Host – IX (Nuclear Blast Records)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    3 maart 2023

De oorsprong van Host, het nieuwe project van Paradise Lost-zanger Nick Holmes en -gitarist Greg Mackintosh, gaat niet terug tot hun gelijknamige album uit 1999, maar tot de West Yorkshire muziekclubs van het midden en het einde van de jaren tachtig.


Terwijl Holmes en Mackintosh al gecertificeerde heavy metal fanaten waren, werden ze evenzeer aangetrokken door de new wave en gothic muziekscènes. De beukende ritmes, sublieme melodieën en de onderstroom van duisternis trokken hen aan en zorgden voor een verlangen om zich verder te verdiepen. Holmes en Mackintosh's snel ontluikende carrière als baanbrekende gothic doom metallers in Paradise Lost heeft deze fixatie misschien aan de kant geschoven, maar de klanken en het aura hebben hen nooit verlaten. Sterker nog, het werd alleen maar sterker met elk voorbijgaand decennium.

Mackintosh zette tijdens de pandemie eindelijk plannen in gang voor een onderneming die zijn voorliefde voor sound design zou samenvoegen met de stemmingen en sfeer van jaren tachtig dance-pop en goth. Het project was oorspronkelijk een soloproject totdat hij Holmes, zijn oude Paradise Lost songwriting partner, vroeg om mee te doen. "Host" werd als naam gekozen verwijzing naar het eerder genoemde album dat Paradise Lost in een ongekende periode van experimenteren bracht, waarbij ze hun metal roots verloochenden en ook hun fanbase uitdaagden op manieren als nooit tevoren.

Wretched Soul mag het album open en haalt de mosterd bij Depeche Mode. Tomorrow Sky doet de luistereaar bewegen op bitterzoete sybnthpoptonen. De song doet me denken aan het werk van de onderschatte synthrockgroep De/Vision.

 

 

De synthpop van Divine Emotion heeft dan weer veel weg van Diorama. Hiding From Tomorrow beweegt zich meer richting ietwat geremde gothic rock en klinkt als een kruising tussen The Arch en Clan Of Xymox. Bij het maken van A Troubled Mind is er weer duidelijk veel geluisterd naar Depeche Mode, afgewisseld met wat new age ambient muziek. My Only Escape is een song, die vertrouwde grond biedt voor Paradise Lost-fans. Het nummer zou, doordat de gitaar wat sterker aanwezig is, niet misstaan op een album van Paradise Lost. Maar past uiteindelijk toch beter bij Host.

 

 

De intrigerende intro van Years Of Suspicion lijkt wel van Mesh te komen. De song gaat dan echter verder op door Depeche Mode en consoorten platgetreden paden. Ook Inquisition lijkt weggelopen te zijn uit de nieuwe Depeche Mode-plaat. Instinct biedt met gothic rock gekruide synthpop. I Ran is een gewaagde cover van de hit van A Flock Of Seagulls. Dit onsterfelijk nummer krijgt een Paradise Lost-makeover en het resultaat is typisch Host (maar toch ook wel een beetje Paradise Lost). Hiding From Tomorrow (Lustmord Remix) blijkt een creepy dark ambient deconstructie.Dit is echt de donkerste track van dit album. Het album eindigt met Tomorrows Sky (Gost Remix), een stevige dansbare herwerking van deze meeslepende song.

Conclusie:
“IX” van Host lijkt wel een nieuwe Depeche Mode plaat met een andere, maar even sterke zanger. Mocht Dave Gahan ziek zijn, kan Paradise Lost- en Host-zanger Nick Holmes hem vervangen. Het rijke geluid is erg gepolijst en klinkt hier en daar zelfs iets te perfect. De scherpe kantjes en ruwe randen lijken er af gevijld, waardoor de muziek wel erg poppy klinkt. Fans van de donkere synthpop van Depeche Mode, De/Vision, Diorama en consoorten komen hier dan ook ruimschoots aan hun trekken. Host past dan ook veel beter in het artiestenrooster van een label als Mute, dan op het grote metal-geörienteerde Nuclear Blast. Anderzijds is het natuurlijk wel hoopgevend voor de donkere scene ,dat ook Nuclear Blast in deze soort van muziek gelooft. Hopelijk krijgen daar nu ook meer synthpop-, wave-, gothic- en dark electro--bands een kans.