Wegens professionele en persoonlijke redenen, en natuurlijk ook wegens het feit dat er maandenlang weinig tot geen optredens plaatsvonden, heb ik in 2021 minder reviews geschreven dan het jaar ervoor. Mijn mailbox werd dagelijks bestookt met promo’s. Er werden – misschien wel door het feit dat bands niet aan touren toekwamen – heel wat EP’s en albums uitgebracht. En daarvan heb ik geprobeerd er de beste uit te halen. Maar ik ben er zeker van dat ik enkele topartiesten over het hoofd gezien heb.

Januari

De eerste maand van 2021 stond in het teken van enkele late releases van het jaar daarvoor. Mijn eerste review betrof dan ook een verrassende rock-/metalopera “The Symphony Of The Wandering Jew –Part.II” van het mij tot dan toe onbekende Foreign. Eleine met de charmante zangeres Madeleine Liljestam bewees een uitstekende subtopper te zijn binnen het genre van de symphonic metal. De melodieuze gothic rockband Mono Inc. kon me met hun compilatie van ballads “Melodies In Black” ten zeerste bekoren. Thrash metalgiganten Sodom wist me met “Genesis XIX” zowaar te overtuigen dat er nog hoop is voor het genre. Ook Accept en Therion brachten weer een keigoed album uit.

Februari

Van februari herinner ik me vooral dat ik begeesterd was door Sirakh een veelzijdige band die hoofdzakelijk moderne gothic rock met klassieke hardrock kruist, maar die ook elementen van punk, softrock en gotisch metaal in hun geluid steekt.; door het nieuwe symfonische rockalbum van MajorVoice; door de veelzijdige rockmuziek van Scarlet Dorn, door de old-school heavy metal van Snowblind en door Moonspell die de progressive metal toer opgingen.

Maar mijn favoriet van de maand was toch het nieuwe album van Smith & Burrows. De haast magische samenwerking van Tom Smith en Andy Burrows mondt uit in schitterende bitterzoete valsvrolijke songs. Het muzikaal ei dat ze in hun respectievelijke bands Editors en Razorlight niet kwijt konden, werd vakkundig uitgebroed met als resultaat een plaat, die misschien niet de meest geniale albumtitel draagt, en ook geen iconische cover heeft, maar wel uitsluitend puike rocknummers bevat.

Maart

In maart kreeg ik o.a. de deathcore van Wych, de dystopische heavy metal van Royal Hunt en de Neue Deutsche Härte van Morgenstern voor de kiezen. Maar de lekkerste hapjes waren die maand toch Byrdi en Wardruna. Met hun derde album "Byrjing" ("Beginning") zet BYRDI de belangrijke stap van een zeer gerespecteerde undergroundact naar een gevestigde waarde binnen het rijk van de Scandinavische folk. Wardruna kondigde zijn nieuwe album ‘Kvitravn’ aan met een virtual release show. Wardruna gaf een impressionant betoverend optreden, dat zin gaf om ze ook eens voor een levend publiek te beleven. Deze band is echt een topper binnen het Nordic folk genre. Ik vond het alleen een beetje jammer dat zo weinig songs uit “Kvitravn” in deze “First Flight Of The White Raven”, aan bod kwamen. En dat is toch wel vreemd, aangezien dit werd aangekondigd als de virtuele release show van het “Kvitravn” album.

April – Mei -Juni

In April maakte ik, hoewel mijn reviewwerk bijna stil lag, kennis met de potentiële post-harcore hitmachine Escape The Fate. En ook in mei had ik weinig tijd. Juni daarentegen was voor mij een vruchtbare maand met een resem reviews. De Italiaanse symphonic power metal pioniers Rhapsody Of Fire keerden terug met de EP "I'll Be Your Hero".

BAZART wisten met “Onderweg” hun existentiële twijfels als vanouds te verpakken in glorieuze popmelodieën en refreinen die schreeuwen om meegebruld te worden door volle zalen en festivalweides. De "Green Valley Live" CD (en bijhorende DVD) van Candlemass bevat uitstekende klassiek heavy doom rock, die duidelijk geïnspireerd is door de duistere kant van het esoterisch spectrum.

