De vijfde en laatste dag van het W-Festival 2022, een wisselvallige zondag, gestreeld door een kil windje, bracht hartverwarmende eighties- en ninetiesmuziek.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
De Amerikaanse zangers Robin S ken je waarschijnlijk van de hits Love 4 Love en Show Me Love. De inmiddels 60-jarige zangeres maakte diepe indruk door haar prachtige stem en de positieve energie die ze uitstraalt. De zangeres stond heel alleen op het podium. De indrukwekkende zang was dus live, maar de muziek stond op harde schijf of usb-stick of zo. Dat was het enige jammere van het optreden. Want met een live band zou dit optreden nog indrukwekkender geweest zijn. Robin S. wou vooral het goede gevoel van vroeger toen het publiek jong was. Want nu zijn we oud, versleten en hebben pijntjes. Maar daar mogen we nu niet aan denken. Amuseer je nu. “You can hurt tomorrow”. Robin S. verwoorde meermaals hoe dankbaar ze was dat ze haar droom kon waarmaken. “It ’s been a great journey. It’s been a great ride.” Ondanks het vroege uur kreeg Robin S. het publiek volledig mee.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Blackbox, dat is een dj, 2 live-muzikanten en een fantastische zangeres. Hun mix van vroege house muziek en soul werkt erg aanstekelijk. Ik onthou van dit meer dan degelijk optreden vooral hun cover van Seven Nation Army van The White Stripes en hun monsterhit Right On Time.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Heaven 17 is een synthpopact uit de jaren 80. En om dat synthpopgehalte te benadrukken, staan er naast zanger Glenn Gregory en 2 zangeressen ook 2 keyboardspelers op het podium .Ze beginnen met Fascist Groove Thing, gevolgd door de synthpopcrooner Crushed By The Wheels Of IndustryPlay To Win, dat volgde, was Heaven 17’s eerste song, waarmee ze verschenen in het tv-programma in Top Of The Pops. Het derde nummer was Geisha Boys And Temple Girls. Als hommage aan David Bowie , die een grote inspiratie voor hun was, speelde Heaven 17 een cover van Let’s Dance. Vervolgens kwam Come Live With Me aan de beurt. Let Me Go werd aangekondigd door als “My favourite Heaven 17 song” Keyboarder Martin Ware speelde in Human League tijdens hun eerste jaren van bestaan en daarom bracht Heaven 17 hun eigen versie van Being Boiled. Na nog een nummer dat over 10.000 iets of zo ging, sloot de band af met het heerlijke Temptation.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Thompson Twins’Tom Bailey en zijn vrouwelijke muzikanten waren in het wit gekleed. Een contrast met de vele fans dien in het zwart waren. Na de Intro zetten hij Love On Your Side in. Hij lanceerde 2 gigantische rode ballonnen bij You Take Me Up. Na The Gap kreeg Tom Bailey veel bijval tijdens Lay Your Hands On Me. Lies, een minder bekend nummer, was best te pruimen. Met Psycho Killer van Talking heads en hun eigen wereldhit Doctor Doctor kreeg hij de massa aan het zingen. Ook op de meleige afsluiter Hold Me Now werd door menigeen meegezongen.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Sheila E leverde een funky show met veel publieksinteractie en een hoog Prince-gehalte af. Je kan je zelf afvragen of ze niet teveel praatte waardoor de continuïteit in de set teloor ging en ze misschien nog 1 à 2 extra songs in haar show had kunnen stoppen. Wat het entertainmentgehalte betreft scoorde ze alleszins 10/10. Maar muzikaal miste ik nog wat meer uitschieters. Sheila E en haar band vingen aan met Shortberry, Olivers House, Holly Rock en St. Mark. Na een uitvoerige ‘talk’ volgde 17 Days en Koo Koo. En na nog meer talk volgde dan eindelijk haar bekendste nummer Love Bizarre. Oakland In Da House is een fraai staaltje van publieksparticipatie, maar scoort eerlijk gezegd niet al te hoog op het niveau van songwriting. Vervolgens daalde Sheila E met haar gitaar het podium af om in de middengang tussen het publiek Rockstar te spelen en te zingen. Daarna kregen we nog What The World Needs Now en een medley met Erotic, Work, Look, America, Baby I’m A Star en Glamorous. Songs die ik liever in hun geheel dan in zo’n mash-up had gehoord.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Net als Sheila E is Belinda Carlisle een goed geconserveerde zangeres, die er kennelijk van houdt om blootsvoets op te treden en het theedrinken rock ‘n’ roll wil maken. De eerste helft van het optreden bevatte met Runaway Horses, We Want The Same Thing, Nobody Owns, Should I Let You Inen I Get Weak mooie pop en softrock songs. Maar dat was natuurlijk niet wat het publiek op zat te wachten. De tweede helft maakte de verwachtingen waar met de hit Circle In The Sand, het zuiderse La Luna, Summer Rain, - dat volgens Belinda Carlisle het beste nummer is dat ze geschreven heeft-, het sterke Mad About You en de superhits Leave A Light On en Heaven Is A Place On Earth. Een mooi optreden meg een onmiskenbaar eighties karakter op een frisse zomeravond.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Holly Johnson, dat is de zanger van de band Frankie Goes To Hollywood, die scoorden met pittige vernieuwende harde popmuziek, maar ook gewoon de solo-artiest Holly Johnson die chartnoteringen haalde met meligere kitscherige popsongs. Die dualiteit vond je ook terug in Holly Johnson’s optreden op W-Festival. Het optreden begon met het sterk industriële popgeluid van Frankie . Als een in het zwart geklede creepy grandpa bracht hij het epische War/Warriors, het machtige Welcome To The Pleasure Dome en het al even indrukwekkende Rage Hard. Vervolgens sleurde hij er 2 solohits: Americano’s en Love Train bij, die lekker ironisch en over the top overkwamen. Do You Wanna Funk en In And Out Of Love sloten hier goed bij aan. Na het wat mindere Heavens Here en het pakkende Penny Arcade - beide uit Holly Johnson’s solo-albums -, volgde dan weer lekker luistervier voor Frankie fans. Watching The Wildlife is niet het beste Frankie nummer maar vormde wel een goed aanloop naar de monsterhits Relax, Two tribes en The Power Of Love. Holly Johnson heeft met verve zijn imago verdedigd en ondanks het duale karakter een prachtconcert afgeleverd.
