Amorphis – Halo (Atomic Fire Records)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    18 februari 2022

“Halo” is het zoveelste album van de bekende Finse metalband Amorphis. De band staat garant voor kwaliteit. Vandaar dat mijn verwachtingen zeer hoog liggen.


Ik heb geen promo gekregen van Atomic Fire Records, een nieuwe label met een team vooral bestaande uit ervaren rotten uit de Nuclear Blast stal. Maar niet getreurd, want ik heb me met mij zuurverdiende centen zelf een exemplaar besteld. En natuurlijk moest dit een limited edition LP-uitgave zijn. Want ik ging ervan uit dat dit een spetterend album zou zijn.

 

 

Northwards begint heel filmisch en bouwt de spanning op naar het moment dat het zwaar geweld losbarst. De band probeert zacht af te wisselen met hard en omgekeerd. Het resultaat komt echter een beetje rommelig over. On The Dark Waters zit beter in elkaar en de zang is ook een stuk aangenamer. Het harde en het melodieuze is meer in harmonie. Bij The Moon hoor ik al bij de eerste tonen dat dit een echt goeie song wordt. Stilistisch neigt dit duidelijk naar pakkende progressive metal. Het is wel een beetje jammer dat zanger Tomi Joutsen vooral kiest voor een haast grommend zangstijl. Ik vind hem net op zijn best wanneer hij schoon zingt. Zeker bij dit soort composities.

 

 

WIe net als ik de LP heeft aangekocht, weet dat we nu aan de B-kant ziijn begonnen. Met Windmane pakt de band weer prachtig progressive uit. Bovendien doen de keyboardriedeltjes me denken aan The Doors. De song balanceert tussen melodieuze death metal en 70ies progrock. Bij het sterke A New Land heb ik het gevoel dat de songs zelfs nog beter zou zijn, mocht men resoluut kiezen voor cleane vocals. When The Gods Came kent een folky ritme. Samen met de grunts van Tomi Joutsen, lijkt het bij momenten op Eluveitie. Maar dan zonder hurdy gurdy toestanden.

En dan zijn we aangekomen aan kant C. Een nieuwe lichtblauw gemarmerde schijf gaat op de platenspeler. Seven Roads Come Together vangt veelbelovend aan, maar kan toch de hoge verwachtingen niet helemaal inlossen. Een mooie, degelijk song dat wel, maar de magie ontbreekt. Bij het thema War past de zangstijl van Tomi Joutsen wonderwel, maar persoonlijk vind ik de song iets te schoon en afgelikt . Er werd zowaar een koor aangesleept. Titeltrack Halo is het eerste nummer van dit album dat me 100% kan bekoren. Het bevat zowel vrolijkheid en melancholie. En ditmaal wordt de grunt achterwege gelaten. En bovenop Tomi Joutsens’ cleane zang krijgen we ook wat vrouwelijke backings van Noa Gruman.

En dan is het tijd om de babybauwe schijf om te draaien. The Wolf blijkt een stoer, boze wolf verhaal, op inlevende wijze vertolkt, door deze ervaren band. My Name Is Night tenslotte is een sentimentele romantische ballad in duet met Petronella Nettermalm. Je zou het ook een schitterend, sussend slaapliedje kunnen noemen.

Conclusie:
Amorphis pakt op “Halo” uit met prachtige progressive metalcomposities, grotendeels geschreven door gitarist Esa Holopainen en keyboarder Santeri Kallio. Vocalist Tomi Joutsen heeft een geweldige grunt. Maar zijn vocals passen meestal het best bij de muziek wanneer hij normaal zingt. De zang heeft natuurlijk een groot Beauty and The Beast gehalte. Maar laat vooral de beauty spreken en hou het beest voor nummers als War en The Wolf. Dit album heeft mijn hoge verwachtingen niet geheel ingelost. En ik blijf dus ten dele op mijn honger zitten. Dit is hoe dan ook een mooie boeiende plaat, maar op een of andere manier ontbreekt de magie.
 
 

 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015