Een goede week na het zware Dillinger Escape Plan was het eens tijd voor iets zachter. Samen met mijn vriendin zakte ik af naar de Vooruit in Gent, tevens samen met New York Trixie’s ‘hometown’. Het beloofde een avond te worden waarin zij ons zou bezweren met haar geweldige R&B, soul en blues.
Vooraleer het aan Trixie was, kregen we eerst nog een Echo Beats voorgeschoteld om ons in de sfeer te brengen. Eenlekker expirimentele tweemans groep van ... en ... die hun effect niet miste. Wat vooral opviel was de volheid van hun sound door het overvloedige gebruik van loopstations en een zuivere rustgevende stem. Ik ga hier niet te ver over uitweiden, maar zeker een geslaagd voorprogramma met veel potentieel.
En dan was het tijd voor Trixie Whitley en haar groep. Beginnen deed ze met A Thousand Thieves, enkel vergezeld door haar gitaar. Vanaf het tweede liedje werd ze bijgestaan door een drummer, bassist en een extra gitarist die haar sound ondersteunden alsof ze nooit iets anders hadden gedaan.
Al vanaf de eerste minuut was jammer genoeg wel te horen dat haar stem wat te lijden had onder het vele touren de laatste maanden. Af en toe was een verkrampt gezicht te zien toen ze de echte toonhoogte toch nog probeerde te halen. En dan moeten we eerlijk zijn en toegeven dat ‘Pieces’ maar een flauw afkooksel was ten opzichte van waar ze echt toe in staat is. Op zich niet echt een probleem, we vergeven het haar, maar het reduceerde wel het aantal kippevel momenten in de show. Ze maakte alles goed in enthousiasme en de oprechtheid waarmee ze op het podium stond en het had ook nog eens als voordeel dat het haar lage bluesstem ten goede kwam in songs als ‘Silent Rebel Pt 2’.
Nadat ze bijna alle nummers vanop haar eerste album had gespeeld, vond ze het tijd om hier in Gent eens wat nieuwe dingen uit te proberen. Songs die naar haar zeggen nog een weg moeten vinden. Naar mijn mening daarentegen konden die zo op een album gezet worden, ik heb al veel slechter gehoord in mijn leven. Het beste aan de nieuwe songs was dat je duidelijk hoorde dat ze weer een net iets andere weg op is gegaan en ze niet in herhaling begint te vallen. Bij ‘The Shag’ bewees ze dat haar eigen gitaarwerk er enorm op vooruit is gegaan en hetenergieke middenstuk deed me zelfs denken aan het betere werk van Eels. Na twee nieuwe songs besloot ze af te sluiten met haar hit ‘I’ll Breathe You In My Dreams’ om dan nog eens terug te komen en Strong Blood alleen op piano te spelen. Opgedragen aan haar mama die op dat podium de laatste keer had opgetreden, terwijl ze acht maand zwanger was van haar. Daarna speelde ze nog onder andere ‘A thousand Thieves’, maar deze keer met band en zo was de cirkel rond.
Niet alleen in het leven, maar ook bij een concert van Trixie Whitley zit het hem in de kleine dingen. De manier waarop je haar ziet groeien in het concert en ze schijnbaar geniet van elk applaus. Elke ‘merci’ die ze zegt (en dat zijn er veel) is oprecht. Ze voelde zich ook niet te goed om even in het publiek te komen om van daar verder te zingen. Om dan nog maar te zwijgen van de extra aura die ze rond zich creeërt door haar kleine onhandigheden. Een microfoon die valt nadat ze hem terug in de houder steekt na het liedje, haar topje dat tijdens een nummer naar beneden zakt zodat iedereen eigenlijk haar bh kan zien of de band van haar gitaar die afvalt. Het maakt haar menselijk en geeft je om één of andere manier alleen maar meer sympathie voor haar. Het is een teken dat alles echt en puur is, geen welberekende show.
Met andere woorden, een topconcert. Ik zal nooit genoeg krijgen van haar. Afsluiten wil ik met een quote van haar die toch bewijst dat ze geen katje is om zonder handschoen aan te pakken.
Nadat ze vermelde dat het volgende liedje ‘The Shag’ heette, antwoordde iemand uit het publiek “I’ll shag you!” Waarop haar antoowrd was:
“Hahaha, I don’t think so brother! ... I’ll shag your face up!”
