsten uit op het podium en meerbepaald in hun songteksten. Zo ook mochten wij dit aanhoren op de stage. De band wist menig publiek mee te trekken naar enkele hoogtepunten en liet ze moeiteloos enkele refreinen meebrullen. Een band die nog meer in het daglicht gesteld mag worden.
Tijd voor een hoogtepunt ? Daarvoor moesten we op de Acoustic Stage zijn. Op zich is dit podium een heel goed idee, de akoestische kant van menig punkrock of Hardcore band beleven zorgt op zich al voor een intens moment, mede doordat deze bands ook tot de verbeelding sprekende teksten kunnen voorleggen die op zulke momenten nog beter in de verf worden gezet. Wat we bij Scorpios te verwerken kregen was een groot kippenvelmoment dat ons verweesd achter liet. Niet enkel door de prachtige songs, de geweldig sterke vocalen deden de nekharen recht staan. Hoogtepunt van de set was toen Tim McIlrath (Rise Against) de band kwam vervoegen op het podium. Nu weten we dat Tim over een pracht van een stem beschikt, akoestisch echter was de intensiteit nog veel hoger te noemen. Met een song opgedragen aan Tony Sly brachten ze for Fiona van No Use For A Name op een wijze die ons een krop in de keel bezorgde, bekijk hier het filmpje maar
http://www.youtube.com/watch?v=Blb0z_L-bOc
Ook Frank Turner and the Sleeping Souls zou op die Acoustic Stage op zijn plaats hebben gestaan, hij bracht zijn set echter in de Monster Stage. Doordat zijn muziek, ik wik mijn woorden, toch de vrij intieme weg opgaat zou het daar net iets meer tot zijn recht zijn gekomen dan nu. Niet dat het nu niet genietbaar was, integendeel. De prachtige stem van Frank Turner gecombineerd met soms stevige uithalende gitaren afgewisseld met iets rustigere momenten waren wederom eens streling voor het oor en het hart. Mooi verlengstuk van wat we net daarvoor hadden meegemaakt.
Tijd voor het stevige werk dan maar? Nu, Hatebreed hoeven we niet voor te stellen ... Ze zijn in het Hardcore wereldje een begrip op zich en brengen al vele jaren verzengde harde shows die steeds zorgen voor wilde taferelen. Op podia van grote festivals of kleinschaligere locaties in een of andere tent, het dak moet er telkens opnieuw geheel af. Ook hier wist Hatebreed een overtuigend harde en strakke set neer te zetten. Zonder verpinken durven we zelfs spreken van een van DE hoogtepunten van het gehele festival. Een volledige tent aan het spring, moshen en genieten krijgen, het lukt niet iedereen. Zonder enige moeite slaagde Hatebreed daar wel in. Met toppers als: I Will Be Heard, Live For This and Destroy Everything wisten ze hun fans (en nieuwe fans) geweldig mee te krijgen. Hoeven we hier nog iets aan toe te voegen? Nee, want meer moest het echt niet zijn.
De zogenaamde vreemde eend in de bijt ...And You Will Know us by the Trail of Dead lokte niet de grote massa naar de Impericon Stage. Ondanks alles hebben ze genoeg punk attitude om het podium en de tent in vuur en vlam te zetten, dat bewezen ze reeds in het verleden. Genoeg beweging op de stage, de gitarist ging zelfs over het podium rollen. En wederom werd er stevig tegenaan gegaan zoals we dit van Trail of Dead gewoon zijn. Als een sneltrein raasden ze over de hoofden heen , eerst figuurlijk maar op het einde vlogen drum en ook de speakers vooraan het podium het publiek in. Zoals ze dit in het verleden ook deden braken ze gewoon de boel af. Er zijn gelukkig geen gewonden te betreuren, maar een ding is zeker ...And You Will Know Us By the Trail Of Dead moet onder geen beding onderdoen voor enige andere punkrock of hardcore band op dit festival, integendeel ! Rauw, brutaal en snedig hard, just the way we like it, meer moet het echt niet zijn en meer hebben ze ook weer niet nodig gehad om ons te overtuigen van hun kunnen.
En we blijven maar doorgaan. Pennywise heeft ook een reputatie als live band, door de jaren heen hebben ze dit voldoende bewezen. Wie had gehoopt om naar de avond toe eens een rustmoment mee te maken kwam bedrogen uit. Zonder opkijken zorgden ook Pennywise ervoor dat het dak er weer eens afging. Pure punkrock zoals het hoort, dat brengen ze al een tijdje, en doen ze nog steeds. Het ene hoogstandje na het andere kregen we over ons heen, met als kers op de taart de klassieker Bro Hym dat luidkeels werd meegezongen tot in de nok van de tent en zorgde voor een perfecte afsluiter van een stomend optreden van Pennywise.
Wie kent ze niet de zogenaamde Turbojugend, met hun opvallend blauwe jeansvest en dito broek en soms daarbij horend hoofddeksel waren ze opvallende verschijnen gedurende dit festival, vaak heel sympathieke mensen ook mochten we persoonlijk aan de lijve ondervinden, dit terzijde. Ook de band heeft een wel heel sterk tot de verbeelding sprekende uitstraling op het podium. Gekleed als matrozen en aanverwante personen is het visuele effect reeds iets om naar uit te zien. Neem daarbij de muzikale naar het zogenaamde death punk ruikende inbreng en we krijgen een op zijn minst decadent feestje te verwerken, en dit mag gezien worden als een compliment. Ook wij waren wederom overtuigd van dit toch tot de verbeelding blijven sprekende aantreden van Turbonegro. Daar waar sommige bands in het genre vervallen tot een flauw afkooksel, staan Turbonegro nog steeds als een huis. Zonder verpinken durven we zeggen dat ze hun potentiΓ«le opvolgers nog steeds mijlenver achter zich laten.
Om nog even over te gaan naar de acoustic stage waar Dave Hause zijn ding mocht doen. Deze jongeheer liep enkele jaren geleden doelloos rond in de backstage van het Groezrock gebeuren en maakte ginds nieuwe kameraden die hem prompt bombardeerden tot de kerel die hij nu is. Een aangrijpende set zorgde ervoor dat jong en oud zichzelf konden terugvinden in wie ze zijn en wat ze doen. Even leek de wereld stil te zijn door de intieme benadering van zijn concept. Een echte aanrader voor jong en oud!
Rise Against is populair, dat bleek maar weer eens, een heel goed gevulde Monster Stage voor deze headliner van dag 1. Met een puur punkrock getinte setlist, zoals we dit van hen gewoon zijn, wisten ze mij echter niet vanaf het begin te overtuigen. Even vreesden we voor een anti-climax maar gaandeweg sloeg de vlam dan toch in de pijp met een tot de verbeelding sprekende finale als kers op de taart die ons de minder sterke start vlug deden vergeten. We mogen spreken van een geslaagde afsluiter van een ondanks de koude toch heel hartverwarmde eerste Groezrock dag.
