De Biebob is toch altijd weer een flink eindje rijden, en onderweg is er dus altijd wel ruimte voor een paar overpeinzingen. Nu Majesty en Wisdom voor de tweede keer op het programma staan met slechts enkele maanden tussenin, vragen we ons af hoe groot de opkomst zou zijn. 1 november 2013 was een uitverkochte show, maar hij echoot bijna nog na in onze oren. Bovendien stond Powerwolf toen als sterk gegroeide headliner op het podium. Vandaag doet Majesty het zélf, mét dezelfde supportband als pas geleden -Wisdom- , en op een zondag bovendien. Lang verhaal kort: een eenvoudige aftreksom zal ons leren hoeveel mensen vorige keer voor Powerwolf gekomen waren en hoeveel er daarvan nog overschieten zonder de grappen van Attila Dorn ter vermaak op de agenda.
Tegen de tijd dat Stormwarrior het startschot geeft, is de zaal voor één derde gevuld met mensen die meteen tot vlak tegen het podium aanschuiven, wat betekent dat we met echte fans te doen hebben die hun band komen ondersteunen, eerder dan met afwachtende -en meer afstandelijke- bezoekers die we soms zien als de bands vrij onbekend zijn in België. Stormwarrior vliegt erin met 'Iron Gods', een track uit de 'Heading Northe' CD van 2008. Dat album is trouwens goed vertegenwoordigd in de playlist, want we krijgen ook 'Metal Legacy' en titeltrack 'Heading Northe', te horen. Van de laatste plaat 'Thunder and Steele' speelt Stormwarrior daarentegen maar twee nummers: de titeltrack en 'Sacred Blade'. Een ietwat bizar evenwicht als je weet dat bands toch meestal touren om hun recentste album te promoten. Wat er ook van zij: de band krijgt goede respons uit de zaal en we kunnen dit een geslaagde opener van de avond noemen.
Opvallende vaststelling: met Wisdom op het podium, lijkt de Biebob minder dicht gevuld. Ofwel waren een aantal mensen echt voor Stormwarrior gekomen en zijn ze daarna vertrokken, ofwel staan deze mensen nog wel degelijk in de zaal nu, maar dan minder tegen het podium geprangd en meer verspreid. Ook Wisdom brengt opvallend veel nummers uit het vorig album. Misschien is de band wat verzadigd van de laatste 'Marching for Liberty' CD, die in november al uitgebreid gepromoot werd in de Biebob. Zanger Gábor Nagy -die me altijd weer opvalt door zijn lange gestalte- doet zijn uiterste best om het publiek op te warmen voor Majesty, maar vervalt daarbij in hetzelfde euvel als vorige keer: als je van de zaal lange zanglijnen verwacht in viervoud, dan zing je die best meer dan één keer voor, want het merendeel van de aanwezigen kent zeker niet alle nummers. Ook deze keer klinkt de 'wooo ooo' vanuit de zaal niet echt zelfverzekerd. Een grappig moment krijgen we als de band ons vraagt of het ons zint dat het volgende nummer 'Heaven and Hell' wordt. Omdat de reacties niet overenthousiast zijn, voegt Nagy er lachend aan toe dat ze ook 'La Cucaracha' kunnen spelen, een spaanse meezinger uit de Mexicaanse geschiedenis. Als hij daarop het publiek laat kiezen door de reacties te peilen, en de zaal even luid of nog luider roept bij 'La Cucaracha', moet Nagy er zelf om lachen, en besluit hij zelf maar dat het toch 'Heaven and Hell' wordt.
Tijd voor Majesty dan. We kijken eens op de klok en lezen 21:15. Dat is nog vroeg op de avond, en dus zullen we snel thuis zijn, bedenken we ons. Maar dan zien we de playlist op het podium liggen en tellen we 18 tracks. Misschien toch nog maar niet te vroeg juichen dus. En inderdaad, het is Majesty duidelijk menens, dat headlinen. De band spaart geen enkele moeite om het de opgekomen fans naar hun zin te maken. Toch moeten we vaststellen dat de zaal al wel eens voller heeft gezeten. Maar dat belet Majesty niet om een fantastische show neer te zetten, bol van catchy, soms bijna dansbare powermetal meezingers. Wat dat dansbare betreft: zelfs zanger Tarek Maghary betrap ik geregeld op een links-rechts huppeltje in plaats van het gangbare voor-achter metalgebang. Maar dat maakt de songs alleen maar aanstekelijker. Er is zowiezo ook duidelijk meer werk gemaakt van het showelement in de vorm van gecoördineerde bewegingen en afgestemde timing. Alle bandleden krijgen ook hun eigen five minutes of fame waarbij de rest van de band dan even uit het zicht verdwijnt. Het publiek is helemaal mee, hoewel het moet gezegd dat Majesty veel vergt van de zaal. 'Hail Hail to Majesty' is letterlijk niet uit de lucht, ook wanneer de band daar niet om vraagt. Daar waar de band wél om medewerking vraagt, komt die er aanvankelijk enthousiast, maar na 18 nummers wordt het wel wat veel van het goede. Uiteindelijk speelt de band tot 23:00, wat wil zeggen, een uur en drie kwartier. Voor een deel van het publiek is dit té lang, en naar het einde toe dunt de zaal dan ook al wat uit. Nochtans last Majesty een break in door de ballad 'Take me Home' te brengen, gezeten op drie barkrukken. Maar ook hier wordt het publiek zwaar aangespoord om het refrein zelf te zingen. Op een bepaald moment is het denk ik voor iedereen wel genoeg geweest. We hebben onnoemelijk respect voor de hoeveelheid energie en moeite die de band in deze show heeft gestoken, maar met een half uurtje minder had het echt ook wel gekund. Helemaal schor maar voldaan keren we huiswaarts.
