Kissin’ Black – Dresscode: Black (Notte Nera Records)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    3 mei 2019

Na een succesvolle EP „Ever Enough?“ in 2012 en het veelgeprezen debuutalbum „Heart over Head“ uit 2014, is de Zwitsers-Italiaanse band Kissin’ Black dit jaar terug met hun tweede full-length-album “Dresscode: Black”.
De songwriting is gevarieerder en rijper geworden, de teksten zijn intensiever en diepgravender. De grote sterkte van de band is haar elegante manier om genregrenzen te overstijgen, zonder daarbij haar autenticiteit te verliezen. “Dresscode: Black” zou daarom zowel bij duister-romantische gothics, metal- en rockfans, als bij liefhebbers van donkergekleurde singer-songwriter-klanken scoren.


Chi dice che porto sfortuna is een korte duistere intro met een kinderrijmpje en een jankende (zwarte?) kat. Giants lijkt op een rustig nummer van The 69 Eyes en verdient daarmee de goedkeuring van deze fan van The Helsinki Vampires. Dark Again boeit met een zweem van Tito and Tarantula en een flinke snuif Jace Everett (die van de True Blood themasong “Bad Things”)

 

Gravemen is donkere bluesrock, van het soort dat gemaakt wordt op verlaten kerkhoven.Het resultaat is een prachtige song, waarin ik zelfs wat echo’s van The Scabs in hoor. Liquor Tears lijkt een vrolijkere song met invloeden van country & western, disco en swamprock. Maar wie goed naar de tekst luistert, beseft onmiddellijk dat ook dit een donkere song is. Flirtin With Hope doet aanvankelijk denken aan November Rain van Guns ‘N’ Roses, maar verwordt snel tot een goede singer-songwriter song, die hoop en optimisme uitstraalt.

Dresscode Black blijkt aanstekelijke darkrock met een ruwe rand, waarbij de baspartijen mij wat doen denken aan die van elektrogothband The Crüxshadows. Verder munt de song uit in aanstekelijke geneurie, wat southern flair en metalachtige refreinen. Op één of andere manier klinkt alles bekend waardoor het geheel een hoog oorwormgehalte krijgt.

 

 

Step Out Of My Dreams is een hartbrekende rockballade, die niet zou misstaan bij stadionrock act zoals Bon Jovi of The Scorpions. Oh Girl French Girl feat. Florian Grey is een mysterieuze spoken word stuk dat het album opnieuw een flinke shot duisternis inspuit. Om kippenvel van te krijgen. Jolie contrasteert met een soort Franse chanson ondersteund door piano en (mond)harmonica. De rust wordt ruw verstoord door een The 69 Eyes –achtige versie van Riders (Of The Storm) van The Doors. Waarbij zanger Giu Mastrogiacomo vocaal ondersteuning krijgt van de zoetgevooisde Anna Murphy (ex-Eluveitie, Cellar Darling).

Address Unknown klinkt dan weer als een stevige versie van Jace Everett. De gothabilly lovesong The Visit zou niet misstaan op de soundtrack van “From Dusk Till Dawn”. Unveiled In The Rain tenslotte begint met een naderend onweer in de verte en bewijst zich als een griezelige spoken word outro.

Conclusie:
“Dresscode: Black” is een sterk gevarieerd genre-overstijgend album met een zekere Zuiderse flair. Zwartheid en duisternis zijn aanwezig maar niet in alle songs. Het geheel heeft meer weg van een veelzijdige kwalitatieve soundtrack bij een goede vampierenreeks of - film, dan van een typisch band-album. “Dresscode: Black” is een absolute aanrader voor liefhebbers van de soundtrack van True Blood en From Dusk Till Dawn.