Als verjaardagscadeau een ticket krijgen voor The Dillinger Escape Plan. Betere vrienden kan je je toch niet wensen. In de aanloop naar het concert werd dan nog eens bekend gemaakt dat Steak Number Eight, één van mijn favoriete Belgische bands, in het voorprogramma stond. Niet onlogisch als je weet dat Brent en co enorm opkijken naar en beïnvloed zijn door hen. Het leek dus de perfecte avond te worden en ongelijk heb ik niet gekregen.
Steak Number Eight
Na enige vertraging en wat stressen waren we toch nog net op tijd om te zien dat Steak Number Eight al direct starte met een opener van formaat, Photonic. En zo bewees Steak direct dat Dillinger hun keuze niet zou beklagen. Een half uurtje spelen is kort, maar dit was net het grote voordeel voor Steak. Ze speelden al hun beste songs, zoals Cyrogenius, Black Fall, Black Eyed,..., één na één zonder ons een seconde gunnen om op adem te komen. Uitendelijk sloten ze af met Pyromaniac en lieten ze ons verweesd achter. Het enige wat soms een beetje tegenviel was de stem van Brent die soms iets te hees klonk, maar ze hebben er ook een aantal zware dagen opzitten natuurlijk. Desalniettemin was de opdracht volbracht, het publiek was opgewarmd en meer dan dat. SteakNumber eight bleek een ideaal voorprogramma te zijn voor een band als Tdep, die tevens bekend staat om hun bijzonder energieke, agressieve en hevige sets. Een klein applausje voor de metal van eigen bodem. Ik hoop dan ook dat ze weer veel festivalaffiches zullen opluisteren deze zomer, want van deze band kan ik alvast geen genoeg krijgen.
Maybeshewill
Dat ik een absolute fan ben van melodische en instrumentele Metal dat was al heel lang duidelijk. Daardoor kon, de tot gisterenavond voor mij onbekende band, Maybeshewill mij zeker bekoren in Den Trix. Heerlijke gitaren afgewisseld met piano en stemfragment intermezzo's en een enthousiast publiek. Het is een band die me deed denken aan een hardere versie van Mogwai en als ik dat zeg dan weet je dat het goed was. Het leuke aan deze band was ook dat ze het publiek zeer verlegen aanspraken. Hierdoor zag je mooi het contrast tussen een artiest binnen zijn muziekwereld en een artiest die even buiten deze wereld moet treden om zijn publiek toe te spreken. Kortom, het concert was van begin tot einde om van te genieten en werd afgesloten met een heerlijke knal. Het plaatje was dus meer dan compleet. Hopelijk zien we binnenkort nog meer van deze instrumentele Metal band.
The Dillinger Escape Plan
Mathcore oftewel experimentele Metal van de bovenste plank, dat was wat Tdep gisteren wederom naar België heeft gebracht tijdens hun concert in Trix Antwerp. Het duidelijke gebruik van verschillende stijlen binnen één album kwam ook live naar voren. Hevige muziek afgewisseld met melodische breakdowns, opgeluisterd door kunstzinnige beelden op de achtergrond en werd sporadisch onderbroken door stukken melodische Jazz.
Mooie beelden en geluidseffecten die de spanning opbouwden en je zenuwen op scherp stelden en dan... Prancer, niet alleen de intro op hun nieuwe album 'One Of Us Is The Killer' maar nu ook dat van hun optredens. Dat hadden ze mooi gezien, een energieke en strakke song, een perfecte starter. De sfeer zat er van de eerste seconde in. Liedjes van oudere platen zaten verweven tussen hun nieuwste songs en alles wat ik verwachte kwam aan bod. Velen beweren dat hun nieuwste album wel een hele omslag is qua stijl, maar live is daar allesinds niks van te merken er zat een goed cohesie in de setlist. De pikdonkere zaal zorgde er dan weer voor dat de lichtshow zijn effect niet miste. Puciato zijn stem stond op scherp, valse of hese noten waren er niet te vinden bij hem. Guitarist Ben Weiman was na de gebroken hand van deze zomer weer volledig genezen en dat zullen we geweten hebben. Hij dartelde over podium en publiek. Even boven het publiek aan het plafond gaan hangen was hem dan weer niet gegund, daarvoor waren de tl-buizen niet sterk genoeg. Bassist Liam Wilsson, met een baard waar ik alleen maar jaloers op kan zijn, speelde niet alleen strak maar liet zich ook van zijn dansbaarste kant zien, al leek hij daarbij voor mij soms op een aapje. Zo vloog het concert voorbij en na een uur half met klassiekers zoals One of Us Is The Killer, Hero Of The Soviet Union, Milk Lizard, 43% burnt,... gingen zij van het podium om nog voor één laatste liedje terug te keren. Dat er maar één bisnummer was, was de enige teleurstelling van de avond. Maar het vangen van een plectrum en een drumstick hebben deze teleurstelling grotendeels verwerkt. Ik houd het op een geslaagde avond om niet te vergeten.
