Winston klinkt als de Vlaamse Nine Inch Nails (op het hoogtepunt): krachtig, alternatief en met goede vocals! Lekker dansbaar (een beetje als Stijn ten tijde van Sexjunkie) en toch stevig (de hardere nummers van De Mens)! Het is genieten van deze Vlaamse klei! Samen met de singel zal de clip op 9 september gereleased worden. Presaven is dus een must!
Voorlopig is er enkel deze teaser, maar ik kon het nummer al volledig beluisteren en was er volledig weg van!
Winston is de band rond Simon Alice René, het verlengstuk van zijn dichterschap. Met zijn eclecto-pop vertelt hij verhalen in ruige rock, dansbare electrobeats of zeemzoete popsongs, maar steeds met het hoekig kantje van een guerrillapoëet.
Als muzikant is Simon niet aan zijn proefstuk toe. Gepseudoniemd bekleedde hij in het verleden al podia van onder meer Humo’s Rock Rally en Limbomania, maar ook als dichter liet hij sporen na. Letterlijk, want met zijn #guerrillapoëzie en jeneverpoëzie kraste hij de voorbije jaren zijn woorden in het Hasselts beton.
En vandaag komen de dichter en de muzikant nog een derde Simon tegen: de graficus. Met Winston als platform schrijft hij niet enkel de teksten en de muziek, hij verzorgt ook het hele artwork via o.a. zeefdruktechnieken.
Versailles is de eerste singel van het album WNSTN. Dit nummer ontstond twee jaar geleden voor de deur van het toenmalig repetitiekot. Wachtend op de rest van de band, in een zomerschaduw, tokkelend op mijn gitaar. Ik repeteerde toen nog in Mechelen; een compleet onbelangrijk detail ware het niet dat er ettelijke kilometers zomernieuws uit mijn autoradio geperst werd. En het is die ergernis die in de tekst vervat zit.
In strikte zin is Versailles een protestlied. Protest tegen de homo politicus, de homo journalistensis en vooral hun bijwijlen symbiotische verhouding tot elkaar. Valt het jou ook op dat hun woorden vaak identiek zijn? En doet dat bij jou ook het kip-of-het-ei-vraagstuk rijzen? Bij mij wel, daar in die zomerschaduw voor het repetitiekot.
Tekstueel bestaat Versailles daarom uit twee delen: het hij-perspectief vertelt het standpunt van de journalist, terwijl het ik-personage de politicus is. Maar van wie zijn de woorden? Van de molenaar die ze maalt, van de acrobaat die ze keert of van de leugenaar die ze verdraait? Maar de kern van Versailles is natuurlijk de schreeuw, de wens, de roep en hoop in het refrein, om als grootsten der geschiedenis bezongen te worden. Als een échte Caesar, Napoleon of Zonnekoning.
Voor de muziek van Versailles greep ik terug naar een van mijn muzikale helden. Het was op het schoolplein van de jonge jaren negentig al niet cool, en vandaag is het nog steeds glad ijs om er volmondig voor uit te komen, maar ik hou van Michael Jackson. Vooral het album Dangerous heeft zich een speciaal plaatsje in mijn leven gebaand. En het was die cd, een eigenhandig gestolen erfstuk, die mijn stereoketen in die vroege jaren 90 amper verliet en zo mee mijn muzieksmaak bepaald heeft. Gelukkig had ik een 6-cd-wisselaar en was er nog plaats om mij te indoctrineren met andere helden…
Maar vandaag vindt dus Michael Jackson als eerste zijn weg naar de muziek van Winston. Op Versailles zijn het vooral de drums van Jam, Way You Wanna Trip On Me en Dangerous die zich hebben opgedrongen. En over de bestiale schreeuw is het natuurlijk ook niet lang nadenken waar die nu juist vandaan komt.
