Amphi Festival 2016 - Dag 1

Het was weer het weekend om naar Keulen te trekken voor de 12de editie van Amphi Festival. Voor wie niet wist waar ze moesten zijn was het zeer makkelijk, gewoon het zwart geklede volk volgen. Maar liefst 40 groepen en een hand vol Dj's zorgden voor de muziek op Amphi Festival verspreid over 2 dagen. Na een jaar te hebben gespendeerd in de Lanxess Arena is men terug naar de oorspronkelijke locatie getrokken. Gezien het Staatenhaus niet kon fungeren als 2de podium werden er enkele dingen verschoven. Het Theater kreeg een upgrade en het 3de podium was op het schip MS RheinEnergie. Geen slechte plaats om een podium op te hebben, allesinds een speciale locatie. Op het bovendek kon je van het uitzicht genieten, het dek er onder fungeerde als balkon boven het uiteindelijke podium en middenplein dat tijdens de concerten goed vol stond.
Amphi Festival bracht een verscheidenheid aan muziek: EBM, Aggrotech, Future-pop, post punk, Goth Rock,... voor elk wat wils maar telkens toch met een donker kantje.

De eerste dag ging van start met stevige elektronische beats van [X]-RX en Solitary Experiments, vorig jaar kon [X]-RX maar een set van enkele nummers brengen door verschuivingen in het programma. Die schade hebben ze dit jaar toch ingehaald. Vervolgens is het tijd voor wat Neue Deutsche Härte, Megaherz. Harde gitaren en luide metal zorgen er voor dat je even vergeet dat het rond om je aan het regenen is. De tanzbrunnen zorgen hier voor een ideale cover voor de regen en iedereen kruipt wat dichter bij elkaar. Frontman Alexader Wohnhaas is energievol en brengt met zijn vijfhoofdige band vooral nummers van hun laatste album Zombieland waarmee ze zelf opende.

Al dat zware werk werd opgevolgd door nog zwaarder geschut. Stahlzeit, een Rammstein cover band die natuurlijk voor spectakel zorgden. Micro's die in brand worden gezet, vlammenwerpers die gebruikt worden, een zware pyro-show en de eerste paar rijen zullen dat goed gevoeld hebben. Het is een groep die zich helemaal inleeft is het hele gebeuren en zwaar tegen het originele aanleunt.

En wie iets anders wou tussen de vorige 2 genoemde groepen kon in het Theater terrecht voor een groep van onze eigen bodem. Dirk Ivens met zijn project Dive, belgische electro indsutrial. Maar het was wel vreemd om hier te geraken. Om van aan de mainstage tot aan het theater te geraken moest je eerst opnieuw naar buiten om opnieuw gecontroleerd te worden. Voor het schip was het hetzelfde, drank dat je op de ene plaats had gekocht mocht niet binnen op de andere locatie. Dit zorgde toch voor lange wacht rijen en enige ergernis bij festival bezoekers. Hopelijk word hier volgende editie aan gewerkt. Maar al bij al is men er voor de muziek en doet dit je al deze omstandigheden vergeten.

Mono Inc. toch ook wel een bekende op Amphi en brengen ook een tamelijke grote fan base met zich mee. De regen die voordien parten speelde is voorbij wanneer deze groep aanvangt. Zanger Martin Engler houd van dit publiek en begeeft zich zelf tussen de toeschouwers. Een drumsolo kan niet mankeren met iemand als Katha Mia, ook wanneer ze een drum duet aan gaat met Martin blijft dit een spectakel en krijgen op deze mannier ook het publiek mee. Ze brachten hits zoals Symphony Of Pain, Gothic Queen en natuurlijk de ideale meezinger Voices Of Doom.

Voor Tarja was het de eerste keer dat ze op Amphi stond. Gekleed in een witte jurk, wat natuurlijk een contrast geeft tegen over al dat zwart dat we al hadden zien voorbij gaan op het podium. De voormalige Nightwish zangeres bracht natuurlijk voornamelijk haar eigen werk maar het blijft wel symphonic metal dat we van haar gewoon zijn met haar krachtige sopranen stem. Bijzonder was wel wanneer Tarja een versie bracht van Supremacy van Muse.

Wie het meer heeft voor electronische muziek kon terrecht in het theater. En nog voor Aesthetic Perfection het podium betreed zit de zaal al goed vol met een lange wachtrij om binnen te geraken. De groep bruist van energie, ze zijn maar met 3 maar ze spelen met de energie van 10 personen. Een zanger die het publiek zo om zijn vinger kan draaien en doen bewegen en dansen dat is Daniel Graves. Maar hij is niet alleen, hij word voor een numer bijgestaan door Sven Friedrich, de zanger van Solar Fake. Met een woord kan je dit optreden omvatten: krachtig!

Op de Main-stage kon je je avond afronden met 2 groepen die je in zekere zin toch wel amphi veteranen mag noemen Peter Heppner en Blutengel. Peter Heppner, de singer-song writer is gekend voor zijn synth-pop duo Wolfsheim maar hij kan het ook alleen. Na al dat zwaar werk weet het publiek het zachtere werk toch naar waarde te schatten om te relaxeren. Vervolgens is het tijd voor de headliner: Blutengel. Chris Pohl zijn main project brengt een zekere goth-pop die flirt met het duistere. Een ware finale voor het oog vergezeld door balades en oude klassiekers van de band. Natuurlijk staat Chis hier niet alleen voor, vergezeld door zijn vrouwelijke tegenhangster Ulrike Goldman en niet te vergeten de achtergrond danseressen die voor de nodige entertainment zorgden.