Interview met The Arch over nieuwe album en de toekomst!

Interviews:Nederlands
  Van Muylem    8 november 2019

Wie The Arch ooit aan het werk gezien heeft blijft terugkeren. Wie ooit een album van hen heeft mogen aanhoren wil meer! En toch mogen ze nog gerust in eigen land wat bekender zijn: ze verdienen het en dus voegen wij met dit interview meteen de daad bij het woord!


Omdat het mijn eerst interview is met jullie komt mijn klassieke vraag: vanwaar die groepsnaam?
 
Het oorspronkelijke idee achter de naam: het creëren van een brug tussen mathematische elektronische geluiden enerzijds en organische gitaarklanken anderzijds. Een andere uitleg: we staan op het podium en schieten onze songs als pijlen af in het publiek in de hoop van iedereen te treffen. Nu kan het ook betekenen dat we een brug willen maken tussen de muziek van de eighties en de dag van vandaag. Het staat eenieder vrij om eender welke uitleg achter die groepsnaam te fantaseren.
 
Ik heb een tijd gleden enorm genoten van jullie optreden in de Magasin 4 waar jullie mochten spelen voor The Breath of Life en Clan of Xymox en dat voor een pak volk (meer dan wat we meestal in Vlaanderen krijgen), hoe zien jullie daarop terug?
 
We kunnen ons dat optreden nog goed herinneren: dat was op 23 februari 2018.  Die gig was voor ons vooral een tribute aan wijlen Ward De Prins die toen net overleden was. Een man die zich in zijn sas voelde achter de schermen, maar toch een grote rol invloed had op het dark wave-milieu. Niet alleen als concertorganisator, maar ook als bezieler van Peek-A-Boo: de website die talrijke gothbands een forum bood. En Magasin 4: een zalige zaal die hopelijk nog veel toekomst heeft.
 
Aan welke optredens houden jullie nog goede herinneringen over?
 
Oei oei, dat zijn er heel wat. Van de grote festivals zoals M’era Luna tot optredens in kleine obscure locaties. Een heel vreemd optreden was in 1988 in Slovenë, tegen de Italiaanse grens. Dat was in de tijd dat Joego-slavië nog bestond. We moesten daar gaan spelen, beneden in een atoomschuilkelder voor een vijandig publiek: het leek een potentieel scenario voor een horror film. Maar we zijn er buiten geraakt en hebben uit erkentelijkheid de inhoud van het toilet van onze mobilhome geleegd in de ingang van die schuilkelder. Die ondefinieerbare materie liep zo vlot langs de trap naar beneden, dat we ons hals over kop uit te voeten gemaakt hebben, gelukkig zonder gevolgd te worden. Het blijft ons ook bij dat we gespeeld hebben voor, tijdens en na het afbreken van de muur in Berlijn. We hebben hier nog altijd stenen uit de muur liggen.  
 
 Jullie hebben allemaal een job waarmee jullie ook iets kunnen aanvangen met jullie eigen muziek, toch: hoe combineerbaar is het allemaal?
 
Dat lukt wel. We werken op het gemak aan onze nummers, waarbij we het vooral gezellig proberen te maken in onze thuisbasis. We hebben er natuurlijk zitten denken aan het statuut van beroepsmuzikant maar dat is een financiële jungle, vooral op lange termijn. In het wereldje van beroepsmusici leeft erg veel armoede, ook bij de grote namen. Een andere bekommernis: ben je als prof muzikant niet teveel bezig met muziek met risico op oververzadiging? Komt er nog bij dat we alle vier interessante jobs kunnen doen. In die mate dat pensioen helemaal niet hoeft.  
 
Met jullie laatste worp wilden jullie elke maand en dat over een periode van een jaar (in totaal dus twaalf) songs releasen en evenveel clips maken. Het bleek lastiger dan gedacht?
 
Voorzeker. Wat is een worp? Een geboorteproces. Normaal gezien maak je een reeks nummers en duik je dan de studio in om die allemaal op een rijtje op te nemen. Maar deze keer zouden we het eens anders doen: een nummer maken en opnemen en dan pas aan het volgende beginnen. Maar het ritme van elke maand een nummer bleek toch te drukkend te zijn. Helaas telt een maand  geen honderd dagen. We hebben er dan voor gekozen de kwaliteit te laten primeren boven de maandelijkse deadlines, waardoor het allemaal veel langer geduurd heeft dan gepland. Maar de formule van een nummer compleet afwerken en daarna aan het volgende beginnen, hebben we aangehouden. 
 
