In 2018 staan er weer heel wat nieuwe releases gepland. Op 26 januari staat alvast de negende plaat van Machine Head gepland om losgelaten te worden op een niets vermoedende wereld. Catharsis is namelijk een verrassende plaat geworden. We hebben er al uitgebreid kennis mee mogen maken en de review lees je hier zeer binnenkort. Eind oktober kwam Robb Flynn alvast naar Brussel in het kader van de Catharsis perstour om meer duiding te geven. In een donkere hotelkamer kregen we de kans om deze goedlachse, vriendelijke doch hongerige en gehaaste man enkele prangende vragen te stellen.
De perstour is alvast een slopend gegeven. Van stad naar stad razen om dagelijks rond de 10-15 interviews te geven kruipt niet in de koude kleren. Wat ik graag eerst wou weten is wat hij van de toiletten vond in België. Een rare vraag? Dat valt niet te ontkennen, maar de heer Flynn had daags voordien op Youtube live zijn uitgebreid beklag gedaan over de Itialiaanse, meer specifiek Romeinse plee's.
"Oh my god, everywhere I went there were just no toilet seats. France did, Italy is a disaster."
Filip : Je bent bezig aan een perstour voor het nieuwe album Catharsis. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
Robb : Geweldig! Het slaat in het algemeen erg goed aan.
Filip : Als fan van het eerste uur moet ik zeggen dat Catharsis me echt heeft verrast, ik bedoel…
(neemt heftig over) – "Wat hebben ze in hemelsnaam gedaan?? Haha, je weet dat ik al zo’n maand of 3-4 Youtube Live en Facebook Live sessies doe op dins- en vrijdagen. Daar heb ik gebruik van gemaakt om iedereen duidelijk te maken dat ze hun verwachtingen best stevig temperen als het over de heaviness gaat. Het is een erg melodieuze plaat, een groovyplaat, een zeer eclectische plaat. Het is waarschijnlijk het minst thrashy sinds een tijdje. Het is ook voor mij niet helemaal duidelijk waarom dat zo is. Er is niet echt een duidelijke reden voor, maar 't is eerder het gevolg van een natuurlijk proces. De muziek zelf begeleidt je naar een bepaalde richting. De eerste nummers die we hadden geschreven waren heavy, simpele songs van ongeveer vier minuten: Beyond The Pale en Screaming At The Sun. Dan dachten we “f*ck man, dit is geweldig!”. Je hebt niet altijd songs nodig die acht minuten duren met een intro van anderhalve minuut. Voor Dave bracht deze muziek herinneringen in hem op van The More Things Change, ik had eerder een "Ten Ton Hammer" gevoel."
Op Bloodstone & Diamonds staat "Beneath The Silt", en dat was een song waar ik toch enkele luisterbeurten voor nodig had. En laat net dat het type sound zijn dat je wat vaker hoort op Catharsis. Deze laatste plaat is de eerste van hen die naar mijn (Filip) mening tijd nodig heeft om te groeien.
Florian : Na The Blackening kwam Into The Locustgevolgd door Bloodstone & Diamonds. Het valt op dat de sound van Machine Head een bepaalde richting uit aan het gaan is. Zie je de vorige albums als een soort voorbereiding?
"Ik denk dat elke plaat een snapshot is van waar wij met zen vieren staan op dat moment. Wat er daarna gebeurt, dat weten we nooit op voorhand. Weet je, ik kan hier rustig verkondigen dat de volgende plaat weer super thrashy gaat zijn maar wie weet wordt het een plaat vol ballads (lacht). Er is echt een vreemde misvatting over hoe muziek wordt geschreven. Denk je dat Jimmy Page en Robert Plant“Stairway To Heaven” op één uur hebben schreven? Euh, neen dus. Men denkt dat er een soort plan bestaat : schrijf op die manier, dat zal zo gaan klinken… Zo is het nooit bij ons. En zelfs in het geval dat er een idee is, zal het haast altijd anders uitdraaien. Ik vind dat je continu open moet staan voor wat je op dat moment aan het creëren bent. Je moet het de tijd gunnen voor dat je beslist of dit is hoe je wilt dat het is. Toen we The Blackening schreven waren de vier eerste songs die we schreven de kortste van dat album: "Aesthetics Of Hate", "Now I Lay Thee Down", "Beautiful Mourning" en "Slenderous". De vijf daarop volgende maanden was er geen enkele duidelijk indicatie dat we plots songs zouden creëren die meer dan tien minuten duurden. Maar dat gebeurde toch en we vonden het fantastisch tot ik ongeveer een maand voor de opnames begon te denken dat we het ons wel erg moeilijk aan het maken waren. Vier songs van meer dan tien minuten? Moet dat nu echt? We moeten ze wat inkorten. We elimineerden na lang beraad vier overbodige minuten en bleven dan met songs zitten van zes minuten. Dus dat lag dichter bij hoe we normaal schrijven. De overbodige minuten vonden we zeker niet slecht, maar ik vergelijk het graag met rondjes blijven draaien in een looping: op een gegeven moment heb je het wel weer gehad. Het gaf ons geen extra plezier om zo’n song te spelen. Bij The Blackening had ik ook het gevoel dat alles juist zat. In interviews uit die tijd hoor je me ook duidelijk hopen dat de fans dit zouden appreciëren. Gelukkig deden ze dat ook."
