Kan een concertzaal invloed hebben op het wel of niet slagen van een optreden? Wij moeten toegeven, helaas wel. In het geval van Vorst Nationaal heeft dit er in het verleden voor gezorgd dat sommige concerten gewoon de mist in gingen door de niet altijd verfijnde akoestiek daar. Echter hebben we er ook al gezien waar de magie wel werkte. Het was dus een beetje bang afwachten of de toch wel intieme en hartverwarmde muziekstijl van Dead Can Dance hier wel tot zijn recht zou komen.
Maar eerst was er het voorprogramma David Kuckhermann die door gebruik te maken van, tot de verbeelding sprekende percussie een combinatie bracht van, zoals hij zelf aangaf: noise, jazz en zelfs folk elementen. De instrumenten hadden de vorm van een soort vliegende schotels, en door met handen en vuisten die te bewerken kwam daar muziek uit. Op zich zorgde dit voor een redelijk monotoon geluid maar ook vrij experimenteel.
Dat hij dit durfde brengen in een zaal als Vorst Nationaal verdiend respect. Nu trachtte hij wel genoeg variatie in de show te steken en gaf telkens een mooie uitleg, met een kwinkslag erbij. Deze fijne interactie en het publiek betrekken in wat hij doet , daar geven we hem een extra pluim voor. We moeten wel toegeven dat zoiets veel beter zou overkomen in een heel intieme sfeer als ABclub of dergelijke meer, en misschien toch ook wat andere percussie gebruiken, hij deed dat wel even maar daarvan hadden we dus graag iets meer gezien.
Die interactie waarvan sprake was kregen we bij Dead Can Dance nauwelijks maar uit ervaring weten we dat zij hun muziek voor zich laten spreken. In het Koninklijk Circus zorgde dit onlangs nog voor een magische en onvergetelijke avond. Nu kan men niet voorbij aan de kippenvelmomenten bezorgende stemmen van Lisa Gerrard en Brendan Perry. Deze combinatie van tot de verbeelding sprekende vocalen met mooie vooral keyboard en percussie klanken stralen iets uit dat je niet onberoerd laat. Dit was nu ook het geval.
Zonder afbreuk te doen aan de muzikale omlijsting waren het duidelijk Lisa en Brendan die de show kwamen stelen. Maar hoe het ook kwam, we kregen niet telkens dat verzengde en warm gevoel dat we hadden moeten krijgen. De magie was in zekere mate wel aanwezig, maar hier speelde dus die akoestiek in Vorst Nationaal wel in hun nadeel, waardoor deze soms wat verloren ging. Jammer genoeg kregen we dus niet hetzelfde gevoel dat die mensen hadden toen ze dit meemaakten in die andere zaal in Brussel. Echter was het geheel overtuigend genoeg om te spreken van een geslaagde avond vol intieme en verfijnde momenten om ons hart tot rust te brengen, en daarvoor waren we toch naar Vorst afgezakt. Missie geslaagd? Toch in grote mate.
Vermoedelijke Setlist : Children of the sun //Agape // Rakim // Kiko // Amnesia //Samvean// Black sun // Nierika // Opium // The Host of Seraphim // Ime Prezakias // Cantara // All In Good Time // ENCORE : The Ubiquitous Mr. Lovegrove// Dreams Made Flesh (this mortal Coil cover) // Song to the Siren (Tim Buckley cover) //Return of the She-King
