De Toegift – De Toegift (Snowstar Records)

“De Toegift” is het debuutalbum van de gelijknamige Zeeuwse band De Toegift . Het album bestaat uit 10 nummers, waarop de eerder uitgebrachte EP’s , door hen kortspelers genoemd, (“En ik kon alles zien” & “Nooit, misschien”) worden verenigd met onverschenen materiaal. Een muzikale reis langs herinneringen, waanbeelden en hersenspinsels.

Opener en titelttrack De Toegift brengt zwalpende poëzie begeleid door spaarzame muzek in die al dan niet ingebeelde kroeg. Zo Waren De Dagen stort zichzelf in een wereld waarin de dagen traag zijn en als grote wolken boven ons hangen. Het bezingt de wens naar simpelheid en een voorzichtige hoop op verandering. “Het lied en de bijhorende video is opgedragen aan alle mijmeraars die zich terugtrekken in hun hoofd en zo via hun eigen verbeelding een zorgeloze wereld vormen. Geschreven in een tijd van collectieve stilstand, gaan dagdromen naadloos over in realiteit, in de vorm van een collage waarin flarden van onbestemd archiefmateriaal hun eigen verhaal weten te vertellen. De details van een dag spelen in dit nummer de hoofdrol, alles wat onbelangrijk is blijkt onmisbaar en van een enorme schoonheid te zijn.” Aldus zanger Maxim Ventulé.

Nollestrand is het eerste liedje dat zanger Maxim schreef in de eigen taal. Het geeft vorm aan een levendige en intieme jeugdherinnering waarin hij als driejarig jongetje naar Zeeland verhuisde met zijn ouders en oudere broer. ‘Nollestrand’ brengt een eerbetoon aan die weidse vlakte, de machtige zee en het monumentale windorgel die samen het symbool vormen van zijn afkomst. De muziek probeert op zijn eigen manier het ritme van de zee te vangen en de warmte van een nazomerse dag aan zee.

De woonwijk manifesteert zich als blijmoedige noot in het dromerige landschap van De Toegift. ‘De woonwijk’ begint als een uiting van angst, met nostalgie als uitvlucht. In een tijd waar pandemieën, rellen, en een avondklok overheersen zag Tom Gudde zijn paniek voor alles in het leven toenemen. Een uitweg vond hij in dit liedje over zijn eigen woonwijk; een vrij typische, on-karakteristieke, wijk aan de rand van Breda. Het vertrouwde decor waarin hij als kind kon buitenspelen en verdwalen in oneindig lijkende zomeravonden. De woonwijk was een wereld klein genoeg om aan te kunnen.

Over Licht als stof zegt zanger Maxim het volgende: “We bevinden ons in de onbepaalde ruimte die tussen heden en verleden valt. De tekst is een beschrijving van een allerlaatste, alledaagse dag en bezingt de paden die tot op heden onbewandeld bleven. Er is spijt maar eveneens hoop; vanuit het complete niets is er niets te verliezen. Deze laatste dag schittert onder de lage zomerzon”. De Toegift is je vertrouwde metgezel tijdens deze bitterzoete apocalyps. De piano danst vrijelijk rond de akoestische gitaar en de voorzichtige drums dalen zachtjes neer op het warme geheel vol melancholie. In de bijbehorende video laat Maxim zich leiden door nostalgie en het diepe verlangen om voor even op te gaan in het complete niets.

Het gevoel van constante dreiging is goed te horen op het jazzy en theatrale Alles is gemaakt, ondersteund door de toevoeging van dwarsfluit en viool. Meer Dan Ooit begint met radiofragmenten en evolueert naar ontspannende, zwoele, mijmermuziek, die de ideale begeleidingsmuziek vormt bij het fietsen naar huis met een glaasje wijn teveel op.

Een terugkerend onderwerp is twijfel. Op het zalige, zoete Ze zwaait worden herinneringen in twijfel getrokken en weer in evenwicht gebracht, waarna het intieme, met piano onderbouwde, Soms alles afbreekt en de zelftwijfel juist omarmt. In de lyrische afsluiter De Toegift (reprise) komt alles nog een laatste keer voorbij. Zowel tekstuele als muzikale verwijzingen naar de liedjes worden aangehaald en tot één groot melancholisch slotstuk gekneed; met als hoogtepunt de waanzinnige saxofoonsolo van Franklin Schieman die ook al bij ‘Nollestrand’ te horen was