Judas Priest is bezig met een afscheidstournee. Deze bracht hen vorig jaar naar Graspop waar ze door het afzeggen van Ozzy niet minder dan 2 uur voluit mochten gaan. Ze speelden toen  een strakke set die ons nog steeds bij blijft, en te denken dat ze een paar jaar eerder , in 2008, zelf iets of wat ontgoochelden. Deze keer waren de zaalconcerten aan de beurt. Het bracht hen op deze mooie mei avond naar een goed vol gelopen maar geen uitverkochte Lotto Arena.

After All mocht het feestje openen. We zagen hen de laatste paar nummers brengen en ze deden hun uiterste best het publiek dat aan het binnen komen was mee te krijgen. Ondanks die inspanningen lukte dat toch niet volledig. Maar de band bewees reeds in het verleden dat ze over genoeg potentieel beschikken, dat was nu ook het geval. Op een andere plaats in andere omstandigheden zouden we dit een heel mooi optreden vinden, nu klonk het zeker goed maar mede door de nogal lauwe ontvangst kwam het niet geheel 'overtuigend' over deze keer.

Dat was bij Saxon wel anders. Een groot deel van het publiek was waarschijnlijk zelfs voor deze band naar hier afgezakt maar ook de globale Judas Priest van stond duchtig mee te headbangen. De lotto Arena stond prompt in vuur en vlam voor een vrij kort , amper drie kwartier, maar ijzersterk concertje toch weer van deze heren op jaren. Zanger Biff Byford beschikt niet alleen over een doordringende stem, hij weet nog steeds goed hoe een publiek in te pakken. Met klassiekers als 'Wheels of Steel' of  'Denim and leather' hebben ze genoeg songs in huis om meer dan een uur door te gaan, jammer genoeg was het dus maar 45 minuten, beetje weinig want het smaakte wel naar meer. Ondanks dit alles het perfect voorprogramma voor wat nog moest komen

Judas Priest dan. Vanaf het begin grepen ze het publiek in een stevige houdgreep. Met vlammen en rook maar vooral een goed op dreef en bij stem zijnde Rob Halford zorgt de band wederom voor een twee uur en kwartier durend metal feestje dat ons eigenlijk wat doet afvragen waarom ze nu eigenlijk er mee ophouden. Maar beter stoppen op de top van je kunnen, dan doorgaan en een parodie op jezelf worden niet? Hoogtepunten genoeg, en zelfs een paar moshpits bij vooral de strakkere nummers als 'Breaking the Law' om maar een voorbeeld te geven. De setlist verschilde niet zoveel met deze op Graspop vorige zomer, alleen kregen de nummers een extra 'touch' mee door de beelden die werden vertoond op de achtergrond. Zo verscheen bij bijna elk nummer de hoes van de CD waar de gespeelde song op stond, met een korte uitleg van Rob er bij. U ziet er was ook genoeg interactie naar het publiek toe. Ook mogen we een pluim geven aan de magistraal mooie gitaarsolo's en de prachtige drum solo die ons werd voorgeschoteld. Om maar te zeggen dit was een afscheid om 'U' tegen te zeggen. Halford wisselde regelmatig van kledij en trok de meeste aandacht naar zich toe, maar de band moest voor hem zeker en vast niet onder doen. Naar het einde van de set toe kwam Rob opzetten met zijn zo gekende motor en kregen we een wondermooie finale die ons nog lang zal bij blijven. Twee puur en onversneden heavy metal werd ons in de strot geramd! Een beter afscheid van Judas Priest konden we ons niet voorstellen . Om terug te komen op de stelling waarom stoppen op een hoogtepunt? Tekenend was het verschil tussen de oude rot in het vak Glenn Tipton met de jonge snaak Richie Faulkner toen die samen een heel lang uitgesponnen solo brachten,  terwijl dat bij Glenn eerder 'strak en gereserveerd' klonk , om het zo te zeggen zonder uiteraard afbreuk te doen aan de verdienste van Tipton , zat er bij Richie dat net iets meer 'jonge vuurkracht' in en net dat is een beetje een reden om nu af te bouwen, vooraleer het niet meer werkt die 'magie', wat nog niet het geval is op het moment. Een wondermooi afscheid, meer moest het niet zijn!