Met Maybeshewill en ...And you know us by the Trail of Dead kregen we op deze zondagavond in de gezellige Trix-club twee bands voorgeschoteld die elk op hun eigen manier een zekere status hebben bereikt in het alternatieve milieu.
Doordat ze bij een groot publiek net iets minder , of te weinig gekend zijn, was de Club dan ook goed volgelopen maar zeker niet uitverkocht. Voor wie beetje thuis is in het post-rock of post-hardcore gebeuren of aanverwante zou dit echter een topavondje moeten worden, of dit ook daadwerkelijk zo was? Dat kan u hier lezen.
Neem nu Maybeshewill , sinds hun ontstaan in 2005 zijn ze naarstig aan het werk en brachten reeds pareltjes van albums uit die ieder post-rock fan in zijn platenkast zou moeten hebben staan. Neem nu het schitterende Not for what I trying (2006) of het meest recente I Was Here For a Moment, Then I Was Gone (2011). Twee heel intense albums die telkens opnieuw een gevoelige snaar blijven raken. Ook op het podium is dat gevoel aanwezig. Een kleine drie kwartier brachten ze ons in opperste vervoering. Het combineren van de gekende gitaren , en uiteraard 'het opbouwen naar een climax' , met keyboardklanken kan vrij uniek genoemd worden.
Hoewel menig ander band deze technieken ook toepast zorgen die piano en keyboard klanken er echter voor dat de intensiteit nog word verhoogd. Net zoals op cd, bleven we ook nu verweesd achter. Een magisch moment en laat ons eerlijk zijn Maybeshewill misstaat niet naast de grotere bands in het genre zoals 65daysofstatic. Hoog tijd om hen de erkenning te geven die ze verdienen.
Met ...And You Know us by the Trail of Dead gaat het een heel andere kant op. Het is moeilijk om een 'genre' te kleven op de muziek die zij brengen. Gemakshalve zouden we kunnen zeggen, post-hardcore. Maar we houden het tussen de combinatie van post-rock, hardcore en zelfs de globale metalfan zou zich in deze band moeten kunnen vinden. Op CD klinken ze alvast als een pletwals, en dat was op het podium ook het geval. Neem daarbij de heel integrerende stem en persoonlijkheid van zanger Conrad Keely die wild om zich heen sloeg, maar dit is afbreuk doen aan de rest van de band.
Want ook de andere bandleden sprongen als wilden om zich heen, provoceerden het publiek en sprongen er zelfs midden in om daar hun ding te doen, zelfs tot op de grond rollen met gitaar was er bij. Als een sneltrein walsten ze over ons heen, niet alleen puur muzikaal was het een genot, maar ook visueel. De capriolen op en voor het podium werkte als een rode lap op het publiek dat zelfs overging tot moshpit. Vooral met krachtige songs als 'A perfect Teenhood' , Spiral Jetty en Totaly Natural werd de toon gezet. Keer op keer werden we stevig bij de strot genomen, maar het 'show' element mocht er ook zijn. Nee, deze keer werden geen instrumenten aan diggelen geslagen, maar dat de artiesten zelfs met trom en gitaar midden in het publiek komen mee springen en wild dansen maak je niet elke dag mee. Zoals een pletwals, inderdaad!
vermoedelijke setlist :
Will you Smile Again? / Worlds apart / Pinhole Camera / Up to Infinity / Mistakes & Regrets / Caterwaul / Relative Ways / Aged Dolls / A perfect Teenhood / Spiral Jetty / Weight of the son (or the post-modern prometheus)/ Homage/ Total Natural ENCORE : Richter scale madness / another morning stoner.
