Er was eens ... een bewoner van een duplex kot ergens langs de vaart in Gent, die besloot zijn stek open te stellen voor een paar underground hardcore bands uit Frankrijk, Wallonië en Denemarken. Zo kwam het dat Stuntman, Deuil, The Psyke Project en Hexis samen op één avond in huiselijke kotsfeer optraden, letterlijk tussen de opgekomen nieuwsgierigen. Een paar bakken bier gestapeld langs de kant, en de flesopener vergeten: behelpen dus maar met een aansteker. En oja – er waren ook enkele flessen cola.
Omdat we eigenlijk niet zo heel veel van de bands afwisten – op The Psyke Project na dan, die het ons op Speedfest al eens moeilijk hadden gemaakt om hen te fotograferen zonder frontlichten-, trokken we na elk optreden de zanger van de band bij de arm om ons wat wijzer te maken. Dit is wat we bijleerden:
Stuntman is een Franse hardcore band die in 2002 het levenslicht zag. De naam verwijst naar de risico's die verbonden zijn aan het soort optredens eigen aan hardcore: soms moet al bijna een stuntman zijn om er heelhuids tussenuit te komen, zonder een bottine in je gezicht te vangen of een duw te krijgen waardoor je in de coulissen verdwijnt. Er is niet over nagedacht: plots werd de band gevraagd ergens te spelen en ze hadden nog geen naam. Stuntman was het meest toepasselijke dat hen op dat moment te binnen schoot. Zanger Rodolphe staat ons in zijn beste Engels te woord, en vertelt ons dat de band met nogal wat projecten bezig is. 3 Albums liggen er al, tal van compilaties, en een EP. Het recentste album is in januari van dit jaar verschenen en heet Incorporate the Excess. De muziek van Stuntman beschrijft hij in de eerste plaats als typische jaren '90 hardcore, maar met invloeden van alle extreme metal genres, waaronder Noise.
Wij waren alvast getuige van een dynamisch optreden en een nooit eerder gezien fenomeen: het zweet op de rug van de drummer dat instant verdampte omdat hij zo dicht tegen de spots zat. Rookeffecten in hun meest natuurlijke vorm.
De zanger van Deuil, -onze Luikse landgenoten-, overvielen we direct met de vraag waarom hij tijdens zijn show steeds op dezelfde plaats bleef staan, vlak bij de deur. Het antwoord was even droog als de vraag: de kabel van zijn microfoon was te kort. Met dit eerlijk antwoord won R. onmiddellijk onze sympathie, en we zetten het korte interview in een ontspannen sfeer verder, met grappen en grollen. Deuil is eigenlijk nog een zeer jonge band, die pas in januari 2013 voor het eerst live speelde. Hun belangrijkste inspiratiebron is het rouwproces, -Deuil in het Frans-, dat voor iedereen op zijn minst één keer in het leven onontkoombaar is. Iedereen rouwt vroeg of laat ergens om, en dat verwerkingsproces verloopt in fasen. Op de CD Acceptance/Rebuild werd al één van die fasen bezongen, en deze avond bracht de band ook twee nieuwe tracks, Shock en Denial, die elk de nadruk leggen op een ander aspect van rouw. Hoewel dit allemaal zeer doordacht klinkt, komen de nummers toch gewoon tot stand op repetities waar iedereen gewoon speelt wat vanuit zijn binnenste komt. Als een song een richting uit gaat die niet bevalt, wordt er eenvoudigweg gestopt en herbegonnen.
R. was zeer goed te spreken over het pand en de organisatie. Met meer van dit soort duplex locaties in Wallonië zouden veel plaatselijke bands goed geholpen zijn, was zijn mening.
Deuil speelde alle nummers aan elkaar zonder pauze. Gevraagd naar onze mening over de show, vertelden we R. dat we het niet altijd makkelijk hadden gevonden om uit te maken waar één nummer ophield en een ander begon, wat eigenlijk wil zeggen dat de variatie tussen de nummers sterker kan. R. kon met onze mening perfect leven en bedankte ons zelfs voor de eerlijke feedback. Sympathieke jongens, die Belgen van Deuil!