By The Spirits, Fellwarden, Mosaic en Osi And The Jupiter leveren elk 4 mooie nummers voor de uitstekende spirituele dark folk en neofolk verzamelaar “Songs Of Origin And Spirit”. Met hun garage-fuzzy rock uit de jaren 70 en Coven-geïnspireerde sferen gedrapeerd over de botten van Black Sabbath en Blue Öyster Cult, kwam om het magische Spaanse trio Kabbalah weer tot leven met hun tweede album “The Omen”.

De Deense metalcoreband Ghost Iris bracht met “Comatose” een album met hitallures uit. De supergroep Stormwind viel dan weer een beetje tegen. Whispering Sons is een band die niet enkel jaren 80 nostalgici met een hang naar post-punk en new wave bekoort maar ook over de nodige magie beschikt om een breder alternatief publiek te bereiken. Of “Several Others” hun beste album is laat ik in het midden, aangezien deze band enkel topalbums uitbrengt. Wel is het zo dat dit album harder stoot en nog donkerder overkomt dan vorige albums.

Amenra bracht met “De Doorn” intense introspectie, mijmerende meditatie, religieuze extase en uitzinnige uitdrijvingen. “De Doorn” doet zowel denken aan de doornen van rozen als de doornenkroon van Jezus. Alleszins is dit een heel mooi, maar bij momenten ook heel erg pijn doend album. En daarmee doel ik vooral op hartzeer en een gekwelde ziel, maar ook op de hoofdpijn die je zult voelen nadat je dit album honderdmaal na elkaar op het luidste volume hebt afgespeeld omdat je er eenvoudigweg niet genoeg van zult krijgen.

Tanzwut kwam terug van nooit echt weggeweest. “Die Tanzwut kehrt zurück” is een echte aanrader voor liefhebbers van Mittelalterrock. En mocht je nog nooit van Mittelalterrock gehoord hebben, dan is dit album een ideaal opstapje om met het uitzonderlijke enthousiasmerende genre kennis te maken.

Intussen zag het er, ondanks de covid-19 pandemie, toch naar uit, dat enkele festivals in België zouden doorgaan. We konden dan ook al wat festivalnieuws posten op Snoozecontrol.

Juli

Juli bracht de interessante albums van Glutsucht en Chaos Over Cosmos.Glutsucht is de verderzetting van Gentility, een Duitse hardrockband die aanvankelijk in het Engels zong. In 2013 nam de Oldenburgse HardRock-formatie afscheid van hun Engelstalige publicaties en besloot ze een muzikale kwantumsprong te maken in de Duitse poëzie. Chaos Over Cosmos, opgericht in 2017, levert Sci-Fi progressieve metal met elektronische en tech/melodic death invloeden. Dat is een hele mond vol om de originele stijl van dit muzikaal onlineproject van drijvende kracht Rafal Bowman te beschrijven.

Augustus

Augustus was de maand waarin festivals in België op min of meer normale manier door konden gaan. Het dagelijks scannen van je covid safe ticket moest je er wel bijnemen. Wel was het door de coronarestricties moeilijker om internationale acts te programmeren. Wat tot gevolg had dat er heel wat Belgische bands geboekt werden. Ik ging als gewone bezoeker – dus niet als reporter - naar het Alcatraz Festival, de Sinner’s Day Special en het W-Festival.

Van Alcatraz onthoud ik, naast het bevrijdende gevoel, vooral de sterke maar vaak veel te korte optredens van Moonspell, Fleddy Melculy, Jinjer, Epica, Eluveitie, Evil Invaders, Doro, Dirkschneider, Mayhem en Emperor. Maar wat me vooral bijbleef was het magische optreden van Heilung.

De Sinner’s Day Special en het W-Festival op het strand van Oostende kenden heel wat line-up changes. Maar eindelijk was het zover Sinner's Day Special op het Klein Strand van Oostende; een hoogdag voor zwartjassen met optredens van o.a. Pesch, the obsCURE, Ramkot, Whispering Sons, The Young Gods, Suicide Commando, VNV Nation, Front 242 en The Neon Judgement.

