Voor de prijs van circa 30 euro (combi) en 20 euro (dagticket), zag je dit weekend een verzameling artiesten en bands die mogen beschouwd worden als de 'crème de la crème' van het alternatieve muziekgebeuren. Rock Herk bestaat ondertussen al sinds 1983 en weet nog steeds alternatieve muziek te beiden in een heel intieme en gemoedelijke omgeving. Binnen het festivalgebeuren, zijn zulke evenementen meer dan broodnodig. Van de eerste festivaldag kunnen jullie de foto's nog eens bekijken van onze fotograaf Alexander. http://www.snoozecontrol.be/fotoverslagen/4175/ Ook op dag twee was hij aanwezig, de foto's vinden jullie hieronder. Op dag 2, zaterdag 18 juli, zakten we echter eveneens af als reporter naar het festival. We zagen dat het goed was, en stelden vooral een groot hoeveelheid bands en artiesten vast die hun status 'bevestigen'. Op zich dan ook de rode draad doorheen deze tweede festivaldag.
Birsen Uçar en PJ Seaux uit Brussel vormen samen Hydrogen Sea. De dromerige muziek, annex zalvende stem van Birsen, die je in opperste vervoering weet te brengen. Het is voor ons één mooie start van deze tweede festivaldag. Door middel van een zwevend sound tussen muziek van bijvoorbeeld Portishead tot een streepje Massive Attack laten ze een warme gloed over het publiek neerdalen. De intimistische sfeer waarbinnen Hydrogen Sea bewegen, daar wordt een mens pas heel stil van. Bovendien is er de perfecte kruisbestuiving tussen hartverwarmend keyboard klanken, en een stem die je naar adem doet snakken. De cover Wandering Star Portishead is de ultieme kers op de taart, waardoor we geheel over de streep worden getrokken. Als 'opwarmer voor wat nog moest komen' heeft Hydrogen Sea ons al direct diep kunnen raken, heel diep, en daardoor lag de lat meteen heel hoog.
In de Club stage ging het er veel harder aan toe. Landscapes brengen melodieuze hardcore. Ze kregen dankzij hun debuut Life Gone Wrong heel goede recensies bij pers en publiek. Net door het buiten de lijntjes van de globale Hardcore, zetten Landscapes een redelijk grensverleggende set neer. Ze klinken daardoor net niet als een zoveelste hardcore act binnen een ruim aanbod, dat is dus een enorm pluspunt. Door de eerder melodieuze aanpak, zien we een band die je bij de strot grijpt zoals dat bij hardcore gewoon moet zijn. Maar ook plaats maakt voor een technisch hoogstaande show. Met gitaarsolo's waar de haren op de armen van recht komen te staan, waardoor je niet weet of je nu hevig moet staan headbangen of gewoon overgaan tot een stevige moshpit. We doen het maar beide dan, dacht het publiek. Landscapes zetten de tent in vuur en vlam, en lijken in hun opzet meer dan geslaagd. De uitmuntende recensies die we op voorhand hadden gelezen, blijken meer dan waar te zijn.
De Gentse formatie Wallace Vanborn weten dat ook, hoe ze een tent of concertzaal moeten afbreken. Ze brengen niet alleen schitterende platen uit, zoals vorig jaar nog The Orb We Absorb. Maar ook op het podium worden telkens gensters geslagen. Dat is niet alleen te danken aan de heel strakke aanpak en muziek. Elk van de muzikanten blijken telkens opnieuw zich ook te ontpoppen tot ware entertainers. Hoewel ze het wat moeilijk hadden om het publiek echt op te warmen, na een tijdje blijven proberen, moest iedereen uiteindelijk toch overslag gaan. En net dat is de grote sterkte van Wallace Vanborn. Hoe 'moeilijk' het publiek ook mag zijn, uiteindelijk slagen ze er telkens in de aanwezigen volledig murw te slaan. De professionele aanpak, maar ook het etaleren van het nodige spelplezier, zorgen er nu ook weer dat het dak er geheel afgaat. Opvallend binnen dit geheel zijn de snoeiharde gitaren, die geen spaanders van ons heel houden. Bovendien een warme pluim voor de heel bewegelijke drummer , die als klap op de vuurpijl ook wat als frontman weet te fungeren. Maar Wallace Vanborn profileren zich vooral als band, waar elke schakel even belangrijk blijkt te zijn, om tot een loepzuiver geheel te komen. Zowel technisch, als wat puur rock'n'roll gehalte betreft, was dit wederom een heel strak feestje met Wallace Vanborn. Naar goede gewoonte.
