Dawn Of Ashes, moet zowat de meest onderschatte hedendaagse industrial act zijn. Ik zag dit jaar deze Amerikaanse formatie rond mastermind Kristof Bathory optreden op het Wave Gotik Treffen en ik was danig onder de indruk.
Het album schiet met de verontrustende intro Descending (Torn Inside) uit de startblokken. Het verstikkende Love Is Asphyxation is naar Dawn Of Ashes standaarden nog tamelijk rustig. Toch geeft het je het gevoel van in een horrorfilm te zitten. The Despondent Hole kan je ook niet bepaald opbeurend noemen. Het nummer zit wel zeer goed in elkaar en baadt in een nachmerrie-achtige sfeer.
EMDR maakt eveneens duidelijk dat het leven volgens Kristof Bathory geen rozengeur en maneschijn is. Het nummer bevat ook een knipoog naar de Belgische industrialband Suicide Commando.Bane Of Your Existence klinkt als Agonoize met een blok beton rond hun voeten. Energetisch maar anderzijds ook verlammend.
Met (Limbo) Numb volgt een instrumentaal stuk dat vele luisteraars kippenvel zal bezorgen. Het is gevaarlijk om zonder antidepressiva naar de donkere gestoorde industrial van It Comes In Waves te luisteren. Van Heart Beats Cold gaat het haar op je armen rechtstaan. Turn It Shallow lijkt een beetje op trage death metal. Na de neerwaartse spiraal en het verblijf in het vagevuur zet titelsong Scars Of The Broken de weg naar boven in. Maar ook deze trip gaat langs gevaarlijke kronkelpaadjes. Bij The Antidote zie je een heel klein lichtje aan het eind van een zeer lange donkere tunnel. Het instrumentale Ascending (Catharsis) is het meest optimistische nummer van dit duister album en zorgt zo voor een einde met een positieve noot.
