1080: een album vol eigenzinnige en onvoorspelbare Modern New Wave uit Horst aan de Maas (Limburg). The Anaesthetics combineert dansbare elementen met onorthodoxe gitaarpartijen, eigentijdse en eigenzinnige elektronica, en romantische invloeden, samengevat onder de noemer Modern New Wave.
De band bereikte al verschillende mijlpalen: diverse grote shows in Nederland, voorprogramma’s voor o.a. Other Lives (US) en Flying Horseman (BE) en het (nèt niet) winnen van verschillende bandwedstrijden (zoals Nu of Nooit, Grote Prijs van Nederland).
Hoog tijd voor een debuutalbum dus. Daarom schreven de vier heren in één jaar tijd meer dan honderd nummers! Een gigantische klus die alleen kon slagen door een arsenaal aan instrumenten en een hoog arbeidsethos. Gewapend met synths, gitaren en software werd nummer na nummer geproduceerd. Niet alleen tijdens repetities, maar ook thuis: woon- en slaapkamers werden omgetoverd tot heuse muziekstudio’s. Een megaproject dat eindelijk zijn vruchten afwerpt, want de sterkste tien tracks vormen vanaf nu debuutalbum 1080.
One By One klinkt modern met een haast techno-achtig jasje. Het is een beetje de vreemde eend in de bijt edoch is het een single!
TV Celebrity is een poppy New Wave track met goede vocals en een goed tempo. Dit nummer rijkt ook een handje uit naar de dansvloer. Terechte keuze als single.
Space Between Your Lines heft een reggae tikje en een Britpop feel (genre Stone Roses), waarbij het ook nog in je hoofd blijft plakken. Het is één van de betere nummers op dit album (althans volgens mijn persoonlijke smaak).
Remember The Strokes mist iets, maar kan moeilijk omschrijven wat. Een goed tempo? Iets wat blijft hangen? Energieke vocals? Feit is dat het iets te dromerig klinkt voor me. Ik heb verschillende keren moeten luisteren eer ik echt aan een bespreking kon beginnen van dit nummer.
What Hav I don kent een leuk tempo, draagt een modern wave jasje en een lichtelijk eclectisch gevoel.
Thinking In Stereo zou ik omschrijven als slowpop waarbij het klinkt alsof de zanger net uit bed is gekropen en nog niet helemaal wakker is.
My Satellite is een traag nummer met een dromerig gevoel.
Pixelated klinkt lekker groovy en catchy. Ik hou van de synth en de 80’s gitaar stijl. Hier en daar hoor ik ook een modern laagje in de sound en krijg ik algauw het gevoel dat het werkt op de dansspieren.
Carribean Dreaming klinkt zoals de titel het laat vermoeden: een zwoel gevoel op een bedje van synths, drums en zachte gitaarklanken.
Unfortunate klinkt zeer zacht, haast dromerig. Ik hoor een synth en een basgitaar die samen met de zang vorm geven aan het nummer. Gelukkig gaat het tempo halverwege een beetje omhoog. Dit is meteen ook het laatste nummer.
Ik kan zeggen dat het een goed album is al heb ik het gevoel dat het iets meer vuur en passie mag bevatten. Er zitten een paar knallers tussen (en voldoende variatie), maar misschien net iets te weinig om het verschil te maken met de vele gelijkaardige groepen. Als eerste album kan dit wel tellen, maar ik mag ook een beetje streng zijn.