Hoewel de Belgische Hardcore formatie White Jazz één vrij nieuwe naam blijkt te zijn binnen de scene , hebben elk van de leden wel al heel wat watertjes doorzwommen. White Jazz bestaat uit leden van Rise and Fall, El Guapo Stuntteam en The Rott Child. Toch geen klein bier dachten we zo? Deze heren brengen dan ook Hardcore vanuit het hart, waarop stil staan onmogelijk blijkt te zijn. Vanaf de eerste tot de laatste noot worden gensters geslagen, en het publiek aangemaand te moshen en over te gaan tot enig ander pit. bewegen, bewegen, bewegen is de uiteindelijke bedoeling. Maar we schreven het al, ze brengen dan ook hardcore vanuit het hart, en met een zekere boodschap. We komen dat nog wel tegen, maar het respect waarmee ze dit aanpakken? Daarvoor geven we de heren toch graag een extra pluim op de hoed. In de scene kom je helaas teveel flauwe afkooksels tegen die vergeten zijn waar het echt om draait bij hardcore. Nu White Jazz bewijzen dat het ook anders kan, gelukkig maar. Uiteraard speelt de jarenlange ervaring bij andere bands ook wel in hun voordeel. Maar het houdt hen ook niet tegen om de vuurkracht in hun muziek te steken, als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Het publiek ging gretig op de uitnodiging in, we hoeven er niet bij te vertellen dat het dak er geheel afging?
Mogen we Eagulls, uit Leeds, afschilderen als een vreemde eend in de bijt? Misschien toch een beetje. Binnen hun muziek verwijzen ze naar typische postpunk en new wave uit de jaren '80, en lijken hiermee zonder enig probleem weg te kunnen komen. Ook al stond er niet zoveel volk in de tent, blijkbaar slaagt deze band er in de jaren '80 terug tot leven te brengen, zonder gedateerd te klinken. Bovendien beschikt Eagulls over een heel charismatische frontman, die met zijn heel integrerende stem en bewegingen doen denken aan menig artiest uit diezelfde tijd. Maar toch blijken ze vooral een eigen inbreng te hebben binnen het concept. Dat is een grote verdienste. Want kopieën en flauwe afkooksels van die new wave en postpunk komen we al genoeg tegen. Bands of artiesten die daar daadwerkelijk ook iets mee doen, minder. Eagulls laten echter een opvallende frisse wind waaien binnen het aanbod van deze soort bands, en lijken ons dan ook eerder een meerwaarde. Ook al kregen ze het 'rock' publiek, dat op rock herk het meest vertegenwoordigd was, wat moeizaam mee. Aan onze verwachtingen hebben ze compleet voldaan.
