Voor de jongere betekent een 80ies festival wellicht optredens van saaie oude artiesten die drie kwartier het best van henzelf geven om daarna totaal uitgeput in een rolstoel en met zuurstoffles naar het hotel worden teruggereden. Ik heb in de backstage van het W-Festival echter geen rolstoelen en zuurstofflessen gezien.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
T’Pau is een Britse popgroep die in de jaren 80 vooral in het Verenigd Koninkrijk een resem hits scoorde. Zangeres Carol Decker was in vorm.en het publiek genoot van songs als No Man Is An Island, Valentine – dat een hit was in het VK, The Promise, Read My Mind (van hun 5de album), Bridge Of Spies – de titeltrack van hun uiterst succesvol debuutalbum, Heart And Soul, dat ook bij ons een hitje was en de ultieme meezinger en monsterhit China In Your Hand.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
The Animals gaan al heel lang mee en brengen rock ‘n’ roll en rythm ‘n’ blues. Enkel drummer John Steel blijft van de stichtende leden over. Ik dacht dat ik geen enkel van hun nummers kende. Dit was echter verkeerd gedacht, want tijdens hun optreden herkende ik meerdere songs. Zo begonnen ze met Baby Won’t You Be My Man. Bright Lights, Big City is oorspronkelijk van Jimmy Reed. I’m Crying blijkt een hit geweest te zijn in 1964. Bring Your Sweet Lovin’ To Me is van een jaar later en is oorspronkelijk geschreven door Sam Cook. Don’t Bring Me Down was nog zo’n nummer dat ik herkende. Don’t let me be misunderstood kan je gerust een klassieker noemen. Night Time Is The Right Tim klonk heel erg bluesy. We gotta get out of this place is nog zo’n herkenbare hit. De set eindigde met het alombekende The House Of The Rising Sun.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Soulsister is een Belgische poprockband die in de decennia, die ze al bestaan een resem hits scoorde. De band startte sterk met Through Before We Started, waarmee ze de toon van hun optreden zetten: commerciële rocknummers die blijven hangen gespeeld door een uitgebreide, ervaren band. Ik ben geen fan, maar zelfs ik moet toegeven dat dit een meer dan geslaagd optreden was met aanstekelijke songs als Ain’t that simple,Locks and Keys, Like a Mountain, The Way To Your Heart, Tell Me What It Takes en Broken.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
De naam Paul Carrack zegt u wellicht niks. Maar als ik vertel dat de brave man zanger, songwriter en muzikant was bij Ace, Squeeze, Mike And The Mechanics, Madness en nog veel meer andere bands, heeft u misschien al een vermoeden welke status dit 80ies popicoon heeft. Paul Carrack en zijn band speelden o.a. Tempted By The Fruit Of Another van Squeeze, het wondermooie The Living Years van Mike And The Mechanics en de oudste song die Carrack ooit schreef (in 1974) How Long (Has This Been Goin On). Kortom, een meer dan degelijk optreden van een kerel met een gouden stem en een goede begeleidingsband.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
xPropaganda is het geesteskind van ex Propaganda leden Claudia Brücken en Susanne Freytag, en producer Stephen Lipson. Vorig jaar stonden ze nog op het podium van W-Festival onder de naam Duel. Dit jaar treden ze dus op als het veel duidelijker xPropaganda, waarbij zowel Propaganda-klassiekers zoals Dr.Mabuse, p:Machinery en Duel (Eye to eye) ; als nieuw materiaal zoals Don’t you mess with me en The Murder Of Love aan bod komt. De muziek bevindt zich tussen synthpop en dromerige new wave. Dit stemmige optreden bij zonsondergang was uitermate goed. Deze band met twee sterke frontvrouwen verdient dan ook twee jaar na elkaar op het podium van W-Festival te staan.
Aandachtige W-fans zullen opmerken dat ik niets schreef over The Lightning Seeds en Squeeze. Hun muziek ligt echter zodanig buiten mijn comfort zone, dat ik er voor koos ze niet te reviewen.
