Het album bevat bijdragen van gastmuzikanten Matt Berninger (The National), Julien Baker, Maegan BrooksMills (Chubby And The Gang) en Tuka Mohammed. En is opgedragen aan Riley Gale van Power Trip en Wade Allison van Iron Age.

De aanvang van Act I doet me denken aan soundtrackmuziek. De filmische rust wordt echter verbroken door puike energetische garagepunkrock. Waarna de rust weer wederkeert en er plaats gemaakt wordt voor poëzie. Deze passage doet me denken aan een postrockversie van Anne Clark. Het is echter stilte voor de storm, die vooral bestaat uit een uniek groovy hardcore punkgeluid, dat op zijn beurt weer afgewisseld wordt met jaren ‘70 grooverock.

Het loont zeker de moeite om het booklet erbij te halen om dit epos van Fucked Up beter te begrijpen. Je kunt “The Year Of The Horse” opvatten als een soort opera of zelfs een shakespeareiaans toneelstuk. Het verhaal bevat een veelheid aan personages, die zich niet enkel van elkaar onderscheiden door de teksten, maar ook door verschillende muziekstijlen en zangstemmen.

Act II gaat van start met dark ambient tonen, die zich langzaam ontwikkelen tot klassieke doomrock. Dronefolk neemt het roer over. Waarna het weer tijd is voor een streepje post-hardcore. En dan krijgen we bij verrassing alle country &western-clichés over ons heen. Van Morricone tot flamboyante tex-mex muziek. Daarna volgt nog een korte scene met Florence And The Machine-achtige indruk. Het liefelijk vrouwelijke personnage, wordt echter beantwoord door een agressieve mannelijke stem in post-hardcore stijl. Vervolgens verleidt Fucked Up de luisteraar met bizarre psychedelische rockmuziek, nu eens swingend dan weer transformerend in een aanval van krankzinnigheid.

Met Act III gaat een tweede schijfje in de cd-speler. Een mengeling van dronefolk en psychedelische pop krijgt weerwerk van post-hardcore die soms zelfs de richting van folkmetal uitgaat. Denk maar aan Eluveitie en consoorten. En chaotische bezwerende post-rock gaat een vreemde dans aan met klassieke muziek.

Klaroengeschal kondigt Act IV aan. Fucked Up serveert hier eerst een smakelijke cocktail van progressive rock en hardcore. Een shotje psychedelische poprock gaat vervolgens volt binnen. De harde tonen die daarna komen, liggen wel zwaarder op de maag. Gelukkig is dit ongemak van korte duur. Want daar hebben we weer een stukje poprock, een flard klaroengeschal en een streepje heavenly voices.