Filip : Ikzelf ben erg benieuwd naar de algemene reacties op het album. Je weet dat het erg in is om bij bands die al meer dan 20 jaar meedraaien te gaan roepen dat ze terug naar hun roots moeten gaan. Ik vermoed dat de roep na Catharsis net iets luider zal klinken.
(enthousiaste lach) – "Haha, waarschijnlijk! Dat denk ik ook wel. En daarom probeer ik zo eerlijk en duidelijk mogelijk te zijn: als je The Blackening verwacht: dat is het niét."
Filip : Exact. Het eerste dat ik dacht toen ik je waarschuwing hoorde was : ai, hij bereidt ons voor op een grote schok.
"Dat deed ik ook. Want weet je, het is erg makkelijk voor bands om reclame te maken door aan te kondigen dat het nieuwe album hun meest heavy en brutale plaat zal worden en dat het hun beste plaat wordt. Dat kan ik ook. Ik kan ook iedereen doen denken dat het als f*cking Reign In Blood klinkt, maar dat doe ik dus niet."
Filip : Maar het blijft wel 100% Machine Head.
"Zeer zeker. Naar mijn mening zijn er twee denkpistes wanneer je een (metal)band bent. De eerste piste is de piste van de constante: altijd hetzelfde blijven en het liefst van al qua sound niet te fel evolueren. Daar is uiteraard niets mis mee en dat werkt ook voor een hele hoop bands én fans. Dan is er die andere piste waar je continu probeert te evolueren op allerlei vlakken. Dat soort bands zijn mijn grote voorbeeld: The Beatles, The Cure, zélfs Slayer (men zegt dat ze niet veranderen maar dat deden ze wel degelijk!). Voor mij is dat toch het spannendste. Neem nu The Beatles die in een tijdspanne van tien jaar meer evolueerden dan eender wie in de muzikale geschiedenis, en het was gewéldig! Ze namen hun fans mee op een avontuur. Ze hebben onderweg een deel fans verloren, maar ook weer nieuwe opgepikt. Veel mensen die niet zozeer van hun evolutie konden genieten doen dat nu waarschijnlijk wel. Zoiets heeft soms tijd nodig. Dat is mijn doel: evolueren. Niets blijft immers hetzelfde. AC/DC’s laatste plaat was meer van hetzelfde en it sucked. Als ik AC/DC wil horen zet ik wel een klassieker op van vroeger. Ik wil geen nieuwe song horen die klinkt alsof ie in de jaren ’80 is opgenomen."
Filip : De tweede piste is voor mij ook de meest interessante. Als fan evolueer ik van stijl tot stijl en kom ik er soms opnieuw tegen.
"Helemaal mee eens!"
Filip : Wat ik ook heb opgemerkt op Catharsis is dat sommige delen van de plaat het niet slecht zouden doen als soundtrack voor een of andere film. Bv Heavy Lies The Crown, Behind The Mask en het begin van Catharsis. En plots hoor je in Grind You Down grunts.
(blij) "Geweldig, leuk dat je dat opmerkt. Voor mij is de hele plaat echter een soort soundtrack.
En ja die grunts komen van Jared. We probeerden op die song enkele verschillende effecten en de grunts klonken het vetst. Hij zingt best wel vaak mee op Cahtarsis, vaak in harmonie. Weer een knipoogje naar de Beatles met Jon & Paul."
