Hypes, elk jaar heb je wel zo een paar artiesten of bands die door die ene prachtige single of dat sterk album de nodige promotie en aandacht krijgen waardoor ze plots tot de toekomstige Bob Dylan of weet ik veel wat worden gebombardeerd. Ik hou er niet echt van, omdat weinig ervan echt doorbreken en na een jaar al zijn vergeten, na het weliswaar spelen op menig festival en zo. Toch laten we die kans niet voorbij gaan om deze nieuwe sterren, om het zo te noemen, de kans te geven en daarna een oordeel te geven of ze wel degelijk een toekomst zouden kunnen hebben of niet. Deze avond was het in AB Box te doen voor Tom Odell , zijn debuut album Long Way Down komt uit 21 juni. Hiervan mogen jullie uiteraard ook een recensie verwachten. Ondertussen wordt de single Another Love zowat overal grijs gedraaid. We waren dan ook benieuwd of hij live ons in die mate kon bekoren en overtuigen dat we niet zouden spreken van een zoveelste hype op rij.
Kevin Devine die in het voorprogramma kwam optreden is voor mij geen onbekende. Al in 2007 zag ik hem aan het werk op Les Nuits Botanique. De zaal stond nog niet half vol, maar we kunnen toch zeggen dat de afwezigen ongelijk hadden. Met enkel een akoestische gitaar betrad hij het podium, een muzikale aankleding die het midden houdt tussen folk en enige country invloeden werd ons deel. De nodige interactie en kwinkslagen naar het publiek toe zorgden ervoor dat hij de aanwezigen niet alleen met zijn muziek kon bekoren maar ook door de manier van brengen. We kregen een fijn en gezapig concertje dat ons deed terugdenken aan het optreden in botanique. Geen magistraal of onvergetelijk, maar gewoon een heel leuk voorprogramma waarvan we er doorgaans niet zoveel te zien krijgen, meestal gaan die namelijk aan ons voorbij, deze keer echter totaal niet.
De AB Box stond plots overvol om een uur of negen voor Tom Odell die met open armen werd ontvangen door een warm applaus. Achter zijn piano bracht hij een combinatie van heel ingetogen rustige momenten met heel strakke zelfs naar puur rock-'n-roll neigende songs. En net dat variëren in zijn set zorgt ervoor dat we kunnen zeggen, Tom Odell is niet zomaar een nieuwe hype maar een leuke toevoeging aan een weliswaar lange lijst van artiesten of bands die door hun verzengende mooie stem te vermengen met magistraal magische muziek ons hart en oren strelen, een blijvertje? Toch in zekere mate, daar zijn we zeker van. Niet dat we hem naar een niveau zien stijgen om voetbalstadions of grote festivals uit te verkopen, wel in die zin dat Tom Odell in alternatieve kringen een naam is die we nog veel zullen tegenkomen de volgende jaren. Maar we moeten toegeven, niet alleen Tom zelf verdiend pluimen op zijn hoed, de muzikanten waar hij zich door laat omringen zijn op zijn minst even belangrijk. Dat bleek bij de schitterende solo's waar op een bepaald moment de Tom de piano zo hanteerde dat die bijna op de grond werd geduwd. De instrumentale aanpak jaagde het rock gehalte stevig de hoogte in, vooral naar het einde van een vrij korte set, waar we een finale kregen die doet denken aan The Who die hun instrumenten op het podium in brand staken en kapot gooiden, niet dat dit hier gebeurde, maar die soort 'intensiteit' was zeker aanwezig.
Het concert van Tom Odell duurde amper een uurtje maar meer had hij niet nodig om mij van zijn kunnen te overtuigen. Het werd geen onvergetelijke avond, niet kritisch bedoeld, want we allemaal dat dit optreden mogelijkheden schept naar een eventuele toekomst. Al ligt dit natuurlijk helemaal in Tom zijn eigen handen. Tom Odell treedt aan op Rock Werchter, zondag in Club C,om 16u:10 en is om de bovenstaande reden dan ook een aanrader.
