We beginnen met een lesje geschiedenis, vooral voor onze jonge lezers. We schrijven 1976-1978, de punkgolf lijkt wat gaan liggen maar in het kielzog van dit genre wordt een nieuwe band geboren, post-punk. Met bands als Joy Division, Siouxsie and the Banshees en Bauhaus op de voorgrond combineren ze de gekende punk kenmerken met de opkomende new wave. Het resultaat is een sound en aankleding die provocerend werkt enerzijds maar een wat meer gepolijste instelling, technisch vaak hoogstaander, dan het recht naar de strot geramde punk van voorheen.
Ook gebruik van keyboards en dergelijke zijn niet vreemd en zo ontstaan andere genres als bijvoorbeeld synthpop, maar dit is een heel ander verhaal. Een van de meest tot de verbeelding sprekende bands was Bauhaus. Met klassiekers als Dark Entries, she is Parties en de eigenzinnige Bowie-cover Ziggy Stardust zetten ze mede hun stempel op een generatie die nu nog voortleeft in de nieuwe post-punk rage die gaande is. De goed gevulde maar zeker niet uitverkochte AB zag deze avond dan ook reikhalzend uit naar zanger en boegbeeld Peter Murphy die hier een verjaardag kwam vieren, 35 jaar Bauhaus.
Door omstandigheden het voorprogramma Kiss the Anus of a Black Cat moeten missen, naar we hadden vernomen waren ze vrij goed bezig. Het mag duidelijk zijn dit was geen optreden van Bauhaus maar Peter Murphy solo, en met dit in gedachte maakt het toch een groot verschil uit. Want hoezeer Peter het gezicht is van de band, de unieke riffs van Daniel Ash of drumpartijen van Kevin Haskins waren een minstens even grote draagkracht voor de sound en aankleding van Bauhaus. Niet dat de gastmuzikanten die Peter vergezelden het niet goed deden, op momenten was de magie die voornoemde leden brachten zeker aanwezig, maar daar waar Daniel en Haskins echte boegbeelden zijn die de band dragen, draaide het hier meer dan ooit om Peter Murphy zelf.
Met deze gedachte in het achterhoofd en de bedoeling van zo een evenement, de fans een potje nostalgie voorschotelen, slaagde Peter er zonder enige moeite in het publiek uit zijn hand te laten eten. Niet alleen waren er de bekende hits van Bauhaus, ook waren er genoeg variaties in sobere momenten en mokerslagen. We hadden niet het gevoel hier een onvergetelijk concert mee te maken, maar eerlijk gezegd kwamen wij daarvoor? Nee, indien dit echter de band Bauhaus zelf zou zijn geweest zouden we ontgoocheld naar buiten zijn gegaan. Maar Peter Murphy beschikt over genoeg charisma en uitstraling om ook solo te kunnen bekoren. Hoewel het vooral bij de meest bekende nummers was dat het publiek het hardst klapte en aan het dansen ging waren de zogenaamde minder bekende songs zeker niet misplaatst. Als klap op de vuurpijl kregen we een afsluiter met o.a. Ziggy Stardust.
Conclusie:Peter Murphy kwam om hier een feestje te geven, en ons een avond vol nostalgie te doen terugdenken aan die tijd dat we nog wat jonger waren en meer haar hadden, en daarin slaagde hij zonder moeite. Maar een onvergetelijke avond? Nee, dat net niet.
Setlist :
King Volcano // Kingdom's Coming //Double Dare // In The Flat Field //God in an Alcove //Boys // Silent Hedges // Too Much 21ste Century // Kick in the Eye // A Strange kind of Love // Bela Lugosi's Dead // The Passion of Lovers // She's in Parties // Stigmata Martyr// Dark Entries // Severance (Dead Can Dance cover) //ENCORE : All we Ever Wanted was Everything // Subway // Ziggy Stardust (David Bowie cover) ENCORE 2 : Hollow Hills // Cool Cool Breeze // Spirit
