Winston – WNSTN (Eigen Beheer)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Van Muylem    22 april 2023

Winston is Simon Alice René; de muzikale evenknie van zijn dichterschap. Op het debuutalbum WNSTN kijkt hij om zich heen en serveert verhalen in een jaren 90-stijl. Het resultaat is een destillaat van eclekto-pop: ruige rock, dansbare elektrobeats en zeemzoete popsongs, maar steeds met het hoekig kantje van de guerrillapoëet. Ik was verkocht van bij de eerste single en nu dus ook voor wat betreft het hele album!


Als muzikant is Simon niet aan zijn proefstuk toe. Vermomd onder een pseudoniem bekleedde hij in het verleden al podia van onder meer Humo’s Rock Rally en Limbomania. Maar ook als dichter liet hij sporen na. Letterlijk, want met zijn #guerrillapoëzie en jeneverpoëzie kraste hij de voorbije jaren zijn woorden al in het Hasselts beton. Maar vandaag ontmoeten de dichter en de muzikant nog een derde Simon: de graficus. Met Winston als platform schrijft dit triumviraat niet enkel de teksten en de muziek, het verzorgt ook het hele artwork met zeefdruk en andere technieken.

Winston is daardoor veel meer dan alleen maar muziek. Het is een gesamtwerk waar woord, beeld en klank samen een verhaal vertellen. Een verhaal waar Simon de rode draad beroert met zijn gitaar, zijn synths, bas of piano; een verhaal met een guerrillapoëtische kijk op vandaag - soms grillig, soms grollend – en een verhaal dat zijn eigen levenspad belicht, golvend door het muzikale en het dichterlijke. Dat de debuutplaat WNSTNSimons muzikale jeugdhelden aan het woord laat, is dan ook geen stom toeval - haal jij eruit wie hij in zijn jeugd heeft grijsgedraaid?

Toen ik dit album in mijn mailbox ontving twijfelde ik niet lang. Ik had voordien al een paar singles héél positief ontvangen en was aan het uitkijken naar dit album.

Regen in de Drop is het eerste nummer en laat meteen ook vreemde klanken horen: het doet me een beetje denken aan Tik-Tak, tot we ook de zang horen. Ergens blijft het geheel wel wat hangen in de jaren ’80 sfeer. De tekst zet je ondanks de hoempa klanken toch wel snel met de voetjes op de grond. Laten we eerlijk zijn: de muziek klinkt een beetje speels, maar dat kunnen we niet over de tekst zeggen die eigenlijk best deprimerend lijkt. Voor wie het dus niet goed heeft begrepen: De uitdrukking van de regen in de drup raken betekent dat je uit een onaangename situatie (de regen) probeert te komen, waarbij het resultaat is dat je in een ándere vervelende situatie (de drup) terechtkomt. Het is zelfs mogelijk dat je er nog slechter voor staat dan eerst.

Roxane is geen cover, maar een nummer gemaakt uit Vlaamse klei, waarbij enkel de zang wat steun kreeg van een machientje (doet me een beetje denken aan Telex maar dan wel vermomd als een Speedy Gonzalez). Op muzikaal vlak kan het nummer opgepikt worden door DJ’s al blijft het gitaar gedeelte een beetje vechten met het meer elektro-pop gedeelte. De finale trekt het tempo omhoog en zorgt voor een eerste hoogtepunt op dit album!

Kaap Mij heeft een grappige tekst, waarnaast het experimentele gitaar en elektro-pop gedeelte zorgt voor een speciale toets. Hier moet ik een beetje aan de die andere Vlaamstalige elektro held denken Stijn (Sexjunkie).

Rambo besprak ik reeds toen dit nummer uitkwam als singel, dit is wat ik er toen over schreef (en geloof me: het nummer wint aan kracht bij elke beluistering):

Rambo klinkt een beetje als de nieuwe De Mens (ik sta het hier al na 2 luisterbeurten mee te zingen), in een gespierde versie! De muziek en de tekst blijft echt wel hangen ! De coole backings mogen er ook wel zijn, net als de gitaren! Ik hoop echt dat de radiostations dit oppikken en vaak spelen! De clip mag ook op TV verschijnen (wat mis ik de ware MTV en co), helaas bestaan er nog amper programma’s waar ze clips nog afspelen! Sta overigens ook eventjes stil om de tekst op het einde van de clip te beluisteren en je zal minstens eventjes glimlachen: die grapjas toch! Ik wil meer van dit! Het is echt genieten! Er zit duidelijk aardig wat talent in deze Vlaamse klei!

