Dave Cerpentier (oprichter van Dark Entries & gewezen organisator van fuiven en concerten)

Interviews:Nederlands

Van Muylem 17 november 2024

Dave Cerpentier is iemand die ik leerde kennen als hoofdredacteur van Dark Entries (toen het nog in papieren versie verscheen). Dark Entries was het eerste New Wave blad waarvoor ik schreef (daarvoor schreef ik oa voor Nitro, AZ Publi Magazine en de Gazet van Jette). Dave liet een diepe indruk na, vooral als manager en als iemand die er in slaagde om een team doorheen een woelige periode te loodsen. Een periode waarin er twee kampen waren: Gent en Waregem (de hoofdzetel van Dark Entries lag in Sint-Niklaas). Het ging er hard aan toe en er kwam ook een advocaat aan te pas. Wie overliep naar de vijand mocht het jaren nadien nog bekopen (zelf mogen ondervinden, helaas). Een goede kapitein was dus broodnodig en dat is nu net de perfect beschrijving als het gaat over Dave Cerpentier …

Je bent de oprichter van het Dark Entries fanzine (toen nog in papieren versie). Het was een moedige eerste stap. Hoe kijk je daarop terug?

Ik was eigenlijk al eerder begonnen met iets anders. Ik kijk naar de periode begin jaren ’90, toen héél veel nieuwe dingen uitkwamen, met groepen als Plastic Noise Experience (PNE), Project Picthfork, … ik was daar fan van maar ik merkte dat die niet gekend waren in België en ik wou die wat meer naambekendheid geven in ons land. Er was eerst een Dark Entries radio programma (op Radio Progres), we gaven ook sporadisch fuiven. Die vonden destijds in Beveren plaats en wij mochten daar tot middernacht ons ding doen. Wij draaiden alleen maar New Wave en nadien namen 2 andere DJ’s over en die draaiden dan de muziek die toen populair was en dan spreken we over: Nirvana, Primus enz. Wij draaiden tijdens onze set nummers van oa Project Pitchfork, … Ik heb in die tijd ook een Engelstalig tijdschrift onder de naam Exodus uitgegeven. Het was maar een kort leven beschoren omdat de oprichter (Ben Sadoine) ermee is gestopt na 1 edittie. Op dat moment waren er wel wat tijdschriften in datzelfde genre maar geen enkel was in het Nederlands. Je had Side-line, Noising Therapy uit Frankrijk, veel in het Duits ook (Zillo, Glasnost,…). Ik zag echter dat die niet zo gemakkelijk de weg vonden naar het Vlaamse publiek. Ik was dus eerst begonnen via de lokale radio en enkele fuiven om die Duitse groepen te promoten en zag dat er een gat in de markt was: een Vlaamstalig magazine.

Was Gert Mees de man die je toen al steunde?

Laten we zeggen dat ik de eerste twee edities helemaal alleen heb geschreven en Dany Stuer deed de lay-out. Gert Mees is erbij gekomen vanaf het derde magazine. Zo is het dan beginnen groeien en kwamen er geleidelijk aan meer mensen bij.

Dark Entries was toen actief in jeugdhuis Kompas (de oude locatie), ‘t Syndroom (fuifzaal bestaat niet meer) …

In ’t Kompas hebben we met Dark Entries nooit fuiven gegeven. Dat was Creatures Of The Night. We hebben wel éénmalig een Dark Entries fuif gegeven in de Limelight in Antwerpen en een fuif in den Twieoo in Gent). Al de rest van onze fuiven vonden plaats in ‘t Syndroom. Het eerste optreden dat we ooit planden, was Nosferatu. Helaas is dat niet kunnen doorgaan. Dat was toen onze eerste samenwerking met Alain (Meulebrouck). Hij heeft ons moeten bellen met de boodschap dat ze niet konden en op de dag zelf hebben we ze dan moeten vervangen door The Breath of Life. Het tweede optreden in ‘t Syndroom was ook in samenwerking met Alain, dat was Project Pitchfork. Die speelden dan de dag ervoor of de dag erna in Waregem. Een jaar later herhaalden we dat nog eens. Nu, na mijn periode bij Dark Entries heb ik wel nog gewerkt als muziekprogrammator in ’t Kompas. En voor Dark Entries gaf ik fuiven en organiseerde ik optredens in jeugdhuis Clichee, wat later van naam zou veranderen in jeugdhuis Kompas.

