De aanwezigen op Rock Werchter waren het er over eens, Jack White mocht gezien worden als een van de top acts van deze editie. Nu bewees White niet alleen zijn kunnen met White Stripes en The Rancouteurs hij bracht recent een pareltje van solo cd uit Blunderbuss genaamd. De lotto Arena was dan ook heel goed vol gelopen voor deze avond, en de verwachtingen uiterst hoog gespannen.
Jack White neemt op zijn tour enerzijds een volledig vrouwelijke band en anderzijds een volledig mannelijke mee. Het was reikhalzend uitkijken welke hij nu zou mee hebben. Het bleken de mannen te zijn.
Als voorprogramma mochte Peggy Sue aantreden . Deze folkrockers gingen in het verleden reeds op tournee met Mumford & Sons. Door omstandigheden arriveerden we net iets later maar konden nog een stuk mee pikken , het meest in het oog springende waren de songs gedreven door percussie, maar ook opvallende was de goede samenzang van de twee vrouwelijke zangeressen. We genoten van een veelbelovend kwartier dat smaakte naar meer.
Dat er iets mis was met het geluid was ons reeds opgevallen, bij het concert van Jack White werd het er ook niet beter op. Met momenten ging het zelfs de storende kant op, beetje jammer want daardoor gingen de soms breekbaren songs wat de mist in , of liever de geluids brij. Maar toch kregen we een sterk concert voorgeschoteld. Alleen al de manier waarop Jack zijn songs brengt is een streling voor het oog, soms wat minder voor het oor. De meest overtuigende momenten waren die waarin het tempo wat lager lag. Apple Blossom , met White zelf aan het klavier, of Carolina Drama om maar twee te noemen . Het ingetogen Two Against One was een kippenvelmoment.
Een hoogtepunt waren de prachtige vioolpartijen, ook al overstemden de snijdende gitaren en stem van Jack het geheel. Dat hij zich wist te omringen met klasse artiesten werd ruimschoots bewezen, de instrumentale inbreng was gewoon af, Hypocritical Kiss is zo een voorbeeld van hoe sterk de muzikale inbreng wel mag genoemd worden. Met een compleet losgeslagen Fiddle in de hoofdrol kwamen ook alle andere instrumenten hier ruimschoots aan bod wat zorgde voor en ware wervelwind die over je heen werd geblazen. Schitterend en oorverdovend mooi moment om het zo te zeggen.
Met een perfecte combinatie van solo werk en songs uit zijn verleden kregen we ondanks die soms ergerlijke geluidsmix alsnog een schitterend concert voorgeschoteld dat ruimschoots aan de verwachtingen voldeed. De bisronde werd afgesloten, hoe kon het ook anders, met 7 nation Army, waarna het dak er volledig af ging . En zo keerden we alsnog met een meer dan voldaan gevoel huiswaards, dat de minder goede akoestiek in Lotto Arena snel deed vergeten.
setlist: The Hardest Butto to Button/ Sixteen Saltines / Missing Pieces / Weep Themselves to Sleep/ Hotel Yorba / Top Yourself / Trash Tongue Talker / Apple BLossom / Thow Against One / On and On and On / Hypocritical Kiss / Hello Operator / I cut like A Buffalo / The Same Boy You've Always Know / Take Me With You when you Go / Carolina Drama / Bell and Biscuit ENCORE : Steady As She Goes / Freedom at 21/ Seven Nation Army