De Gentse noiserockgroep Raketkanon kwamen op rock Herk hun nieuwste plaat voorstellen, RKTKN#2. Deze band heeft ondertussen al een ijzersterke reputatie weten uit te bouwen, zowel op plaat als op het podium. We hadden tot op heden nog niet het geluk hen live te zien, maar vangen overal wel meer dan uitmuntende reacties op. Uiteraard moeten we dat zelf zien en horen eer we dat echt geloven, zo zitten wij nu eenmaal in elkaar. Nu, Raketkanon heeft met deze show vol vuurkracht en zwetende lichamen, bewezen dat al die lovende kritiek zeker waarheid mag genoemd worden. Niet alleen blijken ze heel bewegelijk te zijn, ze snellen over het podium als gekken of staan molenwiekend vooraan het publiek op te jutten. Ook slagen ze erin dat publiek gewoon uit hun hand te laten eten. Raketkanon heeft hun naam niet gestolen. Ze brengen hun muziek blijkbaar ook vanuit het hart, de emoties spatten er gewoon af. Dat hoor je vooral aan de haast smekende, schreeuwende manier waarop de zanger zijn stem laat klinken. Maar ook de instrumentale aanpak bezorgt je enerzijds koude rillingen. Laat je hart bloeden, en laat je verweesd achter. Maar eveneens kun je op deze muziek totaal niet stil blijven staan. Zwetend en snakkend naar adem verlaten we de tent, niet goed weten wat er nu net is gebeurd. Als een trip van hemel naar hel en terug, zoals dat op de rollercoaster die het leven ook kan zijn, het geval is. Zo voelde dit concert van Raketkanon aan. Zonder meer werden dan ook aan alle hoogstaande verwachtingen voldaan!
Meuris is altijd een bezige bij geweest, is het niet met Noordkaap, dan is hij wel met een andere project bezig. Stijn Meuris is ook een klasse entertainer, die soms zelfs durft lichtjes te provoceren en zijn publiek jennen. Dat was ook op Rock Herk het geval. Al viel het op dat Meuris het wat moeilijk had om het publiek echt uit zijn hand te laten eten, vooral in het begin. Het werkte hem zelfs een beetje op zijn heupen hadden we de indruk? Al weet je nooit bij Meuris of zijn 'boosheid' gemeend of gespeeld is. We laten dit in het midden, maar door die aanpak en toch wel enkele sublieme klassiekers binnen de Nederlandstalige muziek, slaagt Meuris er naar goede gewoonte in uiteindelijk toch in de grootste zeurkous over de streep te trekken. De man bezit een charisma waardoor je alsnog overslag gaat. Hoewel hij ook zijn mede bandleden de nodige kansen biedt en aan het publiek voorstelt, is het vooral Stijn die de show weet te stelen. Stond in het begin van de set de tent eigenlijk nog maar iets meer dan de helft gevuld, was er naar het einde geen doorkomen maar aan. Het bewijst nog maar een hoe Meuris vooral die klasse entertainer is gebleven, die molenwiekende en kwaad zijnde, je uiteindelijk toch doet genieten. Of je dat nu wil of niet! Het siert hem.
De Club stage maakt zich op voor de eindspurt met Comeback Kid, ondertussen gingen Expire met hun typische hardcore en metalcore, het publiek alvast wat doen opwarmen. Vanaf die eerst noot zetten ze het publiek aan tot een typische hardcore moshpit en zelfs wall of death, of toch een poging tot dat laatste. In elk geval was het vooral de bedoeling van Expire om een murw geslagen publiek , na twee dagen, toch nog aan het bewegen te zetten. Nu, daar slaagden ze zonder moeite in. Al geven we toe, bijster origineel klinken deze Amerikanen niet. In tegenstelling tot de paar andere bands die we aan het werk zagen in de Club, werden hier ook geen grenzen verlegd. Of interessante wendingen genomen. Maar dat kon zowel band als fans weinig deren, de eenvoudige en ruwe aanpak was genoeg om het dak er toch telkens opnieuw weer te laten afgaan. De perfecte opwarmer voor de finale dus deze Expire.