Florian : Jared is “nieuw” in Machine Head, wat is zijn bijdrage bij het componeren?
(verbaasd) "Wel hij zit al vier jaar bij ons, dat is langer dan sommige bands bestaan haha. Hij lijkt dus helemaal niet ‘nieuw’ voor ons. Het is leuk om met hem samen te werken. Hij is een geweldige bassist en zanger. Hij voegt leuke dingen toe die volgens mij niet zouden gebeurd zijn indien hij er niet was. Hij helpt ook prima mee met de vocale melodieën en heeft mee geholpen met de teksten."
Florian : Hoop je nieuwe fans te bereiken met Catharsis?
"Ik heb er geen flauw idee van, ik bekijk het ook nooit vanuit dat standpunt. Ik ben een artiest en ik volg mijn hart wanneer ik muziek creëer. Ik schrijf hoe ik het wil horen. Als dat werkt bij anderen :prima! Maar ik kan onmogelijk zeker weten wat mensen verwachten. Zoals ik reeds zei verandert er veel in het leven. Mensen veranderen, en fans en hun muzikale voorkeur dus ook. Wij doen ons ding en gelukkig voor ons volgen veel fans ons daarin. We bestaan nu reeds 25 jaar en dit is ons negende plaat. We worden wereldwijd gerespecteerd en zo kan ik gerust mijn hart blijven volgen. Wat gaan mensen in de toekomst van ons vinden? Niemand die het weet. We willen uiteraard allemaal dat mensen je muziek geweldig vinden. Maar het is erg onrealitsich om te denken dat iedereen dat zomaar gaat doen."
Filip : Hoe is een song als Bastard ontstaan? Ik ben die eerder al op Youtube tegen gekomen (a capella & gitaar). Nu heb ik er een groot Dropkick Murphy’s gevoel bij.
"Right on, voor mij is en blijft het een simpele folk song. Het is eigenlijk niet meer dan vier akkoorden die ik al een miljoen keer heb gespeeld en dat is nog altijd de beste manier om een verhaal te vertellen. En deze song is een verhaal. Het gaat over een conversatie die ik had met mijn twee zonen na de verkiezing van Trump. Ik heb de tekst geschreven en het voorgelegd aan de band met de vraag of ze het ok vonden dat ik dit op youtube zou zetten. Ze vonden het leuk dus zo geschiedde. Op dat moment dacht ik dat de kous daarmee af was. Ik liet het los en het was niet het plan dat dit op de nieuwe plaat terecht zou komen. We waren immers nog niet erg lang gestart met het schrijfproces voor Catharsis. Toen dat proces evolueerde kwam ik op een gegeven moment aan de track "Eulogy" waar ik een soort trippy vocalen gebruik. Ik kwam aan het reffrein en ik merkte plots dat de akkoorden die ik daarvoor gebruikte die van .. "Bastards" waren. Het zat wel in een heel andere key maar plots merkte ik : oh shit, dit is Bastards! That’s fucking cool man. Tekstueel kwam het concept van "Bastards" meer en meer in andere songs terecht en werd het plots het concept voor Catharsis. “Don’t let the bastards grind you down. Be Bold, be strange, don’t let their fears make you affraid. Machine Head heeft altijd teksten gehad die mensen kracht geven: "Ten Ton Hammer" of bv "Imperium". Maar bij "Bastards" had ik een speciaal gevoel. Ik overtuigde de anderen om deze song een kans te geven. Ik ben gestart om gebruik te maken van een crazy two handed six finger tapped thing en stemde omlaag naar F zodat het meer als ons klonk en we zijn er voor gegaan. Geweldig dat je dat leuk vond!"
Filip : Dat is een van de songs die wel wat moest groeien.
"Ja, dat geloof ik!"
Florian : Sinds Into The Locust lijk je je zachtere stem meer en meer te gebruiken. Is dat iets waar je bewust voor gaat?
"Ik denk dat die kant van mijn vocalen er altijd al geweest is. Om één of andere reden wordt Machine Head vaak ingedeeld in de de heavy kant van de dingen. Onze softere kant lijkt wel genegeerd te worden. Songs als "None But My Own", "Violate", "The Burning Red", "Silver", "Descent The Shades Of Night" en "Darkness Within" zijn nog maar een paar voorbeelden daarvan. Het zijn haast ballads, alleen iets heavier en more fucked up (lacht). Maar weet je, op Catharsis is er zonder dat daarvoor een specifieke reden achter te zoeken is meer softe zang te horen. Ik heb geprobeerd om meer heavy te zingen op bepaalde stukken maar dat klonk niet juist dus heb ik de softere stukken behouden."