Doodgewone Stefan is de tot op heden meest recente singel en dit is wat ik erover schreef (inclusief bijkomende info):

De derde single van Winston is:Doodgewone Stefan. Het nummer vertelt het verhaal zijn burn-out en de spiegel die hem daarmee werd voorgehouden. Met strijkers en een hip-hopbeat scheurt het verhaal langs een Brian Mayaanse solo door richting dé levensvraag van zijn burn-out: de Stefan in mezelf omarmen of vermoorden? Doodgewone Stefan vertelt in eerste instantie een verhaal over aversie. Een afkeer, misprijzen of zelfs degout tegenover die typische Jan Modaal die je op elke straathoek in Vlaanderen tegenkomt. Zijn grootspraak doch hollewoordenpraat, zijn alfagedrag doch onzekerheid. En het is het cynisme dat die Stefan bij mij losweekt, dat ik in de eerste strofes bezing.

Een geniale tekst die je toch even wat stof tot nadenken zal geven! Op muzikaal vlak leunt het aan de Stijn (bekend van Sexjunky) in de mix met De Mens en 't Hof van commerce. Belgische kwaliteit dus die zwaar over het hoofd werd gezien tijdens de MIA's!

Oefening In Loslaten begint met spelende kleine kinderen waarbij je af en toe iemand hoort huilen of schreeuwen, onder begeleiding van warme pianoklanken. Meer dan dit krijg je niet te horen, maar de boodschap is anders ook wel duidelijk: je moet kinderen laten spelen en hen de kans geven om zichzelf te zijn en je angstige gevoelens dat er iets kan mislopen loslaten zo niet gaan ze het nooit leren. Dat is alvast mijn interpretatie.

Zonder Haar gaat verder met de warme pianoklanken, alleen klinken ze hier een beetje melancholisch. Langzaam aan groeit het nummer uit tot een bombastisch geheel waarbij het niet altijd duidelijk is of dit een liefdesliedje is of juist gaat over een stukgelopen relatie waarbij de zanger weemoedig terugblikt en toegeeft dat hij niets is zonder haar.

Alles Uit Mijn Tijd schreeuwt een beetje en doet me ietwat denken aan de Vlaamse Queen (Bohemian Rapsody achterna). Ik hoor ook wel een beetje een eind jaren ’70 en begin jaren ’80 klanken. Het is een lekker bombastisch retro nummer!

Versailles was de eerste single en meteen ook mijn kennismaking met dit hele concept en dit is wat ik erover schreef:

Winston klinkt als de Vlaamse Nine Inch Nails (op het hoogtepunt): krachtig, alternatief en met goede vocals! Lekker dansbaar (een beetje als Stijn ten tijde van Sexjunkie) en toch stevig (de hardere nummers van De Mens)! Het is genieten van deze Vlaamse klei!

Daarnaast hoor ik ook een laagje Doe Maar.

… En Zij Zei (Ho) begint met een zwoel ritme en een Afrikaans rumba gevoel. De nieuwe Lambada is hier geboren! Dit nummer is kandidaat voor de titel van zomerhit 2023!

W klinkt een beetje als de boze en ontgoochelde De Mens, met een zekere maatschappelijke relevantie. Ik hoor iets meer gitaren hier. De percussie speelt een belangrijke rol bij de vele tempowisselingen. Naar het einde toe zorgt het gitaarspel met de drums voor een ferme wall of sound! Wat een knaller op het einde!

Oehoe is een breekbaar slaapliedje: perfect om je kleine bengel ermee in slaap te wiegen. Een grappige, doch steengoede afsluiter!

Wel het mag gezegd worden: dit is een mooi album, met voldoende afwisseling en teksten die maatschappelijk relevant zijn. Vlaanderen mag deze artiest omhelzen en een plaatsje gunnen op de nationale radio, TV, afspeellijsten, optredens … Mijn steun heeft hij al, nu nog de uwe!

Voor mij is dit overigens het sterkste debuutalbum van het jaar! Proficat!