Op 6 oktober komt er een gloednieuwe plaat op de markt van Nele Needs A Holiday. Voor haar nieuwste plaat Love Yeah vond Nele Needs A Holiday haar inspiratie bij de liefde. De nieuwste schijf komt op de markt via Compagnie Cornelius en NEWS RECORDS. Wij hadden een fijn gesprek over heden, verleden en toekomst. Onze recensie van 'Love Yeah' kunnen jullie hier/ nog eens nalezen.
Waar komt de artiesten naam ' Nele Needs a Holiday' feitelijk vandaan?
Ik was op zoek naar een naam die bitterzoet was. Ik hou van de vrolijke klank van het woord Holiday en de alliteratie met mijn eigen naam. Tegelijkertijd is het een bandnaam die pijnlijk waar is. Nood hebben aan vakantie is iets waar ongeveer iedereen zich wel in kan herkennen. Vraag een willekeurig persoon hoe het gaat, en de kans is groot dat het antwoord 'druk' is.
In een ander interview heb ik gelezen dat je behoefte hebt aan vakantie. Heb je ondertussen al vakantie kunnen nemen?
Ik heb weinig talent voor vakantie. Onlangs heb ik een week Italië geprobeerd. Lag ik daar in een prachtig landschap te stressen over zowat alles. De enige momenten waarop ik mijn kop afgezet krijg is wanneer ik op een podium sta. Dan denk ik voor één keer niet aan alle mailtjes die ik nog moet sturen. Optreden is voor mij meer ontspanning dan zonnekloppen.
Is het kort door de bocht als ik stel dat 'Love Yeah' alle aspecten van de liefde omvat?
Er worden in elk geval een paar aspecten belicht die vaak onder de mat worden geveegd, zowel in het dagelijkse leven als in de popmuziek. Popliedjes gaan vaak over ofwel het begin van een relatie en de bijbehorende roze wolk, ofwel het einde ervan, wanneer die wolk zwart wordt en begint te regenen. Al wat daarvan afwijkt wordt veel minder vaak bezongen, waardoor ik vaak het gevoel dat mijn eigen relaties afwijken van de populaire norm. Dus wou ik een plaat maken over de liefde zoals ik ze beleef, in het echt, met alle rommelige shit die erbij hoort, alle twijfels en angsten. Volgens mij is het een heel eerlijke liefdesplaat geworden.
Hoe is de fantasie rond het concept eigenlijk ontstaan? Best een interessante en unieke kijk op de zaak moet ik zeggen.
Ik had een stuk of twintig demo's klaar, en wist niet welke ik op de plaat zou zetten. De producer, Richie Stevens, raadde mij aan een verhaal te schrijven en te kijken welke nummers in het verhaal passen. Zo is "Whole Waffle Love" ontstaan, een verhaal over een alien die naar de aarde komt om uit te vissen hoe liefde werkt. Zo voel ik mij zelf ook vaak: alsof ik van een andere planeet kom. Ik zie mensen rond mij gelukkige koppeltjes vormen en ik heb geen idee hoe ze het doen.
Bent u het ermee eens dat dit een heel Filmisch album is, ik moet er vooral beelden bij 'bedenken ' om het te begrijpen? En was dat ook de bedoeling?
Dat klopt! De plaat is als de soundtrack van een film. Het verhaal van die film stuurt de muziek. Voor mij is Nele Needs A Holiday meer dan enkel muziek een audiovisueel project. Mijn videoclips vormen daar een deel van. Samen met Stout! filmpjesmakerij heb ik voor elk nummer van mijn vorige plaat een videoclip gemaakt. Dat hoop ik voor deze plaat ook te kunnen doen.
We kunnen ook geen muziekstijl of een label op kleven, wat alleen maar kan gezien worden als een extra pluspunt. Hoe zou u zelf u 'muziekstijl' die je brengt omschrijven?
In de eerste plaats ben ik verhalenverteller. Ik schrijf mijn nummers met de tekst als uitgangspunt. Als ik mijn eigen muziek probeer te omschrijven zal dat vaak aan de hand van de tekst zijn. Ik noem het soms Hyper Realistische Pop. De muziek die daarrond wordt gewezen is zeer eclectisch: op deze plaat gaat het van calypso over rockabilly over een pianoballade naar synthesizer rock. En toch heb ik gevoel dat het allemaal deel is van hetzelfde "Nele Needs A Holiday" universum.
Gaat u met deze nieuwe Cd ook op tournee dit najaar? Waar kunnen we u bewonderen?
We hebben een paar heel fijne release concerten in België geplant, 14 oktober in de AB in Brussel (info: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/evenementen/nele-needs-a-holiday/20324/),19 oktober in de Minard in Gent, op 8 november in Trix in Antwerpen en op 24 november in De Zwerver in Leffinge. We hebben ook buitenlandse plannen voor deze plaat. Later in het najaar hebben we een release tour door Nederland gepland, en voor 2018 staat Duitsland op het programma.
Naast uw activiteiten als zangeres bent u ook o.a. actrice? Was dat een inspiratiebron voor het schrijven van songs?
Ik heb een dramatische persoonlijkheid, laat ik het zo maar zeggen. Mijn emoties gaan nooit ongemerkt voorbij. Mijn groot geluk is dat ik er liedjes over kan schrijven. Mijn ervaring als actrice heeft mij zeker geholpen met op een podium te staan. Bij onze optredens zijn de bindteksten bijna net zo lang als de nummers. Een concert van Nele Needs A Holiday is ook een beetje een theaterstuk.
