We hebben het altijd wel gehad voor Placebo en vonden dat ze, ondanks dat hun muziek niet volledig diezelfde lijn opgaat, een beetje de tweede The Cure konden worden. Dit eerder door hun eveneens heel eigenzinnige manier van doen in het muziekwereldje. Begrijp ons niet verkeerd, wij vinden dat een uiterst positieve ingesteldheid. In plaats van mooi tussen de lijntjes te kleuren is Placebo zo een band die hun eigen gang gaat zonder om te kijken, daarom alleen al hadden we ook een kaartje gekocht voor dit optreden in Sportpaleis. Geheel uitverkocht was het niet deze avond, maar de zaal zat toch heel goed vol. Met hun nieuwste album Loud Like Love, dat blijkbaar op gemengde gevoelens wordt onthaald door pers en fans, kregen we uiteindelijk wat we hadden verwacht. Een eigenzinnige en gedurfde setlist.
Maar eerst was er nog een voorprogramma,Toy. De band wordt omschreven als synthpop met een psychedelisch kantje, of toch in die richting. Het zou voor een spetterende show moeten zorgen die ons verweesd achter laat. Helaas was dit niet volledig het geval. De aankleding was vrij sober en de band deed wel zijn best de aanwezigen te bekoren. Maar geheel overtuigen konden ze echter niet. Daarvoor ging het concert een beetje diezelfde monotone voortkabbelende lijn op. En toch heeft Toy potentieel en hebben we in het verleden al veel slechtere voorprogramma's meegemaakt. Om die reden zouden we hen aanstippen als: klinkt veelbelovend genoeg om in de toekomst nog eens uit te checken. Niet meer en ook niet minder dan gewoon leuk dus.
Met B3 ging Placebo er direct stevig tegenaan. Het begin van een avond met een combinatie van nieuwe nummers, aangename verrassingen en enkele hits. Het geluid zat, naar Sportpaleis normen, redelijk goed, en dat was al een heel goed begin. Brian Molko en zijn band lieten zich trouwens helpen door een paar andere muzikanten. Waarbij vooral de vioolspeelster met haar knappe spel nog het meest in het oog sprong. Haar vioolpartijen klonken zonder overdrijven magisch mooi met momenten. Daarnaast was Placebo in bloedvorm en er zaten ook genoeg tempowisselingen in de set om ons te blijven bekoren. De echte hoogtepunten kwamen echter pas op het einde van de set. Meds begon met een kippenvelmoment waarbij Molko enkel met gitaar in de hand een quasi akoestische stukje kwam brengen, waarna de band inviel en de boel ontplofte.
Vanaf dat moment ging het dak er uiteindelijk toch geheel af. Met een schitterende versie van Special K en The Bitter End als afsluiter van de regulaire set. Als kers op de taart kregen we dan nog een gesmaakte bisronde met een Kate Bush cover Running up that hill , een schitterende versie van Teenage Angst en Infra Red om in schoonheid af te sluiten. Voor zei die nu denken dat er enkel op het einde iets viel te beleven? We kunnen alleen beamen dat het voor de rest een heel leuke en gedreven Placebo was die we aan het werk zagen, maar het vuurwerk bleef dus wel een beetje achterwege. Gelukkig was er, zoals we aangaven, Meds om het vuur volledig te doen ontbranden.
Conclusie : Het optreden van Placebo was geen hoogvlieger in de zin van dat het een optreden van het jaar gaat worden, maar een gedreven concert met een gedurfde setlist en het dak dat er geheel afging naar het einde toe met een o.a. sublieme Meds , Special K. ,The Bitter end en een schitterende bisronde.
Setlist :
B3// For What it's Worth // Loud Like Love // Twenty Years //Every You Every Me // Too Many Friends //Scene of the Crime // A Million Little Pieces // Speak in Tongues // Rob the Bank // Purify // Space Monkey // Blind // Exit wounds // Meds // Song to Say Goodbye // Special K. // The Bitter End // ENCORE :Teenage Angst // Running up that hill (kate bush cover)// Post Blue //Infra-red
