Een volgeling? Een predikant of een her boreling die nieuwere oorden opzoekt binnen de kerk van Ra? Of wil mathieu gewoon extra zekerheid in zijn leven wanneer AmenRa ermee ophoudt? Eigenlijk wil Mathieu zijn talent zoveel mogelijk benutten en daarom kruipt hij in de huid van verschillende muzikanten over verschillende albums. Een double-face zoals we zeggen maar dan wel in de positieve vorm van het woord.
Dat Syndrome een mysterieus onverklaarbaar gegeven op de voorgrond brengt is ons niet ongekend maar de manier waarop zijn nieuwe album opent lijkt ons toch iets bovennatuurlijks te zijn. De duistere muziek die eens een ander kantje krijgt dan de doorwinterde thrash metal en het introverte gegeven laat me denken aan één of andere sekte die bezig is met de krijgsrituelen. In hoeverre dit nog kan … Het is dan ook wel even wachten tot we ook maar één glimp van een stem kunnen opvangen rond de tiende minuut van dit lied. Totaal onverwacht eigenlijk maar gelukkig herkennen we enige levensvorm.
Geen gierende gitaren of blokkerende drums maar wel een fenomenaal gitaarspel die mij iets bovennatuurlijks lijkt te hebben en de imaginaire soundscape die het album de voldoening geeft. Want zeg nu zelf, als je aan het luisteren bent heb je toch niet het gevoel dat je helemaal alleen bent in de ruimte?
Conclusie: ik kan zo nog uren doorgaan over hoe geweldig dit album wel niet is en in welke extase plaats ik me voor het moment bevindt maar daar zijn jullie als lezers niets mee. Mathieu heeft met ‘Now And Forever’ zijn titel alle eer aangedaan en bewezen dat nu en altijd dichtbij elkaar staan. Pracht van een plaat!
Trouwens … de albumhoes al bekeken van het album? Misschien verklaart dit veel.