In de periode dat ik zelf voor Dark Entries schreef, vonden de redactievergaderingen daar wel plaats. Ik herinner me nog goed dat je toen ook als kapitein van het schip vaak moest tussenkomen om te vermijden dat er te vaak over de interne strijd werd gesproken en dat de focus verzet werd naar: wie schrijft over wat.

Ik herinner me ook dat we vaak vergaderden in een café aan de markt en in ‘t Syndroom, het is wel allemaal lang geleden.

In ‘t Kompas had je ook fuiven, waar oa Angelo actief was …

Dat was onder de naam Creatures of The Night. Dat was Angelo en nog een héél team.

Het was overigens tijdens één van die fuiven dat we elkaar voor het eerst spraken.

Dat is héél lang geleden.

Een lastige vraag: wat is er uiteindelijk misgelopen tussen Dark Entries en Alain?

We hebben zowel goed samengewerkt als dat er af en toe woorden vielen en discussies waren. Ik kan mijn kijk op de geschiedenis geven maar dat is natuurlijk maar 1 kant van het verhaal. Je zou het eigenlijk ook aan Alain moeten vragen. Kijk, op dat moment waren er wel wat fuiven en optredens in België. Steeds meer mensen gingen dingen organiseren en dat is niet altijd evident binnen dit genre. Alain stoorde zich aan die wildgroei aan fuiven en concerten. Dat zorgde voor “dodelijke” concurrentie en daar werd niemand financieel beter van. Nu je moet weten: wat hij organiseerde, daar kwam wel het grootste budget bij kijken. Wat niet veel mensen goed beseffen, is dat hij de muziek die vanuit Duitsland kwam als eerste op een professionele manier naar België heeft gebracht. Ik heb zelf het allereerste optreden van PNE in ons land mogen organiseren, met Suicide Commando toen in het voorprogramma. Dat was overigens het allereerste optreden ooit van Suicide Commando. Dit vond nog plaats voor er sprake was van Dark Entries, in de Clichee. Het was een fantastisch concept, maar dat was bijlange niet zo professioneel als hoe Alain dat deed. Het jaar voordien organiseerden wij ook een festival met onder meer Corpus Delicti , maar de professionaliteit (en het bijhorende financiële plaatje) van wat Alain deed met zijn eerste festival (Danse Macabre) lag véél hoger. Op dat vlak was hij het voorbeeld. Hij zorgde ervoor dat die groepen op een zeer professionele manier in ons land werden geboekt en dat kost handen vol geld. Je gaat daar niet rijk van worden en dan kan je wel concurrentie missen als kiespijn. Daarom lag hij geregeld in de clinch met andere organisatoren. Dat is hoe ik het zie. Er is een goed voorbeeld van hoe het kan mislopen: wij hadden een Dark Entries fuif met DJ’s van Side-Line in ’t Syndroom (elke derde zaterdag van de maand organiseerden we een fuif). Op diezelfde dag organiseerden zowel Bernd Backelandt als Alain ook iets. Daar doe je niemand een plezier mee. Je doet elkaar pijn op deze manier. Alain wou de zaken beter op elkaar afstellen en wou hierin een leidende rol maar niet iedereen aanvaardde dat.

Helaas bestaat dit pijnpunt in 2024 nog altijd. Het is overigens een goede gedachte vanuit Alain zijn kant, want uiteindelijk knijp je door verkeerde programmatie elkaar dood of snij je elkaar een arm af.

Klopt maar zoals gezegd aanvaardde niet iedereen zijn leidende rol en leven we in een vrije markt.