Het meerdaagse W-Festival was, ondanks de wisselende line-up ,waarbij heel wat van mijnfavorieten wegvielen, en ook dankzij The Batcave – het zwarte danspaleis met new wave dj’s , voor mij interessant festival. Ik was eigenlijk al blij dat het festival überhaupt mocht doorgaan. En met Marc Almond, The Human League, OMD en andere synthpophelden uit de jaren 80, gecombineerd met enkele sterke Belgische acts was het muzikale aanbod toch kwalitatief hoogstaand. Het meest verrassend in positieve zin waren voor mij Nena en Snap!.

September

En toen was het september. Deze maand bracht o.a. een nieuwe EP van Fleddy Melculy. Ook h PESCH, de nieuwe EBM-band van Red Zebra-zanger Peter Slabbynck, samen met Sam Claeys (Red Zebra, Der Klinke, Elements e.a.) en Geert 'DJ Chesko' Vandekerkhof (Der Klinke, Story Off, …). Kwam met een eerste EP met de toepassemllijke naam “Melba” Het Franse Perturbator levert met “Lustful Sacraments” één van de beste gothic schijven van dit jaar af. Wildstreet, de sleaze/glam/hardrockband uit New York, die je minstens één keer in je leven live moet gezien hebben, brengt zijn 3de schijf uit. Kennelijk vond men het moeilijk om een titel voor het album te vinden, dus hebben ze het simpelweg ‘III” genoemd.

Wool-E Discs groef een verborgen muzikale schat uit de jaren 80 op. The Ultimate Dreamers, opgericht in 1986, brengen cold wave en post-punk en kregen eindelijk de kans om hun originele jaren 80 songs geremastered als album uit te brengen. Louise Patricia Crane pakte uit met een magistraal, magisch en vooral dromerig album, dat zeker gelijkenissen vertoont met het werk van Cocteau Twins en Dead Can Dance. “Deep Blue” is dan ook een absolute aanrader voor fans van heavenly voices, dreampop en ethereal folk.

Met hun nieuwe EP "Til Nord" (Noordwaarts) bereiken de legendarische Noorse folk rockers Gåte een verbluffende transformatie. De band uit Trøndelag, het gebied rond de oude havenstad Trondheim, levert een emotionele, epische collectie nummers af waarin ze enkele van hun eigen klassiekers hernemen en met een nieuw nummer als voorproefje van de grote dingen die komen gaan. Wie houdt van Nordic folk (Wardruna, Heilung, Skald, Byrdi, Nordein, Myrkur,…) zal deze release ook wel smaken.

Op festivalgebied was er ManiFiesta . Maar omdat ik er zelf vrijwilliger was heb ik er weinig muzikale acts gezien. De new wave coverband Wegsfeer zag ik voor de derde keer, en ze waren zoals altijd zeer goed. Bulls On Parade is een Rage Against The Machine tributeband die ik letterlijk niet gezien heb, maar ik heb wel heel hun optreden gehoord en het klonk alsof de echte Rage Against The Machine op het podium stonden.

Oktober – November - December

Loch Vostok brachtt op “Opus Ferox -The Great Escape”een gevarieerd metal geluid, waarvan ik het moeilijk vind, om er een specifiek metalgenre op te plakken. De band blinkt vooral uit door zijn sterke composities en indrukwekkende afwisselingsrijke zang. Het album “Limbo” van Clan Of Xymox bevat zeer goede nummers, maar die klinken zo typisch Clan of Xymox, dat ze inwisselbaar zijn met even goede nummers uit vorige Clan Of Xymox albums. Vernieuwing en verrassing blijken ver te zoeken.

Daniele Mazza leverde met "Immortals" de mooiste soundtrack voor een niet-bestaande film af. Dit indrukwekkend opus kan wedijveren met de werken van de meesterlijke soundtrackcomponist Hans Zimmer. Bad Wolves hebben zich met “Dear Monsters” nog overtroffen. Elke song is een potentiële hit. Misschien dat het niet zo’n grote vaart zal lopen in Europa, maar in de VS zullen deze stoute wolven met deze relatief radiovriendelijke en vaak erg poppy moderne heavy rock in geen tijd het sterrendom bereiken. Wie houdt van moderne stadionrock met nu-metal invloeden, is bij Bad Wolves aan het juiste adres.