Tijd voor de Denen van The Psyke Project, die intussen ook al 15 jaar bestaan. In die tijd hebben ze twee demo's en 5 full albums op de markt gegooid waarvan de laatste, Guillotine, in de zomer van 2013 . Zanger Martin Nielskov spreekt vrij goed Engels en praat ten voeten uit tegen ons na de gig. We vertellen hem dat hij bepaald geen dankbaar onderwerp is voor fotografen, met zijn snelle bewegingen, hoodie over zijn hoofd, en weinig licht. Maar dat had hij wel al vaker gehoord. Alleen, voor hem gaat hardcore en poseren voor de foto niet samen. Als hij optreedt, stroomt de adrenaline door zijn bloed en concentreert hij zich enkel op de muziek. Hij beleeft hardcore 'the dark and brutal way' en dan is er geen tijd om zich te staan afvragen of het licht misschien wel mooi valt. Daar hadden we natuurlijk geen weerwoord tegen. We vroegen hem verder hoe we de beelden moesten rijmen van het grote Speedfest met dit underground gegeven. Martin kijkt er erg nuchter tegenaan. 'We like to play the squads because that's where we come from, and it's the true scene. We will always play the squads. It's just that we are in a position now where playing on bigger stages and biggers fests is also possible. It comes with the band growing.' Ook deze zomer zal The Psyche Project wel hier en daar op festivals verschijnen, maar daar mocht nog weinig over losgelaten worden. Toch blijft de band trouw aan zijn oorspronkelijk ideeëngoed. Op Bandcamp kun je bijvoorbeeld al hun muziek downloaden en 'pay-what-you-want'. Deze avond speelde de band 6 tracks uit hun laatste album, waaronder titeltack Guillotine, Ghost Fight, Empire en Partisan. Of Martin verder nog een boodschap heeft voor de fans? 'Keep it simple, don't be a dick, and stay true to the hardcore scene'.
Met deze positieve noot sloten we hoofdstuk drie van de vier af en kon hoofdact Hexis aan hun show beginnen. We stonden paraat met de camera, maar dat was een maat voor niks. Alle lichten moesten uit, met de nadruk op ALLE. Ook kleinere randverlichting en zelfs het licht van de toiletten dat door een raampje scheen, moest uit. Vervolgens blies Hexis de kleine ruimte vol rook, met als gevolg dat er eigenlijk volstrekt niks meer te zien was. Iedereen tastte letterlijk compleet in het duister en fotograferen was onmogelijk. Luisteren dan maar, maar er was bitter weinig behoorlijks te horen. Even dachten we dat er een technisch probleem was, toen de gitaren maar bleven rollen, en we meenden een schim te ontwaren die aan de versterkers stond te morrelen. Op zoek naar antwoorden begaven we ons naar beneden om toch te proberen 'zien' wat er gaande was. Een levensgevaarlijke ondeneming op zich, maar beneden gekomen en vlakbij de band staande, werd onze teleurstelling alleen maar groter. De zanger, die tijdens de optredens van de andere bands altijd ruim in het zicht had gestaan, was nu nauwelijk te bekennen. We hoorden hem niet, en ontwaarden hem uiteindelijk zittend in een hoopje ergens tussen de andere bandleden. Veel 'nummers' zijn er niet gespeeld, en voor zover er 'gezongen' werd, was dat dan in ieder geval niet in de microfoon. Eigenlijk was deze vertoning misschien wel de meest jammerlijke die we ooit gezien hebben. Maar laten we zo besluiten: we hopen dat wat we gezien hebben niet representatief was voor de normale gang van zaken bij deze band, en we gokken op een herkansing als ze opnieuw in België zijn, om onze mening hopelijk te kunnen herbekijken.
Alles samen genomen was het nochtans een fijne avond, in een besloten sfeer, met fijne mensen in een smeltkroes van talen. Dat de avond ietwat in mineur eindigde, nemen we er bij.