Wat me is bijgebleven, is dat jij als kapitein van het schip steeds probeerde om ook tijdens de (redactie)vergaderingen weg te gaan van situaties waarbij mensen eerder spraken over situaties, klachten, concurrentie enz en de focus te leggen op de muziek en het werk te verdelen: wie doet wat, wie bespreekt wat, …

We hadden een vast stramien: elke derde zaterdag van de maand organiseerden we een fuif en/of concert en we wisten dat de fuif met de DJ’s van Side-Line minder volk zouden trekken door de concurrentie die dag, maar wij waren niet van plan om af te stappen van ons vast stramien. De concerten wisten we overigens te bekostigen met de opbrengsten van de fuiven en we bleven bij onze principes van ons stramien. Het was niet aan ons om onze vast afspraak te veranderen voor een éénmalig iets. Het is net als de gage die we aan de groepen beloofden: eens een bedrag afgesproken, kwamen we daar niet op terug (ook al was er minder volk dan voorzien en was het te nipt of werd het financieel lastig). Een deal is een deal. Ach, na al die jaren heb ik geleerd dat velen problemen hebben om hun verantwoordelijkheid op te nemen. Vaak zie ik dat mensen hun verantwoordelijkheid afschuiven en op zoek gaan naar een schuldige, slachtoffer spelen ... Je kan blijven zagen en klagen, maar daarmee kom je niet vooruit. “For things to change, YOU have to change” zei Jim Rohn. Of nog: “Don’t wish it was easier, wish YOU were better”.

Een anekdote die velen allicht vergeten zijn, maar destijds maakte de buitenwipper een gigantische fout door een DJ weg te sturen op het moment dat hij zich kwam aanmelden. Het euvel vond plaats in ‘t Syndroom: een DJ kwam aan met zijn wagen vlakbij de ingang, met bonkende bassen die uit zijn luidsprekers knalden en was vrij kleurig gekleed (hij moest draaien op een New Wave fuif). Vertel eens …

Ik heb het helaas niet zelf gezien, maar wat je zegt komt wel overeen met wat ze me nadien vertelden. Het is Gert die het me is komen vertellen en ik mocht dan voor een bomvolle zaal aankondigen dat hij niet zou draaien. We hebben het over Richard 23 (Front 242). Ik heb begrepen dat hij met zijn wagen doorheen de smalle gang tot aan de deur van de zaal wou rijden. Nu mensen die de omgeving kennen die weten dat het een smalle doorgang is die daar eigenlijk niet voor gemaakt is. De buitenwipper was ook niet meteen meegaand en er moet echt wel een hevige discussie geweest zijn tussen beiden. Wat er juist gezegd is geweest tussen die twee weet ik niet, maar het resultaat was wel dat hij gewoon terug vertrokken is zonder zijn Dj set te spelen. Er waren nochtans één a twee andere leden van Front 242 aanwezig in de zaal, dus die discussie moet echt van die aard geweest zijn dat hij geen zin meer had om die avond nog zijn ding te doen. Nu, er was die avond ongelooflijk véél volk, dus het was toen wel een succes.

Over de opzet van die fuif: over de Final Party is er nog een grappige anekdote. De fuiven en de optredens, dat waren Gert en ik. Niemand anders van het schrijversteam van Dark Entries had zin om daar mee te helpen. De medewerkers van de fuiven en concerten waren ook allemaal andere mensen en hadden niets te doen met het Dark Entries magazine. Dany deed wel de lay-out van de flyers en de affiches. Toen Gert en ik hadden besloten om te stoppen met Dark Entries zat er op dat moment wel flink wat geld in de kassa. Nu konden we de anderen niet tegenhouden om verder te gaan met Dark Entries, maar we vonden dat ze maar zelf moesten werken voor het geld en we wilden al het geld uit de kassa gebruiken om een groots eindfeest te organiseren. Het geld moest dus allemaal opgebruikt worden. Vandaar ook dat we zorgden voor een pré-party met gratis hapjes en drankjes voor een ruime guestlist (een 100-tal mensen). Wat ik niet zal vergeten, is dat we ongeveer 1100 betalende mensen aan de inkom hal hadden en het drankrecord is met ongeveer 1000 consumpties verbroken. Het vorige record stond op naam van een gelijkaardige fuif waar Tom Barman van dEUS is komen draaien (wat ook in die periode een echt grote naam was). Dat was iets waarop we best fier waren, maar dat was niet onze opzet: het geld moest op en we bereikten het tegendeel. We maakten uiteindelijk nog meer winst.

Dit was eindigen op een hoogtepunt.

Inderdaad: we hebben dit het jaar daarop nog eens gedaan, maar toen hadden we iets minder volk. Er was overigens oorspronkelijk nog een derde editie voorzien, maar die is uiteindelijk niet doorgegaan.

Wat was eigenlijk de reden waarom je wou stoppen als eindredacteur, met de fuiven, de concerten, … ?

Dat is een héél goede vraag. In hoofdzaak: het magazine werd een sleur. Deadlines enz. Nu ik heb wel de eerste twee edities zelf volgeschreven, maar ik zie mezelf niet als een goede schrijver. Het is nooit mijn sterkste punt geweest, maar iemand moest het doen als je een tijdschrift start en in het begin was ik die persoon. Ik vergelijk het nu even met een ondernemer (op héél kleine schaal dan), maar dit voorbeeld is het beste wat ik kan bedenken: een ondernemer moet zich omringen met mensen die beter zijn dan hemzelf. Uiteindelijk kwamen er steeds meer mensen in de redactrievergadering en die konden allemaal schrijven dan ikzelf. Schrijven was nooit mijn ding, maar wel het organiseren en iets oprichten. Mijn hart lag toch iets dichter bij de fuiven en de concerten organiseren. Ik ben er nog even mee verder gedaan onder een andere naam, maar ben uiteindelijk ook daarmee gestopt. Het werd allemaal teveel een sleur. De druppel was Eurorock. We kregen van de organisatie een stand waar we ons magazine aan de man koinden brengen. Nu moet je weten dat we een twintigtal mensen in de redactie hadden. In die periode was ik aan het verbouwen en mijn vader wou komen helpen met het uitbreken van de vloer, wat echt een zwaar werk is en we gingen dat samen doen. Dat viel net in dat weekend, dus ik kon die stand niet bemannen. Wel, er was niemand van de redactie die de stand wou of kon doen. Ikzelf kon onmogelijk mijn vader al het werk alleen laten doen, ik was al blij dat ik zijn hulp kreeg. Dat was dus voor mij de druppel. Het was een ontgoocheling en heb daaruit mijn lessen getrokken. Op die manier hoefde het niet meer.

Nog een kleine anekdote: Heb je het overigens nog vaak aan je rekker dat mensen Technoman (And One) beginnen te zingen als ze jou zien? Of zijn mensen die grap vergeten ondertussen?

Dat is lang geleden en het is ook lang geleden dat ik dat nummer nog eens heb gehoord. Ik zie ook niet meer zoveel mensen die ik van toen ken. Ik vraag me trouwens af hoeveel mensen ik nog ken die nu in de redactie zitten van Dark Entries en hoeveel mensen mij nog zouden kennen. Volgens mij zijn er dat niet meer dan 2?

Kan je voor de mensen die het nummer niet kennen, vertellen waarom het op jou zou betrekking hebben …

Omwille van mijn voornaam die voorkomt in de tekst: Dave was dancing in a Disco … Zoiets. Op zich is het wel een fantastisch nummer.

Ik ken je ook als een grote fan van The Mission, was je erbij toen ze in Mechelen besloten om Star Industry niet te laten spelen (de uitleg was dat ze na hen ipv voor hen mochten spelen) en zowaar een 18-tal bisnummers speelden?

Ik kon er helaas niet bij zijn, de opa van mijn vrouw was toen overleden, anders was ik er zeker bij geweest. Ik heb ze natuurlijk wel al véél gezien.

Om het nog even te kaderen: Star Industry klonk volgens The Mission teveel als The Sisters of Mercy en plots beslisten ze dat Star Industry dan maar mocht afsluiten, maar in plaats van hen te laten afsluiten, speelden ze het ene bisnummer na het andere, tot de zaalverantwoordelijke of een geluidstechnicus aangaf dat het genoeg was geweest. Voor de fans een hoogtepunt, voor onze vrienden van Star Industry een pijnlijk iets … Zoveel bisnummers spelen, dan kom je toch al in de buurt van wat The Cure doorgaans speelt als aantal bisnummers.

Wel, daar zeg je zo iets: The Cure blijft me verbazen. Voor mij zijn zij binnen het genre de nummer 1 groep! Die spelen bijvoorbeeld de volledige trilogie (Pornography, Disintegration en Bloodflowers): drie LP’s en dan zou je denken, dat is het. Maar dan beginnen ze plots nummers uit Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me te spelen. Je denkt dan: nu hebben ze echt wel hun best gedaan en dan komt er nog meer. Ze hoeven dat niet te doen, maar ze doen het toch. Ik heb ergens gelezen dat ze ooit 100 nummers repeteerden en daarmee op tournee gingen. Ze willen elk concert iets anders brengen en The Mission doet dat ook (dat is net het leuke aan beide bands). Geen enkel concert is hetzelfde. Onlangs las ik trouwens dat Robert Smith als jonge knaap naar een concert van David Bowie was geweest en dat het al voorbij was na 1 uur, wat hem véél te weinig leek. Hij vond dat fans meer verdienden en dat heeft hem blijkbaar geïnspireerd.

Heb ik ook gelezen, bovendien staat hij er op dat de tickets aan een eerlijke prijs staan en heeft hij daarvoor ook gevochten en op een zeker moment zelfs het prijsverschil uit eigen zak betaald omdat de ticketverkoper niet wou toegeven. Het is ook duidelijk dat hij niet meer moet optreden voor het geld, maar dit enkel nog voor zijn plezier doet. Hij straalt dit ook af. Zelf nog meegemaakt dat een technicus in Londen (Hammersmith Odeon) aangaf van: nu mag je wel stoppen, je speelt hier morgen ook nog hé (na een set die meer dan 3 uur duurde).

Klopt, heb lang geleden een lijstje gezien met de 100 rijkste Britse artiesten naar vermogen. Op 1 stond McCartney (die had toen een miljard meer dan de nummer 2), nummer 2 was Mick Jagger en nummer 3 was Elton John enz. Dat was in de topperiode van de Spice Girls (zij stonden toen op een vermogen van 3 miljoen pond). In de top 20 stond Robert Smith (900 miljoen Britse pond). Hij hoeft het echt niet voor het geld te doen, ‘t is louter voor het plezier en dat zie je ook. Op hun hoogtepunt hebben The Mission hetzelfde gedaan als The Cure. Ze hadden ook een schare trouwe fans die ze overal volgden. Wel, die stonden gratis op hun gastenlijst. Nu, in de Wembley Arena een het NEC in Birmingham anno 1990 werkten ze niet met een gastenlijst en dus betaalde de groep de tickets van een aantal trouwe fans die hen overal volgden uit hun eigen zak. Dat zegt veel over de groep. Die hebben veel respect naar hun fans toe en tegenwoordig zie je dat niet veel meer.

Stelling: The Sisters of Mercy zonder Wayne Hussey is maar een schaduw van wat het was? Waar of niet? + waarom?

Dat is een subjectief gegeven. Laat het mij zo stellen: er zijn twee dingen. Ten eerste de periode tot ’85, waarvan Wayne Husssey enkel op het einde deel uitmaakte. Elke fan van het eerste uur zal zeggen: The Sisters of Mercy is gedaan vanaf 1985. Floodland en Vision Thing hebben zeker hun charme, maar kijk naar The Sisters of Mercy anno 2024 of 2014 … daar ga ik niet meer naar kijken. Je zal weinig mensen tegenkomen die gaan zeggen The Sisters of Mercy anno 2024 zijn beter dan toen. Tot 1985 was het hoogtepunt van The Sisters of Mercy. Het tweede punt is Wayne Hussey zelf en dat is zéér subjectief. De die hard fans van The Sisters of Mercy van het eerste uur zijn afgehaakt met de komst van Wayne Hussey. Daar heb je dus ook nog eens twee kampen. First and Last and Always is een geweldige plaat, maar je hebt fans die eerder van de sound hielden van voor zijn komst. Denk aan Alice en Temple of Love …De periode tot begin 1984.

Wat zijn de nummers van The Mission waarvan je nu nog altijd kan zeggen: dat zijn echt de beste nummers? En om de vergelijking te maken met Front 242: zij gaan stoppen in 2025, wanneer denk je dat The Mission ermee gaat stoppen? Let op: hun optredens zijn echt top.

Dat is een goede vraag. Bij Front 242 zal het wellicht echt gedaan zijn met optreden. The Mission heeft al veel gezegd: we stoppen ermee. Ze zijn al veel gestopt en weer herbegonnen. Dus hoelang gaan ze het nog doen? Zolang als ze er zin in hebben of zolang de gezondheid het toelaat. Ik heb ze onlangs nog in Keulen aan het werk gezien en dat was echt goed. Ze zijn ook live 100 keer beter dan The Sisters Of Mercy anno 2024. Nu ik ben een grote The Mission fan, maar ze hebben wat mij betreft nooit een nummer geschreven van het kaliber van Alice (onlangs nog verkozen tot beste nummer door de luisteraars van radio Willy, nvdr). En geen enkel album van The Mission evenaart het meesterwerk First And Last And Always. Hun betere nummers komen voor mij uit hun beginperiode, nummers als Naked and The Savage, Wake, heel het Gods Own Medicine album, Children, Carved in Sand. Maar ik hou ook wel van het latere werk. Raising Cain, Like A Child Again, Evangeline,… Live zijn ze nog altijd geweldig.

Even out of the blue: Wat is jouw mening ivm Pommelien Thijs (zangeres/actrice/ontwerpster)? Snap je de haters/lovers?

Wel om eerlijk te zijn ken ik ze niet zo goed. Ik ben niet helemaal mee wat dat betreft. Ik ken haar naam wel. Mijn dochter gaat graag naar raves, terwijl mijn zoon eerder naar rap luistert, dus via hen ben ik alvast niet met haar bekend geraakt.

Het is een top artieste die véél zelf doet, het is geen poppemieke die gewoon doet wat de platenmaatschappij beslist. Ze maakt zelf haar kledij, zingt ook live enrom sterk, schrijft haar eigen teksten (en met een boodschap), is ook actrice (zie Knokke Off en #LikeMe). Toch heb je keybaordwarriors die van achter hun klavier schrijven dat ze niet kan zingen (terwijl ze een sterke stem heeft), dat ze gemaakt is etc. Fleddy Melculy schreef over dit fenomeen ook een prachtig nummer: Moeidunidotcom.

Er is een reden waarom ze succes heeft. Daarnaast is er een soort van elitarisme en dat zie ik soms ook in de New Wave scene: die dan neerkijken op groepen die op muzikaal vlak gewoon véél beter zijn. Punt, gedaan.

Welke nieuwe artiesten kunnen jou tegenwoordig bekoren?

Goede vraag. Ik moet zeggen dat ik nog steeds naar concerten ga en luister ook nog vaak naar muziek en ben wel wat weg van de nieuwe postpunk beweging, al is die misschien al wat over zijn hoogtepunt en zijn bands als Idles en Fontaines DC de kleinere zalen als Trix ontgroeid. Een paar namen? Squid, The Murder Capital, Shame, Deadletter, Gurriers, Porridge Radio, Cucamaras, Texoprint, Cola, Nation of Language (is een iets ander genre, uit New York en spelen een soort van elektronische synthpop/electro wave) … En uit België: Disorientations! Er zijn eigenlijk héél véél jonge muzikanten die perfect in het New Wave genre zouden passen, maar die daar om één of andere reden niet worden ontdekt door de New Wave scene. Rendez-Vous is nog zo een groep, al is er wel een groot verschil tussen hun eerste en hun meest recente werk. Dame Area vind ik ook geweldig. Heb ik via Leffingeleuren ontdekt en in Nederland heb je ook een paar festivasl waarop je af en toe iets kan ontdekken: Misty Fields, Here’s The Thing, Zeitgeist,... Onlangs nog omver geblazen geweest door She Past Away. Ik heb ze ook gezien op Grauzone festival in Nederland, maar ze zijn daar een beetje aan me voorbij gegaan. Ik heb wel véél respect voor héél die organisatie. Het concept, de sfeer en de naamkeuze van het festival: goed gekozen en prachtig gedaan. Helaas zijn de groepen die ze er boeken niet altijd mijn ding en dat is dan zeer persoonlijk. Word ik nu toch oud?

Over de jaren heen veranderde je van werk, van jeugdwerker tot fitness coach (niet geheel de juiste bewoording, denk ik), dat is toch wel een serieuze ommezwaai.

Ik zou het heel graag physical preparation coach willen noemen, maar niemand in België zou weten wat dit juist is. Dus noem het gerust fitness coach of personal trainer. Al denk ik bij dat laatste woord teveel aan vermageren of mensen motiveren. En dat is veel te eng. Ik werk graag met mensen die gemotiveerd zijn om hun conditie – in de ruimste zin van het woord – te verbeteren en daarbij professionele hulp en coaching zoeken. Om te leren hoe ze op de beste manier kunnen trainen. Ik heb bijvoorbeeld mensen die met een blessure naar me toe komen, daar niet van af geraken en die ten einde raad zijn. Ze willen graag sporten, maar lopen geregeld een blessure op en dan bekijk ik met hen wat er fout loopt en hoe ze het anders kunnen aanpakken.

Zou je het allemaal herbeginnen met de kennis die je nu hebt of was het sop de kool niet waard?

Dat is ook een goede vraag en het antwoord is: ja! Ik zou alles terug gewoon doen zoals ik het gedaan heb. Ik heb echt een fantastische tijd gehad. Moest het nu moeten gebeuren dan zou ik het niet doen. De tijdsgeest is anders. Alles heeft zijn plaats en zijn tijd. Er zijn ook nadelen geweest, maar ik heb mij goed kunnen amuseren.

Het was ook het juiste moment om het te doen.

Ja en de juiste leeftijd ook.. Wij deden gewoon wat we deden en twijfelden niet. Het verlangen om die dingen te doen was zo groot dat we er niet bij stil stonden. We dachten niet van: oei, wat als het niet zou lukken? Het was een passie.

Nog iets om af te sluiten? Ben ik nog iets vergeten vragen? Wil je nog iets kwijt?

Ik ga nog wel veel naar optredens, naar fuiven ga ik iets minder. Voor de rest volg ik het genre of Dark Entries niet meer zo goed. We worden ook ouder, hé. Over welke genres gaat Snoozecontrol.be eigenlijk? Over metal en Wave?

We gaan héél breed. K3, Get Ready en Pommelien Thijs komen bij ons ook aan bod, maar evengoed gaat het over Mesh, Destruction, Feuerschwanz … We gaan héél breed en je hebt de volledig vrijheid. We publiceren ook in het Engels en het Nederlands. Je bent ook niet gebonden aan één stijl. Het is die vrijheid die me hier het meest aanspreekt: alles kan en alles mag. Dit jaar haalden we dankzij Pommelien Thijs het zelfde bereik als den Humo destijds en dat is toch wel een hoogtepunt. Keerzijde zijn de keyboardwarriors die af en toe iets neersabelen en het liefst vanuit een account genre kleutertje123, waardoor je niet eens hun echte naam weet. Vandaar ook: Moeiduniedotcom van Fleddy Melculy is een perfect nummer om die mensen te blokken.

Dat snap ik ook en ik heb zelf ook iemand moeten blokken omdat ik ongewenste boodschappen en commentaar kreeg. Dat is een probleem tegenwoordig. We zijn allemaal mensen en we hebben elk ons gedacht en daar moeten we respect voor hebben. Ik kan me niet vinden in mensen die zeggen: je bent enkel een goede mens als je hetzelfde denkt dan ikzelf. Een aanrader is het boek: “Je mag zeggen wat je denkt. Zolang je maar hetzelfde denkt als iedereen.” (Andreas Kinneging).

Persoonlijk wil ik je nog is bedanken voor je aanpak destijds, je kalmte, intelligentie, positieve opstelling en je goede raad. Dank je!