A Pale Horse Named Death bracht met “Infernum In Terra” machtig massieve doom metal, die, ondanks dat er geen echt concreet specifiek concept achter steekt, erg coherent aanvoelt. De Finse funeral doom pioniers Skepticism vierden hun 30e verjaardag met de release van hun zesde full length album "Companion". Op "Companion" verfijnde Skepticism hun kenmerkend geluid door de luisteraar te overspoelen met een onheilspellende massieve vloedgolf van orgel, gitaren en drums.

Asking Alexandria vermengde op “See What’s On The Inside” op magistrale wijze rock, emo en metal. Het resultaat was een uiterst sterk album waarop de band zich bewijst als een popmetal hitmachine.

“The Persistence Of Memory’ was het nieuwe studio album van het muzikaal project van de gitarist van Rammstein. Emigrate. Het eenmalige project is meer geworden dan dat. Veel meer. Emigrate pakt op “The Persistence Of Memory uit met een mengeling van relatief ruige industrial rock en kalmere doorsnee rockmuziek met elektronische elementen. Mooi, maar wellicht vaak veel te poppy en te zacht voor Rammstein fans.

WONDERS mocht zich, wat mij betreft, met het debuutalbum “The Fragments Of Wonder”, al onmiddellijk tussen de grote jongens van de power metal plaatsen. Het kwintet gallopeerde ridderlijk over bekende muzikale metalpaden en voegde dus niks nieuws toe aan het genre. Voor stijl, vakmanschap en overtuigingskracht verdienden ze voor mij echter 10 op 10. Dit wonderlijk album is een echte aanrader voor liefhebbers van melodic power metal.

Rond Halloween trok ik naar het verre Limburg voor een driedaagse van donkere muziek en helaas ook kille temperaturen. De Sinner’s Day telg uit dezelfde festivalfamilie als Sinner’s Day Special en W-Festival probeerde zijn bezoekers warm te houden met intense duistere dansbare muziek; een combinatie van new wave, gothic, (post-)punk en (dark) electro.

Dag 1 kregen we uiterst sterke optredens van This Can Hurt,IAMTHESHADOW, Struggler, ,The Bollock Brothers, Red Zebra, Praga Khan en DAF. Dag 2 konden vooral Empathy Test, Korinthians, De Delvers, The Mars Model, Your Life On Hold en Gary Numan mijn hart verwarmen. Op dag 3 werd ik het meest gecharmeerd door Twin Tribes, She Past Away, The Arch, Solitude Within, La Muerte en Clan Of Xymox.

Benelux

In 2021 had ik minder oog voor bands uit onze eigenste contreien dan in voorgaande jaren. Bij deze wens ik me alvast te verontschuldigen bij het artistieke talent uit België en Nederland dat ik over het oog heb gezien. Ik kon echter niet naast de Nederlandse progressive (post-)rockband Our Oceans, de groovy gloomy rock van Morbid Poetry, de Belgische doom/post-metal/sludge van Splendidula, de symfonische metal van Epica, de mooie mijmerende melancholische en filosofische liedjes van Jack Poels, het Vlaamse hardrock ’n roll trio BEUK, de naar Brussel uitgeweken Oostendenaar Goudi, de Vlaamse metalsensatie Fleddy Melculy, de post-metal toppers van Amenra, heavy hardcore sludge metal uit Gent in de vorm van La Nausée, de existentiele pop van BAZART, het sprookjesachtige singer-songwriter- en electropopwerk van Luka en natuurlijk de terugkeer van de Heideroosjes.

Black metal

2021 was voor velen een zwart jaar, het is dan ook toepasselijk dat er heel wat uitstekende black metal op de markt kwam. Denk maar aan de releases van The Infernal Sea, Hogstul, Nightfall, Varmia, Harakiri For The Sky, Mork, Dargor, Nordjevel, Minas Morgul, Deathcraeft, Wormwood, Night Crowned, en Groza.

En met Darkthrone had je een black metalband die overschakelde naar doom.

