Het beloofde alweer een fijne dag te worden, met een interview op de agenda en drie zalige retro rock bands op de affiche. De AB Club: bovendien de plek bij uitstek om te socialiseren. We keken ernaar uit.
Maar er zijn zo van die dagen, dat niets vanzelf gaat. Alsof de dag een hindernissenparcours inhoudt dat je succesvol moet afleggen vooraleer de beloning volgt. 28 maart bleek er zo eentje te zijn, voor de bands, en bijgevolg ook deels voor mij.
Begin van het verhaal: de deuren bleven opvallend lang dicht. Er werd ons verteld dat de bands vertraging hadden opgelopen en dat we een half uur later dan gepland de zaal binnen mochten. Uiteindelijk werd dat 40 minuten. Ik begreep meteen dat mijn interviewtijd ter plekke gesneuveld was. Bovendien begon de eerste band, Jackson Firebird, nagenoeg direct te spelen van zodra ik de trappen getrotseerd had, en dus werd het grabbelen naar die camera.
Jackson Firebird, een Australisch duo, was pas laat als extra voorprogramma aan de avond toegevoegd, maar daar waren we ab-so-luut niet boos om. Alleen al het bekijken van hun video's is genoeg om te snappen dat deze twee manschappen van het creatieve soort zijn: alles kan dienen als drumstel, en megafoons kunnen mits op het juiste manier gebruikt, als ritmebox fungeren. Dale Hudak, de veelpotige drummer, trad blootvoets op en speelde de eerste track net zoals in de clip op een soort met aluminium beklede plank en een houten blok. So far so good, maar toen hij daarna plaats nam achter zijn drumstel, sloeg hij tijdens de eerste minuten zijn snare drum aan flarden. De enige optie om verder te spelen was deze van Scorpion Child even te lenen, maar aangezien die band pas last minute was gearriveerd, waren ze nergens te bekennen. Het duurde bijgevolg even vooraleer het probleem verholpen kon worden, en in die tijd zat er voor Dale en Brandan niks anders op dan wat te improviseren. Uiteindelijk kregen we binnen de beschikbare tijd toch nog een zestal nummers te horen, waaronder de titeltrack van hun debuutalbum Cock Rockin' en Going out West, waar de megafonen werden ingeschakeld. De band kon duidelijk rekenen op de sympathie van de reeds half gevulde zaal, en ook bij ons is Jackson Firebird helemaal goedgekeurd voor verdere opvolging.
Tijd voor Horisont, de Zweedse band die ik eerder op de avond had moeten interviewen. We waren vooral benieuwd of we ook Zweedstalige songs te horen zouden krijgen, want dat is op plaat in ieder geval toch wel even wennen. Opener werd The Unseen. Maar al na twee nummers werd duidelijk dat er iets heel erg schortte aan het geluid. De Led Zeppelin-achtige zang, op plaat zo belangrijk en determinerend voor de totale sound van de band, was nauwelijks hoorbaar. Ook de drums zaten ver op de achtergrond. Allesoverheersend daarentegen waren de gitaren, waarvan de zwaar ronkende output vooral tot ons kwam via de op het podium geplaatste Orange versterkers, in plaats van langs de aan de zaal eigen geluidsinstallatie. Dat het derde nummer het bekende Writing on the Wall was, kon niet veel goedmaken. Ook Diamonds in Orbit niet, dat werd opgedragen aan Dio. Er volgde een track in het Zweeds maar als zanger Axel ons dat niet op voorhand had gezegd, had wellicht niemand het verschil gehoord, zo belabberd was de PA. Nightrider om af te sluiten, en we keken eens bedenkelijk richting de Waalse collega's van een andere webzine. Dit was toch helemaal niet okee geweest? Neen, veel erger had het niet mogen worden.
Nochtans waren de Zweden hartige kerels, die zich tussendoor uitsloofden aan de merch omdat de man die daar hoorde te staan, lag uit te zieken in de tourbus. Ik zag mijn kans schoon om hen toch nog te vragen een interview te doen, en dat was voor hen geen probleem, na Scorpion Child. Wat daaruit voortgekomen is, kun je eveneens lezen op Snoozecontrol.be
En dan was het tijd voor de knapperd van Scorpion Child, Aryn Jonathan Black, populair bij mannen zowel als bij vrouwen, zo bleek uit de half ontklede fans op de tweede rij. Hij staat erom bekend dat hij even op gang moet komen vooraleer hij helemaal los gaat, en dat was ook deze keer zo. Het publiek had minder remmingen, en was al helemaal mee van zodra de eerste noten van Liquor door de luidsprekers schalden. Jammer maar helaas bleven de geluidsproblemen duren. Zwaar doorslaande bassen uit de Oranges en net zoals bij Horisont veel te weinig zang. We leerden later, tijdens het inteview, dat er geen tijd was geweest voor een soundcheck, noch voor een lichttest. Nu weten we dan voor eens en voor altijd hoe belangrijk zo'n soundcheck en een goede PA is. De hele avond had te lijden onder slecht afgestemde microfonen en instrumenten. Aryn sloofde zich uit en is een kanjer van een performer eens hij op dreef is, maar het had zoveel beter kunnen zijn mits een goede sound. In ieder geval had Aryn tenminste het lef om halverwege de set een paar bijstellingen te vragen en andere lichteffecten. Dat was een kleine verbetering, maar niet genoeg om tevreden naar huis te gaan, ondanks de goede sfeer in de zaal, en meezingers als Polygon of Eyes. Toch chapeau voor de band, die op het moment van hun show al 48 uur niet geslapen hadden door allerlei problemen on the road. En dan was er nog dat hilarisch moment na de show natuurlijk, dat we u niet willen onthouden. Het publiek had blijkbaar gerekend op enkele bisnummers, maar die waren niet voorzien. Alle lichten in de zaal gingen dus aan, en de bandleden liepen over het podium om zich richting bar en merch te begeven. Toen Aryn al zijn vertwijfeld wachtende fans zag staan, greep hij de microfoon en transformeerde hij zowaar in een stand-up comedian die de grootste onzin uitkraamde. 'Well, I can grow a moustasch and tell some jokes' begon hij. Waarna een paar parodieën volgden op allerlei mensen die achter een microfoon staan, zoals een veilingmeester die een veeverkoop leidt, en een man van de brandveiligheid die een brandoefening uitlegt. Extra amusant waren de blikken van de Zweedse bandleden van Horisont, die verbaasd richting podium staarden. Ook voor hen was dit nieuw, want de tour ging pas van start, en de bands hadden elkaar die dag voor het eerst ontmoet. Je zag ze zo denken: 'hola er staat ons nog wat te wachten' ...
Al bij al was deze avond, met zijn zeven ongelukken en tal van gebreken, een leerzame trip. Jackson Firebird heeft er een fan bij, idem dito voor Scorpion Child, en de mannen van Horisont zullen me bijblijven omwille van de sympathieke babbel in de backstage. Drie bands die we zeker en vast nog terug zullen zien, als het aan ons ligt.
