Op 25 oktober was het tijd voor een jaarlijks initiatief van Fifty-One Club, een serviceclub met actieve werking in verschillende steden in België en Europa. De Lokerse afdeling, onder leiding van Frank Foriers, organiseerde in het Cultureel Centrum van Lokeren een benefietoptreden, met dit jaar niemand minder dan Jo Lemaire op de planken.
Fifty-One Club is misschien niet de meest bekende serviceclub, maar het is de enige serviceclubbeweging die op Europese leest geschoeid is. Opgericht in 1966, telt de club momenteel meer dan 5500 leden die actief zijn in 7 verschillende landen. De activiteiten van de club staan op directe of indirecte manier altijd in het teken van de Dienst aan de Gemeenschap. Met de opbrengst worden diverse sociale acties gesteund. Zo werd er vorig jaar onder meer 10 000 euro geschonken aan de plaatselijke scoutsbeweging, wiens lokaal afgebrand was, zodat ze hun bijeenkomsten konden verder zetten.
Voor ons was dit een uitdaging van een ander soort dan we gewoon zijn. Geen dampende zaal vol uitzinnige fans die zich tegen het hekken of tegen het podium verdringen deze keer, maar genummerde zitplaatsen en klapstoeltjes. Geen kapotte jeans of zwarte spijkers, maar deftige kostuums en deux-pieces. Geen geschreeuw en gefluit als bijval, maar een beleefd applaus na ieder nummer. Toegegeven: we waren een beetje zenuwachtig. Fotograferen mocht, maar vanop onze toegewezen plaats. Heen en weer bewegen voor het podium was uit den boze. Gelukkig had men ons bedacht met zitjes 02 en 04 op de eerste rij helemaal links, zodat we toch een vrij goede hoek hadden voor onze beeldvorming.
Na het obligate protocol dat de club eigen is, verscheen Jo Lemaire ten tonele. Ze had zich voor de gelegenheid goed omringd met bekwame muzikanten op piano, sax, contrabas, slagwerk, gitaar en accordeon. Zelf is Jo Lemaire intussen 57 jaar jong, en haar muzikale carrière begon al eind de jaren '70. Haar repertoire beslaat dus 35 jaar, en zoals ze bij haar inleidende toespraak zelf zei: 'we zullen vanavond regelmatig eens de teletijdmachine moeten nemen, maar het is graag gedaan'. Haar optreden van twee keer 45 minuten, onderbroken voor een kort drink, werd een ware reis door de tijd.
Met de opener 'Je suis venue te dire que je m'en vais', presenteerde Jo meteen haar bekendste hit uit 1981 aan het publiek, gevolgd door 'C'est mon Bateau', een song die ze zelf schreef, en die het 'alleen op de wereld-gevoel' muzikaal verwoordt. We stelden met enige bewondering vast dat haar stem nog steeds niets aan bereik heeft moeten inboeten, en het enthousiasme en brio waarmee Jo op het podium staat, werkt aanstekelijk, zelfs voor degenen onder ons wiens genre dit niet echt is.
Jo Lemaire had duidelijk ook goed nagedacht over de 30 nummers die ze ons vanavond wou aanbieden. De songs hoorden twee aan twee bij elkaar en werden telkens voorafgegaan door een woordje uitleg met een tamelijk zwaar wegend Frans accent. We werden rondgeleid in de wereld van het Frans Chanson, met werk van groten als Edith Piaf, Serge Gainsbourg, Charles Aznavour, Wim Sonneveld en vele anderen. Jo wisselde daarbij af tussen songs in het Frans en Nederlangstalige vertalingen van Franse originelen, wat door het Nederlandstalige publiek zeer gesmaakt werd. Met het niet aflatend plezier dat Jo duidelijk zelf schept in het brengen van deze nummers, kreeg ze na de pauze de zaal aan het zingen. 'Quand le Soleil dit Bonjour aux Montagnes' zette de toon voor de meezingers, en het publiek raakte gepassioneerd.
Ook de 'boodschap' werd niet geschuwd. Als ambassadrice van Payoke, had Jo Lemaire de tekst van 'Captive et Innocente' lichtjes aangepast, om de problematiek van de vrouwenmishandeling aan de kaak te stellen.
Afsluiten deed Jo met 'Rien de Rien' van Edith Piaf, en dat bleek nog steeds een kippenvelmoment. Fan of geen fan van het Franse Chanson, hier kon men onmogelijk ontsnappen aan de emotionele geladenheid van Jo's stem en uiteraard, van de tekst. Men kan niet anders dan opkijken naar deze schitterende zangeres die dit genre eervol vertolkt. Het publiek hunkerde naar meer, en na twee bisnummers werd besloten om als slaapmutsje 'C'est mon Bateau' nog eens te hervatten. Dit eenvoudigweg omdat alle songs die deze muzikanten ingeoefend hadden, 'op' waren. Een onverhoopt succes dus, deze voorstelling.