Industriële beats

Het valt mijn op dat ik me dit jaar minder heb beziggehouden met industriële beats. Toch bleef Snoozecontrol door het werk van Filip Van Muylem voldoende aandacht houden voor dark electro, industrial, EBM en aanverwanten. In de English Corner kun je dan ook reviews lezen over de nieuwste releases van o.a. POUPPEE FABRIKK, AD:KEY, Ottokraft,Kirlian Camera, Funker Vogt,Helalyn Flowers, Echo Image, Freakangel, Blutengel, Elektrostaub, Front 242, Assemblage 23, Mildreda en Piston Damp.

Er waren echter 3 bands binnen het genre die met hun album zodanig indruk maakten, dat ik er een review over schreef: Fïx8:Sëd8, Terminal en Agonoize.

Je hoeft niet op een grandioze nieuwe Skinny Puppy plaat te wachten, want “The Inevitable Relapse” van Fïx8:Sëd8 klinkt meer als Skinny Puppy dan cEvin Key en Nivek Ogre samen. Voor de 'oudjes' klinkt het als een nostalgische trip, voor de jonkies is het een ontdekking van een heel ander soort industrial. Fïx8:Sëd8 zet met dit album zijn gestage klim richting de wereldwijde industrial top verder.

Terminal legt de vinger op de wonde en drukt er vervolgens nog eens krachtig op zodat je het uitschreeuwt van de pijn. Dit is m.a.w. een uitstekend en origineel industrial-electro en EBM album van een band die een plaatsje verdient op de grotere festivals binnen de ‘Schwarze Szene’.

Op”Revelation SIx SIx Sick” bewijst Agonoize dat ze nog altijd meesters van het hellektro-genre zijn. Bovendien houden ze het boeiend door af en toe ook melodieuze en futurepopklanken in hun stomende electro te injecteren. Maar bovenal blijven ze de hellektro-band met de snedigste teksten waarbij elke heilig huisje, elk taboe en elke maatschappelijke misstand op de korrel wordt genomen.

Buitenbeentjes

Muzikale buitenbeentjes waren o.a. de oncategoriseerbare MASTER BOOT RECORD, die je met “VIRTUAVERSE.OST” terugbrengt naar een jeugd vol degelijke ouderwetse videogames, science fiction films en animatiereeksen. Art Noir, het project van de Duitse filmcomponist Jan Weber meldde zich 10 jaar na het album "Silent Green” terug met met "Poems of An Extinct Species".

Abysskvlt maakt een vreemde mengeling van post-metal en funeral doom gekenmerkt door weidse muzieklandschappen, mysterieuze rituele zang en bizarre titels. het albuml"Phur G.Yang" kunnen we eigenlijk, door het gebruik van Tibetaanse teksten en traditionele muziekinstrumenten meer Tibetaansel post-metal dan Russische funeral doom noemen. Den Sorte Død biedt mooie kalme ambient soundscapes die bij mij eerder het gevoel van de kille kosmos dan van de zwarte dood oproept.

Duister, verontrustend, ijzingwekkend, maar ook mysterieus, melancholisch, filmisch en mooi; zo zou je “Thronal” van Kammarheit kunnen beschrijven. Alleszins is “Thronal” een ideaal begin als je het genre van dark ambient wilt ontdekken. Toch is dit weinig toegankelijke muziek, die een zekere gemoedsstemming en inspanning van de luisteraar vergt. Dit is dan ook eerder geluidskunst die perfect bij bepaalde artistieke installaties of videoprojecties zou passen.

“Year Of The Horse” van Fucked Up bleek een geniale postmodernistische opera waarin zowel ambient, post-rock, punkrock, doom, dronefolk, post-hardcore… alsook klassiek aan bod komt. Fucked Up heeft deze veelvoud aan stijlen zeer goed onder de knie. Dit heterogeen album is allesbehalve monotoon. Het is wel aan te raden om het booklet erbij te nemen. Je kunt immers deze muziek moeilijk begrijpen zonder het verhaal te kennen.

Tot slot

Het virus is nog lang niet verslagen. Maar ik hoop dat we op een manier met het virus kunnen samenleven zonder onze culturele vrijheden al te veel in te binden. Hopelijk krijgen we in 2022 meer optredens en festivals met sterke stabiele line-ups.