Als klap op de vuurpijl schrijft u ook columns voor een krant. Over muziek? Kunst? Over wat schrijft u doorgaans?
Ik ben die column voor De Standaard beginnen schrijven toen ik in 2014 naar Londen verhuisde. Ik beschrijf hoe ik hier als muzikant probeer te overleven, telkens aan de hand van een muzieknummer. Uiteindelijk doe ik in die column ongeveer hetzelfde als in mijn liedjes: mijn eigen bestaan relativeren.
Een belangrijke vraag daarbij, heeft u nog tijd over om te ontspannen? Een dag duurt maar 24u hoor.
Het klinkt misschien onwaarschijnlijk, maar ik slaap heel veel. Als ik kan, tien uur per nacht. Gelukkig ben ik freelancer en kan ik mijn dagen zelf inplannen. Ik moet niet elke dag om zes uur op om de files en een baas te gaan trotseren. Daar ben ik heel dankbaar voor.
Voorafgaande aan uw debuut ‘It’s my party’ ben je heel lang op tournee geweest, heb ik gelezen. Waarom heeft het zo lang geduurd eer dat debuut er is gekomen?
Toen ik voor de eerste keer als muzikant op een podium stond, kon ik misschien drie akkoorden op mijn ukelele en bespeelde ik mijn piano als was het een typemachine: met twee vingers. In mijn begindagen heb ik het vaker gehaald op charme dan op muzikaliteit. Zelfs toen ik de finale van de Rock Rally lukte het me nog niet om drie nummers te spelen zonder af en toe het foute akkoord aan te slaan. Maar ondertussen stond ik toch maar mooi in die finale. Waarom? Omdat ik iets te vertellen heb, denk ik, en omdat de akkoorden daaraan ondergeschikt waren. Live worden fouten gemakkelijk vergeven, zeker als ze deel van je act zijn. Maar ik wist dat ik dat op plaat niet kon riskeren. Dus ben ik als een gek gaan oefenen en optreden, dingen uitproberen en weer wegsmijten. Ik heb mijn eerste plaat pas gemaakt toen ik voelde dat ik er als muzikant klaar voor was.
Jouw debuut bleek een heel dansbare samensmelting te zijn tussen pop en cabaret. Dat keert nu ook min of meer terug. Bent u het daar mee eens? Wat is de grote verandering sinds het debuut?
Ik ben nog steeds heel blij met It's My Party. Koen Gisen heeft daar als producer geweldig werk verricht. Het verschil met Love Yeah is dat ik voor mijn tweede plaat van een wit blad kon beginnen. Op mijn debuut stonden nummers die ik live misschien al zeven jaar speelde, over heel uiteenlopende onderwerpen, die allemaal op één plaat zijn terecht gekomen. Voor Love Yeah ben ik nummers beginnen schrijven met een plaat in gedachten, waardoor ik meer kon nadenken over de plaat in zijn geheel, met een conceptplaat tot gevolg.
Heeft dat debuut deuren geopend?
Mijn muziekcarrière is van het traag groeiende soort. Ik ben al tien jaar bezig, concert per concert, fan per fan, mijn muziek de wereld in te sturen. Bijna alles wat ik heb bereikt, heb ik op eigen kracht gedaan. Dat debuut heb ik helemaal zelf verwezenlijkt. Sinds die plaat heb ik hulp van mijn manager Jef, die veel werklast van mijn schouder neemt.
Wie zijn, op muzikaal vlak, eigenlijk je grote invloeden? Ik heb ergens gelezen dat je een vurige fan bent van Beyonce?
Mijn muzikale invloeden gaan van The Moldy Peaches tot Sebastiaan de Krab. En inderdaad, Beyoncé is een heldin. Lemonade is een plaat waar je niet omheen kan. Misschien ben ik nog meer fan van Beyoncé als icoon dan als muzikant. Een zwarte vrouw met drie kinderen die haar eigen baas is, de wereld regeert met haar muziek, en haar overspelige man lik op stuk geeft. Vijftig jaar geleden was het niet waar geweest. Van die evolutie word ik heel blij - ook al is er nog veel werk aan de winkel.
Naast muzikale helden, zijn er ook invloeden uit film en kunst?
Ik ben ook niet vies van een goede musical. Singing In The Rain is één van de beste films ooit gemaakt.
Terugkijkende naar het verleden. Zijn er dingen die je nu anders zou aanpakken, weten wat je nu weet?
Ik zou nooit meer op dieet gaan.
Wat zijn de verdere toekomstplannen, buiten het gedoodverfde wereld dominantie?
Ik blijf zoeken naar manieren om muziek en verhalen te combineren. Misschien wordt mijn volgende plaat wel een volwaardige musical. Voor de rest blijf ik in Londen wonen, mijn column schrijven, en als theaterregisseur werken bij The Lyric, een theater in West-Londen. Ik kan niet kiezen en dat vind ik prima.
Hoe sta je tegenover het streamen van platen, zoals via Spotify en dergelijke? Is er nog toekomst voor de CD industrie denk je?
De muziekindustrie is democratischer geworden, je hebt geen platenfirma meer nodig om een publiek te bereiken. Dat is goed nieuws voor mensen als ik die geen mainstream muziek maken. Via mijn webshop wordt er steeds meer vinyl verkocht. CD verkoop gaat onherroepelijk naar beneden, maar in ruil heb je veel meer andere kanalen om je muziek aan de man te brengen. Als Spotify zijn artiesten nu ook nog een eerlijker prijs zou betalen per stream dan komt het helemaal goed.
Bedankt voor dit fijne interview.
