Op 28 mei verschijnt het debut album van Individual Friends: een collectief geboren uit twaalf persoonlijkheden uit het Brusselse muzikale landschap. Individual Friends bezegelt het lot van Manu Low, Kris Dane, gered Stowe, Bai Kamara Jr., Matt Watts, Angélisca, Isa Gucchio, Jef Mercelis, Jan Ducheyne, Mika Nagazaki, Patrick Clauwaert, Frank Pay en Teuk Henri. Mogelijks ken je hen van o.a.: Ghinzu, Matt Watts Group, Sharko, Mercelis, Noodzakelijk Kwaad, Wappetonaa of Earthman Doublewood.
Dat het een typisch Brusselse groep is hoor je aan de verschillende muzikale invloeden en ook aan de verschillende talen die ze hanteren binnen dit album: Engels, Nederlands, Frans, Spaans, Noord-Amerikaanse en Afrikaanse talen. Brussel is dan misschien niet altijd even mooi of charmant en veilig, maar deze muziek brengt je toch wel wat opbeurende tonen.
Het eerste nummer slaat meteen op de groep zelf: Individual Friends. De gezapige basgitaar en goede maar doorrookte stem slaat meteen aan. Af en toe meen ik nog andere stemmen te horen. Het doet me een beetje denken aan een relaxte dEUS. Het einde doet me een beetje aan Blade denken (de film). Chillo klinkt net zoals de titel en heeft een lekker Afrikaans tintje. Wederom doet de basgitaar schitterend werk! Your Roses klinkt opgewekt. Ik denk dat ik een contrabas hoor, naast de akoestische en de elektrische gitaar. Het nummer klinkt erg Amerikaans, genre begin jaren 70. Nothing New Under The Sun weerklinkt door de stem enorm breekbaar. Een beetje zoals in de laatste nummers van David Bowie en J. Cash. Ergens klinkt haast de stem van Louis Armstrong (de muzikant). De psychedelische gitaarklanken geven het nummer even een andere wending. Regarde (For Clara & Emma) klinkt zo mooi in het Frans, met een bas die me doet denken aan Senegal. De Vlaamse stem die je tussen de zoete backings hoort geeft het nummer een andere klank. Lijkt me een tip voor de zomer hit van 2021! Iets heftiger en alternatiever klinkt Wake Up. Het spoken word gedeelte geeft het een zekere Daan insteek. Op het einde krijg ik het gevoel dat het nummer veel te kort duurt, maar dat is altijd een goed teken! Low Motion heft een hoog The Velvet Underground gehalte (toch zeker in het begin). Gaandeweg hoor ik zelfs een vrouw meezingen (wat het nog treffender maakt). De man die ik hoor zingen klinkt als een ietwat oudere man die zing alsof hij terugblikt op zijn leven, als ware hij klaar om afscheid te nemen. Hij neemt er zijn tijd voor en geeft aan dat hij het allemaal gezien heeft, door de ogen van een ander. Wederom hoor ik een lekker klinkende baslijn! Discoteca klinkt alternatiever dan de titel doet vermoeden (en daar zit de bas lijn weer voor iets tussen, net als de elektrische gitaar). Ik vermoed dat de vrouw die hier zingt dat in het Spaans doet of in één of andere Zuid-Amerikaanse taal. Het nummer heeft ook wel een zeker zwoel gevoel en een lichte 80’s laagje. Sail Away doet je dan weer zeemzoeterig wegdromen (ik hoor haast eventjes David Bowie een paar woorden meezingen). Tijdens dit nummer hoor je ook goed de Brusselse mengelmoes, de smeltkroes van invloeden en dat terwijl je lekker kan ontspannen en genieten van de warme zonnestralen die plots opduiken bij het beluisteren van dit liedje. White Dresses gaat dan weer de bluesy en melancholische kant op. Wie de man ook is die zingt: hij heeft een prachtige en doorleefde stem! 20 Years klinkt als een overzicht van al wie aan deze schijf meewerkte, waarbij iedereen zijn deel heeft bijgedragen en tevens ook een eerbetoon aan Sanderson Poe (double bass bij Ghinzu) die in 2013 veel te vroeg overleed.
Een mooi geheel, waarvan ik flink heb genoten. In dit Covid-19 era vraag ik me wel af hoe ze dit op het podium gaan brengen (op een veilige manier)? Ik hoop alvast dat het zal kunnen, net als ik hoop dat het aantal sterfte cijfer te wijten aan COVID-19 tegen dan het magische cijfer NUL zal beslaan. In afwachting kunnen we alvast genieten van deze schijf en van streams!
