Verder moet ik het stellen met een veel te lange promotekst, die meer vragen dan antwoorden oproept. Zo omschrijft men de stijl onder andere als ‘blackgaze’, terwijl dit zeker voor dit album een mank lopende omschrijving is. Men vermeldt dat de naam “Sylvaine” een woordspeling is op de naam van een van haar geliefde Franse dichters, Paul Verlaine. Dus die –aine begrijp ik, maar de Sylv- nog niet.

Naakt op de cover, wat wat wenkbrauwen kan doen fronsen, benadrukt Sylvaine tegen haar fans dat dit een symbool is van haar eigen kwetsbaarheid en persoonlijke wedergeboorte die plaatsvond tijdens deze jaren van het creëren van Nova. "Nova" is in termen van taal verbonden met woorden als nuova (Italiaans) of nueva (Spaans), wat 'nieuw' betekent en spreekt over een wedergeboorte, tot verlies, de tijdelijkheid van het leven, rouwen als niets dat eeuwig duurt, maar vooruitkijken als nieuwe deuren voor altijd opengaan. Persoonlijk doet nova me ook denken aan de termen ‘nova’ en ‘supernova’ uit de sterrenkunde. Een nova is een ster die plotseling veel helderder wordt en daarna geleidelijk, over een periode van maanden tot vele jaren, tot haar vroegere helderheid terugkeert. En een supernova is het verschijnsel waarbij een ster op spectaculaire wijze explodeert. De uitbarsting is herkenbaar aan de enorme hoeveelheid licht die hierbij wordt uitgestraald. De ster vlamt op met de lichtkracht van honderden miljoenen tot meer dan een miljard zonnen.

Opener en titeltrack Nova vangt aan met etherische a-capella zang. Geleidelijk worden spaarzame geluidseffecten ingevoegd. Het doet me denken aan de “Mausoleum” EP van Myrkur.
Met Mono No Aware lijkt Sylvaine een andere richting in te slaan, al dringt zich ook hier een vergelijking met Myrkur op. Het nummer laat zich beschrijven als een combinatie van rock, shoegaze en black metal. Mono no aware (物の哀れ),[a] letterlijk "het pathos van de dingen", en ook vertaald als "een empathie voor dingen", of "een gevoeligheid voor efemere", is een Japans idioom voor het bewustzijn van vergankelijkheid (無常, mujō), of vergankelijkheid van dingen, en zowel een voorbijgaande zachte droefheid (of weemoed) ) bij hun overlijden, evenals een langere, diepere zachte droefheid over het feit dat deze staat de realiteit van het leven is.

Website / Facebook / Instagram / Bandcamp