We maakten ons ondertussen echter op voor de finale in de mainstage met Slowdive en Helmet. Wij zagen de Shoegaze grootheden Slowdive vorig jaar nog aan het werk op pukkelpop. De indrukwekkende performance, heeft een blijvende indruk op ons nagelaten. Binnen die context dachten we, zouden ze dit op Rock Herk nog eens over kunnen doen? Of gaat het deze keer heel wat minder zijn? Nu, vanaf die eerste noten werd al vrij duidelijk dat we ook nu weer zouden worden weggevoerd naar een landschap vol magie, intensiviteit, en hartverscheurende taferelen. Ver weg van de boze wereld, gingen we ook nu weer gewillig mee in deze zwevende trip doorheen de diepste kronkels van onze ziel. Slowdive heeft naast de loepzuiver instrumentale aanpak, ook een extra wapen binnen handbereik. Rachel Goswell brengt je als zangeres niet alleen in vervoering door haar magisch mooie stem, ze blijkt ook een potje gitaar te kunnen spelen. Nu, we willen uiteraard de inbreng van de andere muzikanten niet onderschatten, één voor één zijn ze een meerwaarde binnen het geheel. Maar de uitstraling van Rachel zorgt nu eenmaal voor die extra kers op de taart. Die extra pit, waardoor je hart gaat smelten. Je blijft als luisteraar gewoon aan haar lippen hangen, als in een diep trance. Een gevoel dat alleen maar sterker wordt gemaakt, door de wel heel integrerende gitaar/drumpartijen. Daar bestaat geen twijfel over. Met een set die ging van dromerige, hartverwarmende melodieën naar verpulverende gitaren die je potdoof maakten, zorgde Slowdive zowaar voor één eerste echt hoogtepunt van deze eerste festivaldag. Meer nog, ze bewezen ook nu nog steeds te staan als een huis. Van pakkend mooi, naar oorverdovend. Elke emotie in onze ziel werd aangesproken, zodat we naderhand verweesd achterbleven. Magisch mooi concert, dat we niet snel zullen vergeten. Dit schreven we over hun aantreden op pukkelpop. Nu, we kunnen diezelfde woorden weer gewoon herhalen naar aanleiding van het aantreden van Slowdive op Rock Herk. Zowaar even de harde realiteit kunnen vergeten, en zwevend in een heel andere dimensie terecht komen? Dat komen we nu eenmaal niet elke dag tegen.
Van de ene magie naar de andere? Toen we Helmet in 1994 aan het werk zagen op pukkelpop, waren we enorm onder de indruk. Of deze heren het circa twintig jaar later nog steeds in zich hebben? Op dat antwoord moesten we niet lang wachten. Met een krachtige start, werd de lat direct heel hoog gelegd. Helmet anno 2015 blijken nog niets van hun vuurkracht verloren te zijn . De kleppers en klassiekers vlogen ons rond de oren, maar vooral etaleren deze heren nog steeds voldoende spelplezier waardoor ze niet geroutineerd over kwamen. Zoals dat soms gebeurd met bands die na zoveel jaren terug samen komen. Nu dat ze er nog steeds staan, bewezen ze al met een uitmuntende comeback album in 2004: Size Matters. Deze plaat liet een band horen die inderdaad nog steeds staan als een huis. Maar ook op het podium blijken Helmet dus nog altijd te spelen als gretige, jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Maar dit met de ervaring van oude rotten in het vak. Het publiek wordt voldoende aangesproken, gelukkig ook niet meer dan nodig. Want Helmet de muziek voor zich spreken, en de jaren '90 terug herleven. Dit door middel van een krachtige set, waarop je mensen van het begin van het podium tot ver achteraan stevig zag mee dansen en headbangen. Dat het publiek gretig meeging in op deze trip, was de band ook opgevallen. Ze legden de lat zo mogelijk zelfs nog hoger naarmate de set vorderde, met de bedoeling geen spaander meer heel te laten van de tent. Helmet mocht zelfs nog terug komen voor een bisronde, als kers op de taart. We zagen niets anders dan tevreden mensen rondom ons. Hiermee bevestigen Helmet dat een reünie niet perse moet uitdraaien op ''een flauw afkooksel worden van toen'' Integendeel. Deze krachtige trip naar 1994 is ons enorm bevallen, maar Helmet bewijst dat ook de nieuwere songs staan als een huis. Konden ze ons naast het podium, op plaat, al overtuigen. Dan hebben ze dit op Rock Herk nog wat meer in de verf gezet. Een afsluiter om in te kaderen!
Het fotoverslag van onze Fotograaf Alexander zien jullie hieronder:
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