Filip : Wat is er gebeurd met de track “Is There Anybody Out There”?
"Dat was een standalone track. Dat is wat zo cool is aan muziek maken in 2017. We kunnen gewoon een song op de wereld los laten door het digitaal uit te brengen en dus niet af te hangen van een cd. Deze song was bedoeld als gewone single zonder dat daar een plaat bij hoorde. We gingen voor een lange tijd op tour vertrekken en ik wou nog graag iets nieuws uitbrengen. Het is nu nummer 2 op Spotify na een jaar. Dat is zo geweldig cool dat zoiets kan. Het is zelfs populairder dan “Now We Die” op dit moment!"
Florian : Over touren gesproken: klopt het dat jullie enkel nog maar concerten willen plannen zonder support om langer te kunnen spelen?
"Ja, maar dat is wat we eigenlijk al zo’n twee à drie jaar doen momenteel. Onze laatste 200 shows waren allemaal gewoon “an evening with Machine Head”."
Florian : Geen festivals dus?
"Geen festivals! We speelden al 25 jaar op festivals, dat is een lange tijd. En … ik haat het. Ik haat het om tussen 150 f*cking bands te staan. Ik haat het om te moeten kakken in een mobiel, slecht toilet. Ik haat het om shitty festival food te moeten eten en ik haat het om in 40 graden of gietende regen te staan spelen voor weken op een rij.
We zijn festivals gestart toen ze nog kleinschaliger waren. Je had een festival als Donington waar er acht band sspeelden en nu krijg je er 160 voor je neus. Indertijd kon een festival je maken. Het kon een game changer zijn. Je trok veel fans aan, je verkocht meer albums en je verkocht meer merchandise. En ik heb al langer het gevoel dat dat niet meer zo is. De wereld is veranderd. Nu maakt het veel mensen geen fluit meer uit wie er op het podium staat. Het kan voor hen om het even wie zijn. Iedereen kan een circle pit rond de P.A. laten draaien. Iedereen kan hen mee doen schreeuwen. Wij kunnen daar ook voor zorgen maar daar is het mij allemaal niet meer om te doen. Ik wil een band met het publiek dat voor me staat en dat is niet meer het geval op grote festivals.
In 2014 hebben we dan ook beslist om daar mee te stoppen. En uiteraard heeft iedereen daar een verkondigbare mening over in deze tijd. Toen we de beslissing namen om aan de reeks “An evening with Machine Head” te beginnen wou ik dat dit voor lange tijd zo zou zijn. Dit is wat we wilden doen en het was best wel een moeilijke beslissing. Festivals verdienen namelijk zeer goed. En voor onze reeks concerten lagen de onkosten ook een pak hoger. Maar we hebben toch beslist om ons hart te volgen. En het werkte. Al die concerten waren geweldig. Een groot scusses voor ons als artiest, want het gaf een erg bevrijdend gevoel om voor 2,5 tot 3 uur te mogen spelen. Je speelt niet meer voor 30 000 mensen wat op zich ook een thrill is, maar het beviel ons enorm. De connectie is er elke avond en we kunnen songs spelen die we anders niet kunnen spelen. Fans wandelden elke avond tevreden naar huis. Wij waren tevreden. En daar draait het om voor ons. We hebben onszelf en de situatie geëvalueerd en tot die beslissing gekomen. En dat werkt nu maar daarom niet in de toekomst omdat de dingen altijd blijven veranderen.
De muziekwereld ondergaat grote veranderingen en we moesten eens flink in de spiegel kijken en nagaan waar we naartoe wilden. Welke status willen we? Willen we optreden en elke avond bij een pakket bands horen of willen we wat een artiest als Springsteen heeft? Bij Springsteen vraagt echt niemand wie de openende bands zijn want die zijn er niet. Het is gewoon Springsteen, het is gewoon U2. Dat is de status die we willen. Ik vind dat metalbands de lat hoger moeten durven leggen voor hunzelf. Het was voor ons de beste beslissing."
Filip Vanhoof en Florian Cassier