Welke was de lastigste om te realiseren en waarom?
 
Een nummer maken is een complex proces met een enigszins anarchistische, irrationele inslag. De muziek uitbroeden, de tekst schrijven (vooraf of achteraf), het opnemen, het mixen, het masteren, het maken en afwerken van een videoclip: het is toch een hele poespas in het kwadraat, waar behoorlijk wat tijd en energie inkruipen. Daar komt ook bij dat we allevier eigen ideeën en visies hebben, hetgeen al eens kan botsen, maar die onderlinge spanningen vormen tegelijk een vruchtbare voedingsbodem. Iedereen doet zijn best volgens zijn inzichten.
 
Eigenlijk hebben we nog 3 clips tegoed of hebben jullie die gedachte opgeborgen?
 
Nee, we zouden dat graag nog doen. Zeker voor wat betreft Enogold.
 
Jullie tekenden een dubbele platendeal: met het Duitse Trisol en met het lokale en kleinschaliger Wool-E D discs. Hoe mogen we dit zien en wat draagt het bij tot jullie ontwikkeling?
 
Het is natuurlijk beter dat twee platenfirma’s zich bezig houden met onze muziek, dan één. We laten ze beide hun ding doen. We krijgen dan ook een dubbele input terug om ons vooruit te helpen.  
 
Hoe was het om met Blaine L. Reiniger samen te werken?
 
Dat was vanzelfsprekend fantastisch. Blaine is een creatief genie. Een muzikaal acrobatisch talent dat lekker kon freewheelen op The Cadaver Synod. Hij heeft de lugubere sfeer van de kadaver synode, een waanzinnige happening, duizend jaar geleden in het Vaticaan, voorbeeldig ondersteund.
 
Ik zie Blood Crystals als een SF track, maar wat is het ware verhaal achter dit nummer?
 
Dat nummer is geïnspireerd door het lezen van het tweede boek van de Milennium reeks van Stieg Larsson. De ervaring van neergeschoten te worden, dan levend begraven te worden, en dan, onder de grond, tijdens het horen van geluiden uit de kindertijd, terug te keren tot bewustzijn en krampachtig proberen te ontsnappen uit de put die je graf moet voorstellen. In een de duistere, alomtegenwoordige beklemming, voel je dat je bloed kristalliseert in de modder. Niemand hoort je, niemand weet waar je bent, niemand kan je helpen. It’s up to you. Met de groeten van Lisbeth Salander.
 

 

 
Waarnaast verwijst Enogold?
 
Toen we moesten optreden in Bari, Italië, was Enogold de naam van ons stamcafé aldaar. Een onvergelijkbare afspanning waar we gesoigneerd werden door de zalige kroegbaas Antonio. Terug thuis gekomen, hebben we dat nummer meteen gemaakt en op een wip en een snip was het klaar. Van de nieuwe plaat was dat het nummer dat het rapst in kannen en kruiken was. De belevenissen tijdens toeren en optredens vormen dikwijls een inspiratie voor nieuwe songs.  
 
Op 7 maart 2020 spelen jullie met oa Rome en het legendarische Siglo XX. Iets om naar uit te kijken! Jullie mogen die dag openen. Een shout out om de mensen te motiveren om op tijd te komen?
 
Wees welkom. Het zal een memorabele avond worden. We voelen ons gelukkig dat we kunnen stellen dat we met Siglo XX een intense band hebben. Muzikaal zijn die mannen ijzersterk en geëngageerd. We wensen hen het allerbeste en vooral nog een lange carrière toe. Zij hebben een repertoire om in het lang en het breed te koesteren. We hebben pas deelgenomen aan een tribute avond voor Siglo XX in Genk: het was ons een eer. 
 
Voor Siglo XX was het een verjaardagsjaar, maar ook voor jullie? Hoe kijken jullie hierop terug?
 
Wat is een verjaardag? Zoveel toertjes rondom de zon. Een getal zoals zoveel getallen. Zij en wij mogen ons wellicht gelukkig prijzen dat het verhaal na al die jaren nog steeds niet ten einde is. 
 
Wat mogen we nog verwachten de komende maanden?
 
We gaan heel wat optredens doen om onze nieuwe plaat te ondersteunen, maar intussen gaan we ook beginnen aan de volgende collectie van nieuwe nummers.  Een dubbele gang van zaken maar allebei even aangenaam  om te doen.
 
Meer info ivm het optreden met Siglo XX op Porta Nigra 2: