Snoozecontrol bestaat 15 jaar en daarbij zetten we af en toe ook iemand in de kijker, in dit geval is het de beurt aan Erik: iemand die vele jaren en met volle overgave voor ons artikels schreef en artiesten interviewde. Het is een mooi interview geworden van een man met een mening.
Ik ken je al héél lang, maar wanneer kreeg je juist de schrijverskriebel? Voor welke magazines schreef je ondertussen reeds?
Voor ik begon om voor websites te schrijven schreef ik zo wat losse verslagen op mijn Myspace en op last.fm. Ik had voordien enkele jaren muziekles gevolgd (Keyboard en drum) maar door mijn gehoorprobleem en deelse doofheid kon ik daar niet echt verder mee. Toen kriebelde het al om concerten die ik bezocht ook daadwerkelijk te analyseren. Het is allemaal begonnen bij Festivalblog (nu gigview) rond 2007/2008. Die blog profileerde zich toen al als metal/punk website. Ondertussen heb ik naast voor Snoozecontrol.be ook een tijdje voor Rock Tribune geschreven, evenals een korte tijd voor DaMusic en Peek-A-Magazine. Er was nog een periode dat ik voor een viertal websites schreef, maar dat was maar van korte duur. In 2018 ben ik beginnen schrijven voor musiczine en sporadisch doe ik wel eens iets voor MUSIKA een metal website.
Je bracht vele jaren door bij Snoozecontrol.be en zorgde voor een niet aflatende stroom aan reviews en interviews. Hoe kijk je terug op deze periode? Als ik eerlijk mag zijn: het is ook dankzij jou dat we ondertussen 15 jaar bestaan!
Het is niet dankzij mij, maar door zeer goed teamwork binnen Snoozecontrol.be dat ze nu 15 jaar bestaan. We hadden toen een zeer sterk team, met fotografen die nu voor grote magazines fotograferen en zo, daarnaast waren er ook enkele top journalisten. Het was voor mij een zeer fijne periode. In die periode kon ik mijn grenzen verleggen. Ik heb veel concerten mogen doen, nieuwe mensen leren kennen en ook mijn muzikale horizonten verbreden. Ik heb mijn eerste interview mogen afnemen namens snoozecontrol.be, als ik me dat goed herinner was dat met Evil Invaders. Om eerlijk te zijn: ik dacht dat ik dat nooit zou kunnen doen met mijn handicap, door de jaren heen ben ik de tel wat kwijt geraakt, maar die mooie tijd bij snoozecontrol.be heeft er voor gezorgd dat ik uiteindelijk voluit voor muziek ben gegaan, ten koste van mijn zwem carrière. Zelfs het behalen van een diploma was onder impuls van mijn schrijven bij snoozecontrol.be. Eigenlijk is het dankzij mijn werk bij snoozecontrol.be dat ik bij musiczine ben aanbeland, dit was tijdens Les Nuits Botanique.
Leuk weetje, inderdaad: als vrijwilliger voor verscheidene magazines heb je ook effectief een diploma journalistiek op zak. Hoe verliep dat juist?
Na verloop van tijd, ik was toen toch al een kleine tien jaar bezig met ‘schrijven’ kriebelde het om er meer mee te doen. mijn vrouwtje vroeg me ‘waarom doe je geen avondschool journalistiek’ en toen ben ik bij ‘centrum voor Afstandsonderwijs’ terecht gekomen die me de nodige boeken opstuurden. Ik moest ook vaak huiswerk inleveren en heb uiteindelijk, na een dik jaar, mijn examen gedaan en was geslaagd met 80/100.
Enig idee hoeveel reviews je hebt geschreven en hoeveel interviews je reeds hebt mogen afnemen door de jaren héén?
Ik doe gemiddeld 80 tot 90 evenementen per jaar, ik schrijf daar allemaal een verslag over. Ook deze die ik betaal en dat zijn er eerlijk gezegd niet zo veel, daar schrijf ik ook een review over. CD reviews: geen idee en interviews? Daarmee ben ik pas later begonnen. Maar die zijn beginnen boomen tijdens de COVID periode, ik heb toen tientallen interviews gedaan ‘online’. Geen idee hoeveel, ik kan daar geen cijfer op kleven. Maar gaandeweg hebben interviews er wel voor gezorgd dat de tijd om cd reviews te schrijven eigenlijk is gaan ontbreken, ik zou zelfs zeggen het is in de plaats daarvan gekomen. Soms opteer ik zelfs om eerder een interview te doen rond een release dan een recensie erover te schrijven.
Merk je ook ergens een evolutie?
Ik spreek altijd van de ‘voor’ en ‘na corona tijden’ en ook al zijn die evoluties voor discussie vatbaar. Ik merk dat na corona er een overaanbod aan bands en artiesten is, die allemaal wel ergens willen optreden. Maar veel zaaltjes, clubs en jeugdhuizen zijn verdwenen dus de plaatsen om op te treden zijn beperkt. Bovendien is de manier waarop mensen tickets kopen gaan veranderen: ze kiezen – net als organisatoren – voor zekerheid. Grote concerten betalen ze graag 150 euro voor, maar naar de kleintjes toe nemen velen een afwachtende houding aan of kopen ze ‘last minute’ waardoor voorverkoop soms stroef draait bij de kleinere concerten. Organisatoren kiezen voor zekerheid , ook omdat ze hun zaal al bij voorbaat moeten betalen, en boeken liever een bekende naam of een coverband die bekende songs speelt dan een onbekend talent te boeken waar tien man een paardenkop op afkomt. In vroegere tijden was dat wel anders… Dat is alvast mijn ijndruk.
Je hebt al héél wat optredens achter de rug: welke waren de leukste, meest aangrijpend, meest memorabel …? Zit er ergens ook een absoluut slecht optreden tussen: iets waarvan je achteraf spijt van had dat je geweest was?
In de eerste plaats ‘slecht’ bestaat niet want is heel subjectief. Het kan zijn dat mijn buurman het memorabel vond, of het hele plein op stelten stond maar dat ik er niets aan vond. Zo heb ik al enkele keren Goldband live gezien, persoonlijk vond ik er dus niets aan. Maar het publiek ging compleet uit de bol. Moet ik dan schrijven dat ik het slecht vond? Ook de hype rond Bazart of Joost Klein begrijp ik niet goed. Hoewel ik die laatste enkele jaren geleden (niet deze zomer) nog heb gezien op Lokerse Feesten en hij me wel ergens kon bekoren. Maar nogmaals, als een heel plein of een volledige zaal uit de bol gaat? Wie ben ik dan om dat slecht te vinden? Absolute onvergetelijke concerten? Ik doe optredens sinds 1983, dat is een ellenlange lijst. Maar vooral toch de allereerste keer DavidBowie in 1987, Pink Floyd op Werchter en de vele post-rock optredens , een genre dat ik pas op latere leeftijd heb ontdekt, van recent Godspeed You! Black Emperor tot bijvoorbeeld Mogwai en Explosions in the sky zijn onvergetelijke momenten. Nog een andere onvergetelijk voorbeeld? Nick Cave op TW Classic, die de gietende regen letterlijk deed vergeten, de ‘Big Four’ in Duitsland, een onvergetelijke dag met als top optreden toch Slayer. Wat festivals betreft? De vele edities van Pukkelpop met als memorabele herinnering White Stripes waarvoor ik in 2004 speciaal een ticket had gekocht, Wacken Open Air in 2014.. die sfeer, de beleving los van alle concerten, was iets dat ik nooit meer zal vergeten. Ook de verschillende keren dat ik Dunk!festival heb bezocht waren onvergetelijke trips. Ik kan nog heel lang doorgaan, maar dat zijn enkele concerten en festivals die me te binnen schieten.. als ik eens tijd heb voor wat meer opzoekwerk zal ik eens een hele waslijst doorsturen (haha).
Je hebt ook wel al een pak interviews mogen doen, welke blijven je bij en waarom?
Ik heb, buiten dat ene interview met Devildriver op Alcatraz, niets anders dan leuke ervaringen met interviews. Maar een mooi interview was met John Watts van Ficher Z. Ik had afgesproken op Frietrock in Ieper, in een hotel waar hij sliep. Ik zag iemand zitten met een hoed, en ging die gewoon voorbij en wachtte op hem. Toen het wat lang duurde, belde ik naar de manager, die zei me dat hij er was. Bleek die man met zijn hoed John Watts te zijn. We hadden een fijn gesprek over Brexit, over de band, over Belgisch bier over alles en nog wat.. niet alles was voor publicatie vatbaar. Of het eerlijke recente interview met Helmut Lotti , net na Graspop. Een zeer sympathieke man. Maar zoals ik zei.. elk interview dat ik heb gedaan heeft een indruk nagelaten, gelijk met wie dat was.
Ooit pende ik ergens neer dat je voor al wat je al ooit voor onze scene hebt gedaan een standbeeld verdient, krijg je daarvoor ook het nodige respect of overdrijf ik nu? Weten ze in je woonplaats wat je hobby is? Ben je nooit gevraagd geweest om voor de lokale krant te schrijven?
Ik ben de laatste jaren journalist mogen zijn op Lokerse Feesten, in mijn eigen stad! Voor tien dagen! Dat is een grote eer. Wat is erkenning? Ik wordt vaak aangesproken door mensen op concerten, er is een zekere band, vooral binnen de metal wereld. Maar standbeelden en zo dat hoeft allemaal niet, en moest de infokrant van Lokeren me vragen om voor hen te willen schrijven als ik in pensioen ben als een soort ‘flexi job’ mogen ze dat altijd doen, ik ben er de man niet voor om dat zelf te gaan vragen. .. voor mij is de mooiste erkenning als een artiest een artikel deelt of zo. maar dan nog ... daar doe ik het niet voor, het is een passie.
Heb je nog zin om ooit is als Bowie fan (en deze keer echt hé) een keer in een panel te zitten en de hele avond over David Bowie te praten?
Dat was een gemiste kans, door mijn eigen impulsieve gedrag, die kans ga ik nooit meer krijgen. Het was vlak na zijn overlijden ook.. dus ja ik zou dat nog wel willen doen, maar ik denk dat ik die kans toen heb verkeken, helaas.
Wat was overigens zijn beste optreden ooit?
Elke van de vijf concerten, maar de mooiste herinneringen heb ik aan Glass Spider tour, het was mijn eerste echt ‘grote concert’ in open lucht. In 1987. De visuele effecten en dergelijk hadden een diepe indruk op mij. Maar zijn beste optreden was op enerzijds RW 1996 en later in Vorst National toen hij experimenteel tewerk ging met zijn hits. Ik heb nog steeds spijt dat ik in 2003 geen ticket had gekocht voor zijn ‘Reality tour’.
De tijden veranderen en papieren magazines veranderden in webzines (of verdwenen), social media is alsmaar belangrijker geworden, alles moet ook sneller online, je moet tijd steken in het promoten van wat je doet … Hoe kijk je daarnaar, wetende als je die socials niet gebruikt je helaas maar 100 man bereikt?
Het is dubbel natuurlijk, je kunt het niet meer uitschakelen en inderdaad als artikels niet worden gedeeld op sociale media worden ze bijna niet meer gelezen. Er zijn ook teveel websites en webzines tegenwoordig, het landschap is oververzadigd terwijl er een nijpend tekort is aan schrijvers. Dat alles sneller online moet staan? Ik probeer altijd de dag na het optreden mijn verslag te schrijven, en stuur het dan ook door. Maar ook de eindredactie is gedragen door een mens die dat allemaal doet na zijn uren. Hoe sommige sites erin slagen om enkele uren na een concert al een verslag online te krijgen is me een raadsel, chapeau daarvoor. Maar wat ik ook al heb ondervonden, vooral bij cd reviews, is een promotor er niet treurig om als een cd recensie nog aandacht krijgt een maand of zo na de release.
De keerzijde van deze medaille is ook dat keyboardwarriors (zie Fleddy Melculy met moeidunidotcom) af en toe toeslaan. Wat is je ervaring hiermee?
Ik heb wel enkele minder goede ervaringen gehad, maar heb geleerd dat allemaal een beetje te relativeren. En sommige kritiek probeer ik ook uit te leren. Wat de echte ‘keyboordhelden’ betreft heb ik uit ervaring geleerd dat die in realiteit bange muisjes zijn die je amper durven aanspreken op straat dus , daar lach ik even mee.. maar als iemand een opmerking maakt over wat ik schrijf, dan probeer ik daar vooral lessen uit te trekken naar de toekomst toe. Vroeger was dat wel anders…
Je werkt sinds kort deeltijds, iets wat je meer vrijheid en tijd geeft (om nog meer te schrijven en nog meer concerten te zien).
Meer tijd? Wel laat het me zo stellen, mijn dagen zijn enorm gevuld. En ja soms kan ik dan een concertje doen in de week. Maar de zorg voor mijn moeder naast huishoudelijke beslommeringen voor eigen gezin (sinds het overlijden van mijn vader ben ik samen met mijn broer en zijn gezin voortdurend in de weer voor haar) heb ik echt onderschat. Ik hoor soms gepensioneerde klagen dat ze tijd tekort komen, dat klopt ook deels: je dagen zijn heel snel gevuld, alleen ligt het ritme anders. Maar meer tijd en vrijheid voor mijn hobby? Laat me stellen dat het onderhouden van de sociale media van de website nu wat vlotter en sneller verloopt…
Weten je collega’s op het werk wat je doet? Bij welke optredens hebben ze je al moeten wakker maken (is me zelf ook al overkomen)?
Nog geen enkel. Ik combineer concerten niet meer met de dag daarna gaan werken, dat kan ik niet meer. Als ik moet werken dag daarna, blijf ik de avond voordien dus thuis. Ja, mijn collega’s weten wat ik doe, ook op mijn ronde zijn er mensen die blijkbaar mijn verslagen lezen. Vind ik best wel leuk.
Hoe erg is het gesteld met het openbaar vervoer? Hoe lastig is het om vanuit je woonplaats naar Brussel, Antwerpen, Leuven, Hasselt enz te trekken en op tijd terug te keren zonder een overnachting te moeten boeken of zonder de bisnummers of het einde van een set te moeten missen?
In AB zijn de concerten gedaan om half elf en dan valt dat nog mee, maar toch moet ik vaak een trein nemen in Dendermonde i.p.v. in Lokeren om op tijd thuis te geraken, of zelfs naar Gent rijden als concerten wat langer duren. Antwerpen doe ik doorgaans via Park & Ride Melsele dan heb je om middernacht nog een tram terug. Met de trein is dat moeilijk. Voor verdere verplaatsingen (Limburg) is de enige optie een hotel boeken.. ik blijf dus meestal rond Brussel, Antwerpen, Gent (heel gemakkelijke verbinding trein/tram tot half twaalf) en Sint-Niklaas hangen.
Welke locaties doe je niet meer aan met het openbaar vervoer omdat het gewoon niet te doen is? Schrijf je dan ook al je reviews op de trein (zoals ik soms vroeger deed) of probeer je dan juist wat te bekomen?
Leuven doe ik nooit of zelden, om die reden en ook Limburg niet, of het moet zijn dat ik kan blijven slapen. Nee, ik schrijf wel eens notities op een festival dat meerdere dagen duurt op mijn GSM of zo, maar een verslag schrijven? Dat moet even sudderen in mijn hoofd. Soms heb ik wel al een titel in mijn hoofd, of een soort inleiding en schrijf ik dat al even op. Maar doorgaans begin ik er pas aan als ik de dag daarna wakker wordt
Welke artiesten verdienen meer aandacht? Zit er ergens onbekend talent verstopt?
Belgische talenten krijgen te weinig erkenning. Ze worden – op uitzondering van Oscar and The Wolf,Pommelien Thijs of Bazart zelden gedraaid op de radio. Belgische artiesten en dan bedoel ik een brede omkadering zouden eens wat meer aandacht mogen krijgen en niet enkel in ‘de week van de Belgische muziek’. We hebben zoveel talenten binnen jazz, experimentele muziek en dergelijke rond lopen. Ik raad wie graag ‘iets nieuw’ wil ontdekken aan eens naar een festival als Fifty Lab of festivals als KRAAK tot BRDCST festival dat doorgaat in april in AB Brussel af te zakken, of bezoek eens een jazz concert en zet die sceptische bril af want jazz zoals het ooit was, is nog steeds aan het evolueren .. ik zou zeggen bezoek meer jazz concerten, je zult verwondert zijn wat daar te ontdekken valt.
Wie zou je graag nog willen interviewen en waarom?
Ik kan niet direct op een naam komen, ook baseer ik mijn interviews vaak op bands en artiesten die ik bijvoorbeeld dat weekend heb gezien of heb ontdekt, als ze me hebben omver geblazen contacteer ik hen. Ik hoef geen gevestigde waarden te interviewen, ik interview liever startende bands of artiesten die nog aan het groeien zijn om hen op die manier te steunen. Van grote artiesten was er maar één die ik wou interviewen dat was David Bowie. Maar van de levende van mijn grote idolen? Bryan Ferry, want Roxy Music is nog steeds mijn eerste grote liefde wat muzikale helden betreft, nog voor David Bowie en Lou Reeds zelfs. Ik zou dus zeggen Bryan Ferry, net daarom…
Heb je 1 vraag voor me (vraag niet wat was het beste concert, is al gevraagd geweest)? Wil je nog iets kwijt? Is er nog iets wat ik je had moeten vragen? Ik heb overigens geen foto van ons samen gevonden, dus daar moeten we ook eens iets aan doen, hé.
Nee, geen enkele vraag Filip. Enkel dat ik hoop dat ik dit nog een jaar of tien kan blijven doen en zolang de gezondheid het toelaatnatuurlijk. Vergeet niet: ik volgend jaar de kaap van de 60 jaar halen. Als er één voordeel is aan online, dan is het dat ik, moesten optredens niet meer lukken, altijd kan terugvallen op interviews doen online en teruggrijpen naar CD reviews ... maar of in tijden van streaming cd’s nog een lang leven beschoren zijn? Dat is een andere vraag. Zoals ik je op Facebook al had gezegd, veel vragen gaan over het verleden. Ik leef in het heden, en kijk vooral vooruit. Wat achter mij ligt zit ergens diep in mijn hart, andere dingen vergeet ik bewust.
