The Arch - XII (Wool-E Discs / Trisol Music Group)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
 Koen Asaert    6 november 2019

Vier vrienden begon meer dan 30 jaar geleden muziek te maken en vandaag zijn ze nog steeds vrienden die nog steeds muziek maken. Een boswachter, een video regisseur, een Art Director en een boekingsagent, een vreemde combinatie die werkt. Dit nobele viertal uit België, die samen de new-waveband The Arch vormen, kennen een zeker bekendheid in het buitenland, maar zijn allermiinst sant in eigen land. Hopelijk brengen de donkere, romantische, pure liedjes op “XII” (en de LP-versie “VIII”) hierin verandering.


 

 

The Arch opent met Blood Crystals, hoogwaardige gothic rock waarin de fijne stem en snedige gitaren worden opgejaagd door snelle drums en duistere synths. Op Alien Ann, dat ook te horen is op de verzamel LP “ Sing Me Something Sinister” die ik onlangs mocht bespreken, schittert de stem van CUVG bovenop onderkoelde darkwave-tonen en speciale geluidseffecten.

 

 

Joan's in Prison wordt gevangen in een net van geweldige gitaren, dromerige synths en melacholische zang. Op Phantom Chase leidt The Arch je op een duistere spokenjacht op een schijnvrolijk ritme. Black Drains is ontdaan van ook maar een greintje (schijn)vrolijkheid en verleidt je tot een geestesdans in de duisternis. Tanglet Stones besluipt je akelig langzaam en gaat dan recht op zijn doel af. Het neemt je te pakken en laat niet los.

 

 

Het prachtige Cadaver Synod, een samenwerking met Blaine L. Reininger, bekritiseert de absurditeit van religie en wordt geserveerd op een bedje van viool en elektronica. Ik weet niet of Yoga Noise goede muziek is om aan yoga te doen. Maar het is alleszins een zeer goede new wave song. Cocks Populi is een verrassing, want ik had een boos nummer verwacht. Als je goed luistert merk je wel dat er boosheid in de zachte lyrics zit, maar die wordt gemilderd door de dromerige muzikale verpakking. Maar is het niet eerder een nachtmerrie dan een droom?

 

 

Dark Room gaat over een leven zonder licht en hoe je zintuigen je slechtste gedachten voeden. Dat klinkt nogal duister. Maar de muziek heeft een zekere vrolijke lichtvoetigheid, zodat de duisternis getemperd wordt met enig muzikaal kaarslicht. Enogold blijkt een ge(s)laagd nummer met elementen van electropop, gothic rock en neofolk. Sacramental Blade is een instrumentaal nummer dat het midden houdt tussen een ambient soundscape en een neoklassiek stuk.

Conclusie:
The Arch brengt op ”XII” op een gepassioneerde, artistieke en evenwichtige wijze een perfecte synthese van donkere wave, aangename gotische rock en koude post-punk. Een aanrader voor elke donkere ziel.
 
Mis ze niet op 7 maart op Porta Nigra!

Meer info, klik hier

 

Website / Facebook