Mistig, donker en op den boerenbuiten. Daar lag muziekcafé De Giraf voor ons in één van de 17 deelgemeenten van Zwalm. Een lange tocht bracht ons dan uiteindelijk op een uiterst gezellige locatie waar artiesten en publiek op één lijn bleken te staan. Hoe kan men beter een zaterdagavond invullen dan op deze manier?
De avond starten deden we met I The Exploder. De band die eind 2012 een gloednieuw album uitbracht en door ons al positief omschreven werd deed onze verwachtingen hoog stijgen. Het concert werd alvast heel strak en teder geopend. We werden onmiddellijk meegenomen op een veilige trip naar andere oorden. Zover zelfs dat we even niet bezig waren met de lange rit die we nog moesten terug rijden. Naar eigen gevoel kon het optreden niet beter en vlotter verlopen dan gisteren.
Headbangend Zwalm kon de avond op 2 oren starten want de pit en de energie dat de band met zich meehad werd genadeloos doorgegeven aan het publiek. Of het nu fans waren, of mensen die de band voor het eerst zagen, van één ding zijn we zeker en dat is dat iedereen overtuigd was van hun kunnen. Maar even dit alles terzijde gelaten. Beeld jullie eens in, je gaat naar een optreden, staat even hoog als de band en je kunt de artiesten recht in de ogen kijken. De volgende band die moet optreden loopt langs jou en een spontaan knipoogje volstaat om hun geluk te wensen. Machtig toch?
Cowboys & Aliens was de volgende in de rij. Deze meer dan bekroonde band in Vlaanderen bracht toch wel enig man op de been. Hoewel het publiek zichzelf nogal schuchter opstelde en in een grote cirkel rond het podium bleef staan zorgde de band voor een toch wel heel smakelijk optreden. Naar verluid hadden ze een goede pot chili con carne binnengespeeld en dat was er duidelijk aan te merken. Misschien net iets te veel chili gebruikt? Ach wat doet het ertoe … het was dik in orde
De band bracht ons een setje hevige grooverock met een sprankeltje HC erin vermengd. Heel, heel even brachten ze zichzelf in vergelijking met Morda maar na 2 seconden was dat sprankeltje ook alweer verdwenen. De groep speelde een nostalgische set die we zo kunnen klasseren onder één om nooit te vergeten. Echter zijn we er steevast van overtuigd dat I The Exploder als opwarmer daar beslist ook voor iets tussen zat.
Tijd voor Komatsu. Een vlugge break tussendoor moest ons voorbereiden op deze sludge/stoner rock band. Een voor ons nog onbekende naam maar daarom niet onbemind. Begin dit jaar brachten ze hun full-length debuut album uit genaamd, Manu Armata, en dus was het uitkijken naar wat deze groep ons zou brengen. Lopen ze door in de lijn of zijn ze het buitenbeentje? Al van bij het begin wisten we, dit wordt een buitenbeentje. De lichten lichtjes gedimpt, alsof de nacht letterlijk op het podium viel.
Komatsu start donker, zwaar en ruig. Sludge zoals het zou moeten zijn. Back to the roots dacht ik meteen. Omgeven door het ‘maanlicht’ beginnen ze aan hun setlist die zonder moeite aanvaard wordt door het publiek. Wegens de lange rit naar huis moesten we ons echter beperken tot enkele nummers maar we zijn ervan overtuigd dat de blijvers geen klagen zullen gehad hebben.
